Hello everyone! You got to read the short article My friend Achmed by a cool FREE Icelandic writer!

Sorry I am writing this in English, but I am American you see.
I really hate the way Icelanders make fun of my country and our great freedom and our great president of the land of the free and the home of the brave! But I was reading this article with my dictionary and I really like this great Icelandic writer, Mikael Torfason who seems to be a free and brave men even if he is Icelandic. Here is an article he wrote about how after he talked to Iraqis who supported the war on Iraq, he changed his mind, found out leftwing Icelanders were all just liars and started to support the war of Iraq! Kill them Iraqis! Anyway…

I copy pasted this cool article from his website,http://www.mikaeltorfason.com/ it's about why Iraqis think Bush is cool and loved our invation and stuff, I think, but my Icelandic isn't very good and my dictionary is small so I didn't get all the words and could be wrong. But you read it and tell me ok?


Grein fyrir vefinn…

Mikael Torfason spáir í yfirvofandi stríð í Írak, sem hann reynir að vera á móti.

Vinur minn Akmed

Ég kaupi alltaf grænmeti af náunga sem var með mér á dönskunámskeiði fyrst eftir að ég flutti hingað. Hann heitir Akmed (er ekki alveg með það á hreinu hvernig það er stafað) og er írakskur prestur, imam. Þetta er gráhærður gæi með yfirvaraskegg og svona kassaleg gleraugu, þannig að hann lítur út eins og blanda af arabískum hryðjuverkamanni og kínverskum embættismanni (gæti líka alveg verið frændi þessa sendiherra sem fær alltaf að sitja fundi Öryggisráðsins fyrir hönd Saddams). Samt er alltaf yfir honum einhver léttleiki sem fær hann til að glotta í hvert sinn sem hann sér mig birtast og byrja að þreifa á tómötunum hans. “Góðan daginn,” segir hann og ég heilsa á móti og finn til grænu vörurnar mínar og stoppa síðan ætíð við borðið hjá honum og spjalla. Að sjálfsögðu hafa samræður okkar þróast mikið á undanförnum mánuðum og nú tölum við næstum aldrei um konuna hans og börnin (sem eru dáin) eða heita vatnið á Íslandi því stríð á hug okkar allra. Hann fylgjandi, ég á móti.

Fyrst voru bestu mótrökin mín að mér fannst ósanngjarnt að bróðir minn yrði sendur af Bretum til að drepa einhverja frændur Akmeds og hugsanlega láta lífið sjálfur. Og það er ósanngjarnt og Akmed gat alveg skrifað undir það. Stríð er yfirleitt alltaf ákveðið af einhverjum gömlum köllum sem hafa gert allt til að tryggja að sín börn þurfi hvorki að deyja né drepa. En svo fékk ég þær fréttir að Bashir bróðir myndi ekki vera sendur til að drepa og hugsanlega deyja sjálfur fyrr en hann er orðinn nítján. Það þykir ekki góð pólitík að mati Blairs að láta átján ára gutta ferðast til framandi landa og drepa íbúa þess.

Fanatískur friðarsinni

Ég hef alltaf ímyndað mér að ég gæti orðið einn af þessum fanatísku friðarsinnum. Sem eru alltaf á móti stríði. Þið vitið; einn af þessum sem réttir hina kinnina. Þannig að andstaða mín við stríð væri nánast trúarlegs eðlis. Menn gætu sannað hvað sem er fyrir mér, ég myndi aldrei samþykkja ofbeldi. Ég væri þá svona gæi sem hefði verið á móti innrás bandamanna inn í Þýskaland. Af því að þar voru framin fjöldamorð (í innrásinni). Heilu borgirnar voru jafnaðar við jörðu og börn, konur og menn brunnu í vítiseldum hvort sem þau voru nasistar eður ei. En Hitler fór víst frá völdum og ágætlega hefur gengið að halda friðinn í Evrópu síðan með undanþágum þó.

Innst inni hef ég samt alltaf vitað að ég gæti ekki farið aftur í tímann og mótmælt stríði gegn Hitler og fylgismönnum hans. Það væri einhvern veginn rangt í mínum huga. Engu að síður finnst mér þetta spennandi hlutskipti, að vera friðarsinni sama hvað það kostar. Það er eitthvað svo sætt við það. Álíka sætt og vera Jesús og neita að segja orð til að bjarga eigin lífi og trúa á föður sinn jafnvel þótt hann yfirgefi mann. Ég veit samt að ég myndi aldrei gera það. Ef móðir mín segði mér að Gabríel erkiengill hefði heimsótt hana en ekki pabbi og að ég væri Frelsarinn þá myndi ég í fyrsta lagi ekki trúa henni, en segjum að hún sýndi mér fram á að ég byggi yfir sérstökum kröftum og gæti læknað blinda og gefið dauðum líf, þá myndi ég kannski kaupa þá staðreynd að ég væri sonur Guðs. En ef ég væri til dæmis að túra um USA til að sannfæra þá kjánalegu þjóð um að ég væri sonur Guðs og Bush léti handtaka mig þá myndi ég segja hvað sem er til að losna við rafmagnsstólinn. Sérstaklega ef Guð myndi yfirgefa mig og neita að eiga við mig eitt einasta orð í gegnum öll réttarhöldin.

