Kominn tími til.

Það er skondið að hugsa til þess að til eru lönd með dauðarefsingu en ekki líknarmorð…

Að lifa sem ‘lifandi lík’ í dauðvona og/eða algerlega lömuðum líkama getur engan veginn verið áhugaverður kostur. Sá lamaði sér kannski fram ósjálfbjarga líf í áratugi, en sá dauðvona fram á mjög sársaukafullan endi á sínu lífi.
En mér finnst að læknir eigi þá að framkvæma ‘líknardrápið’ ekki aðstandandi.

Mér finnst nú oft gleymast í þessum umræðum um líknardráp að það þarf einhvern til að framkvæma verkið.

það getur vel verið að fólk sem er mjög þjáð óski þess heitast að fá að deyja, en hvaða kröfu á fólk um að einhver annar taki það af lífi?!

Þótt Jóna Jóns sé mjög kvalin og eigi ekkert nema ömurlegt líf framundan, þá er hún að fara fram á MJÖG stóran hlut þegar hún biður einhvern að drepa sig, og er að setja þann aðila í mjög erfiða aðstöðu.

Hvað mynduð þið hér gera ef einhver bæði ykkur um að drepa sig? Hvernig mynduð þið meta það hvort mannesjunni væri alvara?
Og þótt henni væri alvara, og ykkur bæri engin skylda til að framkvæma verkið, væri manneskjan ekki að koma vissri ábyrgð yfir á ykkur? Ef maður segði “nei ég vil ekki drepa þig, ég bara fæ það ekki af mér” væri maður þá kannski ekki með það á samviskunni að það væri á vissan hátt manni sjálfum að kenna að manneskja þjáist og fær ekki að deyja?

Ef líknardáp yrðu leyfð hver á þá að sjá um drápið, ég get ekki séð að við eigum einhverja slíka kröfu til lækna eða heilbrygðisstéttarinnar.

Ég er ekki endilega að mótmæla líknardrápum, bara að segja að það er önnur hlið á málinu…

Well ég vona allavega að enginn biðji mig um að drepa sig.

Líknardráp, já….

Þetta er vandmeðfarið málefni því að fólk hefur svo mismunandi skoðanir á lífi/dauða.

Ég hef rætt við aðila um þessi mál sem eru allir miklir aðdáendur læknavísindanna. Þau eru öll á einu máli um að það eigi að gera allt sem í lækna valdi stendur til að halda líftórunni í fólki, með öllum hugsanlegum ráðum. Mér finnst hinsvegar að í fyrrnefndum tilvikum eigi að leyfa náttúrunni að ganga sinn veg.

Mér finnst það t.d. svo sjálfsagt að það ætti að vera löglegt að sleppa því að reyna að halda fólki á lífi, ef það þarf vélar til þess. Það fyrirbæri finnst mér ómannúðlegt.

Tökum dæmi:
Ef ég væri orðin gömul, þreytt, og veikburða, og gæti jafnvel kannske ekki hreyft mig án hjálpar annarra. Verið væri að reyna að halda líftórunni í mér með vélum þegar læknar sæu ekki einu sinni fram á að ég lifði ef þær væru teknar úr sambandi.

Ef svona væri statt fyrir mér myndi ég vilja af öllu hjarta að vélarnar væru ekki til staðar og mér væri bara leyft að deyja. Mér myndi ekki finnast ég vera að gefast upp, heldur að deyja með sæmd þegar minn tími væri kominn.

Sama væri ef læknar sæju fram á að ég lifði, en ég myndi vera það mikið lömuð að ég myndi ekki geta klórað mér í nefinu, hvað þá eitthvað annað sem ég myndi helst vilja geta gert í einrúmi….
Eins og þessi kona í Hollandi, ég skil hana mjög vel!

Mér finnst sem sagt að þetta ætti að vera löglegt svo lengi sem manneskjunni sem á hlut er ekki spáð “eðlilegu” (Hvað er eðlilegt?) lífi þó henni væri haldið á lífi.

Auk þess finnst mér að þetta ætti ekki að vera löglegt nema með samráði læknis/a!! (að sjálfsögðu; mjög rökrétt!) því að annars væri of auðveldlega hægt að misnota þessi “réttindi”

Þegar ekki er hægt að bjarga manneskju nema með því að gefa henni líf sem fangi í eigin líkama, finnst mér að ætti að sleppa því að bjarga henni.

kveðja
kongulo
(er ég ekki að tala í hringi?)

Já takk ég held að það mætti lögleyða LíknarDráp hér á landi. Einhver spurði hver myndi taka þetta að sér að aflífa fókið, það er til helling af fólki sem myndi gera það… Ég er game. Yrði ábyggilega skárra en mitt núverandi starf. Og ekki koma með eitthvað mannúðar, sigæðis velferðar kjaftæði, Ég er nógu skaddaður og mér er hund sama, ég er til í að gera þetta, VANDAMÁL LEYST. GET THE FUCK OVER IT að það sé til brenglað og bilað fólk í heiminum. Við(Bilaða Fólkið) verðum að hafa eitthvað fyrir stafni. Ef ég myndi lenda í slysi og vera grænmeti eða lamaður fyrir neðan háls myndi ég vilja ekkert annað en að vera af lífaður. ÞAÐ ER EKKERT LÍF AÐ VERA GRÆNMETI OG AÐ ÞURFA REYÐA SIG ALGJÖRLEGA Á AÐSTANDENDUR TIL AÐ VAKNA, FARA Á KLÓSETTIÐ OG BORÐA. Fyrirgefðu, en að hanga inn á stofu, eða í sama húsinu allan daginn og láta fólk vorkenna mér er það versta sem gæti nokkur tímn komið fyrir mig. “Ó guð þú ert svo veikur líknar morðð eru siðferðislega röng” PISS OFF!!! Ég er ekki að biðja ykkur um að hugsa um mig, og ekki mun ég sjá ykkur á heimsóknar stofunni eða koma í heimsókn ef ég verð lamaður. FLEST ALLIR sem ég veit um se þetta hefur komið fyrir (að verða grænmeti/lamaður) hafa mist öll sambönd við vini og fjöldsk. sem er kannski ekki þeim að kenna, en vá hvað það er gaman að lif án nokkura mannlegra samskipta fyrir utan það fólk sem matar þig og skiptir á þér. Enginn vill lifa sem grænmeti. Heilbrigð hugsun í ónýtum líkama, vei, gaman. Myndirðu ekki frekar taka sénsinn á lífi eftir dauðann (ég trúi á það) og skítt með það þótt það sé ekki…. LÍFIÐ ER HVORT EÐ ER BÚIÐ! ekki vera með FASTAR skoðanir á einhverju fyrr en þú sérð þig í þeirri aðstöðu sem um ræðir. Ef ég eignast börn (og ég vona svo sannarlega ekki) og það yrði grænmeti af völdum slys eða eiturlyfja neyslu, ég myndi slökkva á vélinni. Einfaldlega vegna þess að ég óska þess sama ef þetta kemur fyrir mig. GUÐ HVAÐ ÉG MYNDI HATA YKKUR FYRIR AÐ GERA ÞAÐ EKKI.

Vonadi skilur einhver að sem les þetta að það eitt að lifa er ekki það æðislegasta í heimi.

Kv Nefi