Ég er dópsali og er mjög hátt sett í þeirri starfsstétt. Um daginn sveik
ég aðila í sömu starfsstétt. Sá aðili er voða reiður og ég veit fyrir víst
að hann ætlar sér að klaga mig til lögreglunnar í hefndarskyni. Þegar að
hann klagar mig er það næsta víst að ég verð kærð og stungið í steininn. Til
að leysa þetta bévítans vandamál er hagstæðara fyrir mig að myrða kauða,
þar sem að fangelsisdómur fyrir morð er ívið hagstæðari fyrir mig heldur en
að vera dæmd fyrir fíkniefnamisferlið.


Ég er þáttastjórnandi í sjónvarpsþætti. Einn daginn dettur mér það í hug
að það gætiverið sniðugt að kasta bensínsprengju á sendiráð í Reykjavík.
Kannski ekki góð hugmynd, dæmi hver fyrir sig. Það er réttað yfir mér og
ég á yfir höfði mér 6 ára fangelsisdóm fyrir að smána erlenda þjóð. Í
réttarsalnum við hliðin á mér er verið að rétta yfir manni sem misnotaði
stjúpdóttur sína, 7 ára gamla, kynferðislega. Hann á yfir höfði sér 2
ára fangelsisdóm, skilorðsbundinn, fyrir að eyðileggja líf barns. En við
skulum hafa það íhuga, að auðvitað þurftu sendiráðsfólkið að láta mála húsið
utanvert uppá nýtt eftir þetta gríðarlega voðaverk. Það er meiriháttar
fyrirhöfn.


Ég er gefin fyrir Lunda og spila á gítar. Ég er stjórnarformaður ýmissa
nefnda. Það gleymdi einhver að borga mér fyrir öll erfiðu nefndarstörfin
mín, þannig að ég bara tek það sem mér finnst sanngjarnt verð fyrir
vinnu mína af almanna fé. Það er mér óskiljanlegt að fólk skuli ekki sýna
þessu skilning og þurfi alltaf að skipta sér af því sem ég geri og gagnrýna
nýja fína húsið mitt. Sem betur fer á ég skilningsríka vini sem hjálpa mér
að hnekkja á þeim 27 ákæruatriðum sem að ég hef verið kærð fyrir, og án
vafa verð ég komin í góða stöðu í atvinnulífinu innan skamms tíma. Mikið er
ég heppin að besti vinur minn er kóngur Íslands og ég mun alltaf geyma
heillaóska bréfin sem landinn hefur sent mér á þessari ögurstundu lífs
míns.


Ég á rosa stórt fyrirtæki. Það er að meika fullt af peningum fyrir
budduna mína en er ekki búið að skila neinum sérstökum hagnaði síðustu árin. Um
daginn vantaði mig smá aura til að malla og bralla allskonar dót í
fyrirtækinu mínu en hvorki bankinn né pabbi gátu lánað mér þessa örfáu
aura. Þannig að ég hringdi bara í besta vin minn og bað hann um að hjálpa mér.
Hann reddaði málinu á nó tæm. Þegar ég spurði þennan fórnfúsa vin minn
hvar hann hafði grafið upp aurana sagði hann: Örlygur öryrki og Alli
atvinnulausi, Finni fatlaði og Lóa Langveika ásamt fleirum lögðu í
púkk. “Vá” - sagði ég, hvernig fékkstu þau til að fallast á það? Ekkert mál!,
sagði vinur minn, ég bara sleppti því að spyrja þau. Mikið er nú gott að eiga
góða vini.

Ég bý í Fossvoginum og næ ekki ennþá Skjá Einum. En góðu fréttirnar eru
þær, það stendur til að byggja nýtt tónlistarhús. Mikið er ég lifandi
ósköp fegin að ég geti að minnsta kosti hlustað á fagra hljóma strengja meðan
ríkið steypir sér í skuldir og misyndismenn fá syndaaflausn. Megi Guð
sjálfur blessa þessa dýrmætu gjöf.

Eitthvað á þessa leið er Ísland í dag.

En til að brjóta ekki útaf vananum þá skulum við fyrirgefa sem allra
allra fyrst svo öll dýrin í skóginum geti haldið áfram að vera vinir. Þá geta
hundar leikið við fálka í friði fyrir sporðdrekum fjölmiðlanna,
Rottweilerhundar og Ernir syngja saman við varðeld, merðir og mannætur
eru jafningjar meðal sníkjudýra og afæta og konungur ljónanna orgar niður
réttlætið í fagurgræna og fullkomna skóginum okkar.

Góða geðheilsu