Þannig maður er ég. Svo það er fjarri að ég geti orðið eilífðarfriðarsinni og undir áróðri Akmeds er ég eiginlega að gefast upp sem andstæðingur stríðs gegn Saddam Hussein, félögum hans og almennum borgurum í Írak. Akmed kann líka sögur sem fá þig til að missa lyst á annars mjög girnilegu grænmeti. Og grænmeti er eitthvað sem er létt í magann og mjög gott að tæta í sig í lystarleysi. En hann Akmed getur sagt þér hvernig það er að anda að sér smáskammti af sinnepsgasi og æla blóði. Það er akkúrat það sem maður þarf ekki á að halda þegar elda á indverskan kjúklingarétt fyrir matarboð helgarinnar. Og hann bætir alltaf um betur og getur sýnt þér myndir af fjölskyldunni sinni. Hann á myndir af fjarskyldum frændum meira að segja sem dóu úr þessu eða hinu eða voru teknir til fanga og síðan hefur ekkert spurst til þeirra.

Af hverju mótmæli nú?

Akmed spyr mig stundum hvar þetta fólk sem mótmælir svo stíft sé þegar raunveruleg þörf er á því. “Hvar eruð þið þá?” spyr hann mig og á við að við séum tækifærismótmælendur og standi á raun á sama um örlög hans og fjölskyldu hans (sem hann getur eiginlega sannað með endalausum röðum af dæmum). Og auðvitað get ég ekki svarað honum. Sjálfur hef ég bara einu sinni mótmælt án þess að vera í pilsfaldi móður minnar. Þau voru vön, foreldrar mínir, að draga mig á eftir sér út um allt á meðan þau öskruðu “Ísland úr Nató, herinn burt!” En það var ekki ég sem mótmælti þar. Eina skiptið sem ég hef sjálfur mótmælt var þegar ég stilti mér upp fyrir framan kínverska sendiráðið. Þeir voru að myrða börn og svona og ég fór ásamt 20 öðrum og við afhentum eitthvað blað. Síðast þegar ég vissi hafði ekkert breyst í Kína.

En nú mæta þúsundir Íslendinga og hanga fyrir framan bandaríska sendiráðið til að segja þeim að ráðast ekki inn í Írak. Rökin eru loðin. Ef fólkið væri bara að mótmæla þjáningu hefðu þúsundir mótmælt sinnepsgasruglinu í Saddam og enn fleiri hlaupið um götur vegna Júgóslavíu og einhverjir hefðu nú kvartað yfir fjöldamorðum í Afríku eða herforingjastjórnum í Suður-Ameríku. Og ekki misskilja. Ég veit að einhverjir mótmæltu en ekki margir. Það myndaðist enginn þrýstihópur. Svo eina ástæðan fyrir því að þúsundir (ef ekki milljónir sé miðað við heiminn allan) fólks sé skyndilega orðið friðarsinnar hlýtur að liggja í pólitík þeirra Bush og félaga. Þeir hafa nefnilega annarlegar ástæður fyrir því að vilja berjast gegn Saddam Hussein og íbúðum Íraks þótt þeir segist vera frelsisher. Já, við vitum alveg að mjög líklega eru þeir að leita “hefnda” ásamt því sem þeir eru að hugsa um olíuna og dollarann og allt það. Og fólk, sem almennt mætir ekki til mótmæla (þá ekki þessi 20 sem mótmæla öllu), er óánægt með þetta og múgæsingur hefur gripið um sig gegn stríði.

