Mér finnst ekki að neinn annar en manneskjan sjálf eigi að hafa rétt á því hvað gert sé við hana, hafi hún nokkurn tímann færi á því að koma fram þeirri skoðun. Hún ein á að ákveða um slíkt, og helst að gera grein fyrir því fyrirfram hvernig fara skal að í versta falli, til dæmis ef hún myndi missa meðvitund eða geðheilbrigði. Það er til dæmis hægt að kveða á um slíkt í tilfellum Alzheimers og krabbameins, sumsé nokkurn veginn fyrirsjáanlegra hrörnunarsjúkdóma. Það er einfalda hlið vandamálsins. Það er miklu erfiðara að segja hvað á að gera þegar manneskjan lendir í slysi sem sviptir hana meðvitund eða vitinu, eða þá ef hún fer í dá sem hún er ekki líkleg til að vakna frá. Mér sýnist besti aðilinn til að dæma um slíkt vera læknirinn. Hann er aftur á móti undir þrýstingi frá ættingjum til að gefast aldrei upp, nokkuð sem keyrir upp sjúkrakostnað undir það síðasta. Því er erfiðara að breyta, en mér sýnist það ekki bæta neitt að færa formlega ábyrgð á ættingja. Þeir geta vissulega bent á óskir deyjandi skyldmennisins, en það fellur náttúrulega undir óskir þess sjálfs.

Ég er líka á þeirri skoðun.

Tel samt að það eigi að vera hraðamörk,
ég vil ekki að fólk geti labbað inná SAS-stofu og drepi sig eftir breakup - fjárfestingafeil - fjölskyldudauða - forsetakosningar(USA,ny1).
Ég veit að ég vil ekki að það sé bjúrókrasmi sem ræður tímanum - hver er einhver skrifstofupési til að segja einhverjum hversu lengi hann þurfi að bíða?
Vil bara að það sé hægt að snap-decisiona svona.