Akmed segir hins vegar að það skipti litlu af hverju Bandaríkjamenn vilji koma Saddam frá völdum bara ef ógnarstjórnin yfirgefi þetta land sem hann saknar á hverju kvöldi. Jú, voða lítið sem ég get sagt við því. Hann er líka miklu fróðari um þetta leiðindamál en ég, hann Akmed. Sendi mig á Netið um daginn og sagði mér að fletta upp Baath-flokknum hans Saddams. Þetta var eftir að ég sagði við hann að það væri kjánalegt að líkja Saddam Hussein við Hitler (ég las einhverja lygagrein á Múrnum um þetta efni). Hann leit á mig eins og ég hefði sagt að konan hans heitin hefði misnotað börnin þeirra heitin. Starði á mig með morðóðum hryðjuverka-augum og sagði: “Hvað þykist þú vita um það?” Ég reyndi að rifja upp eitthvað sem ég hefði lesið um að það væri í raun ekkert líkt með Hitler og Saddam en mundi ekki meira. Svo Akmed sendi mig á Netið og ég fann út að Baath er sósíalískur stjórnmálaskóli, arabískur. Flokkur bara eins og Alþýðubandalagið sáluga en þessi Baath þróaðist fljótlega svo að áberandi varð einhvers konar arabísk þjóðarniskennd sem minnir verulega á nasisma. Þessi flokkur Baath er líka rekin í Sýrlandi en Saddam er einráður í sínum flokki og þú getur ekki kosið neitt annað. Þetta er sem sagt þjóðernissósíalískur nasistaflokkur og nánast er hægt að skipta orðinu “aríi” út úr speki Hitlers og setja “arabi” í staðinn og þá er maður kominn með Baath í stað nasista.

Saddam og Hitler

Eins og þetta allt hefði ekki verið nógu neyðarlegt fyrir eilífðarfriðarsinnann sem ég var þá heldur þurfti akkúrat næst þegar ég heimsótti Akmed að vera grein í Ekstra Bladet (sem hann veifaði framan í mig glottandi eins og kínverskur fábjánaembættismaður) um danska og sænska nýnasista. En þeir elska víst Saddam og mæta alltaf með sendinefnd í afmælið hans og voru að lýsa yfir stuðningi við hann í blaðinu. Eru meira að segja með söfnun og ætla að senda vopn, matvæli og jafnvel mannskap þarna niður eftir til systurflokks síns í Arabíu. “Já, já,” var það eina sem ég gat sagt við Akmed og hugsaði þessum Vinstri-grænu fíflum á Múrnum þegjandi þörfina.

“Og sjáðu þetta!” segir Akmed síðan og veifar Weekendavisen. Helvítis fíflið veit að ég er voða veikur fyrir þeim. Weekendavisen er svona sæmilega vinstrisinnað og vel intellektúal vikublað í Danmörku, Guardian okkar hérna í veldi Dana. Og það sem Akmed vildi svona ólmur að sýna mér var grein eftir einhverja kellingu sem þeir titla ritsjóra sinn yfir málefnum Miðausturlanda. Hún hefur búið í ótal löndum þarna niður frá og var fylgjandi stríði gegn Saddam Hussein. Sagði að þessi maður væri brjálaður og að það þyrfti að losa heiminn við hann sama hvað það kostaði! Eða nánast. Hún hafði að vísu ótal athugasemdir við fíflið George Bush, eins og við öll, en í grunninn var hún sammála Akmed. Helvítis!

Svo hérna sit ég einn í útlöndum og flakka um vefsíður og reyni að finna næstu mótrök gegn Akmed. Hann tekur ekki mikið mark á því að það sé slæmt að einhverjir skuli deyja í hugsanlegri styrjöld. Þið skiljið, að það að kasta sprengjum á Írak drepi saklausa borgara. Í huga Akmeds hefur það verið daglegur viðburður frá því Saddam tók við völdum og því myndi það ekki breyta neinu en að þeir sem eftir lifðu gætu hafið nýtt líf án þess að óttast það að hverfa eða horfa á konuna sína og börn deyja af völdum sinnepsgass (sem er eitthvað sem hvorki ég né þið munum nokkurn tíma skilja en samkvæmt lýsingum Akmeds gæti það verið eitthvað í líkingu við það að drekka blöndu af bensíni og maurasýrunni sem við notuðum í sveitinni á súrhey svo það geymdist betur). Ég veit ekki hvað ég að segja eða hverju ég á að vera á móti. Saddam Hussein er geðsjúklingur og augsýnilega jafn auðvirðilegur og Adolf nokkur Hitler og ég er ekki einn af þeim sem get beinlínis titlað mig andstæðing innrásar bandamanna inn í Þýskaland á sínum tíma og stundum horfi ég á fréttir frá ógnarstjórnum í Afríku eða kúgun Ísraela á Palestínumönnum og hugsa með mér: Af hverju er ekki hægt að gera eitthvað í þessu?



Cool article, no? I think this Mikael guy is the coolest Icelander in the world for liking our president and supporting our killing of evil Iraqi peoples and bringing them American freedom.