Ég tek það fram að ég veit að ég er örugglega ekki sá fyrsti sem skrifar um þetta en vildi samt bara koma mínu á borðið.

Ákvörðun mín á að spreyta mig aðeins um þetta málefni var í rauninni eftir vitneskju mína á svona 8 atvikum þar sem ég fór hreinlega að hugsa, hvað er eiginlega að fólki? Það sem skeði síðast var að ég var á djamminu og var eitthvað dansandi og búinn að fá mér eitthvað 2-3…6..í sitt hvort augað, og var bara hafa það gaman. En svo kom einhver svaka mikill maður og fór að ýta í mig vegna þess að ég hafði víst verið að horfa á kærustuna hans. Ég meina maðurinn var gjörsamlega að eipsjitta og vildi bara draga mig út til að berja mig, ég heyrði voða lítið í honum þannig ég ákvað að fara út með honum og prufa “blindfulla diplómatinn” og átta mig á ástandinu, þá fór hann að ásaka mig um að reyna að ríða kærustunni sinni og einhvern fjanda, sem var nátturlega bara bull. Og það liðu ekki 5 mínutur þangað til að hann var búinn að smala saman FIMM vinum sínum til að taka mig. Ég reyndi að útskýra fyrir honum að hann á ekki að taka þessu svona, ég meina ef einhver horfir á kærustuna mína, þá tel ég það vera heiður, “heyrru ég á flotta kærustu”, maður fer ekkert að ráðast á næsta mann. Það væri nátturlega annað ef ég hefði verið að reyna éta hana eða eikkað en ég hreinlega skil ekki svona lagað, af hverju var hann að fara með hana á djammið í fyrsta lagi ef hann er með einhvern augnkonfektseinkarétt? Svo komu dyraverðirnir og náðu að róa hann eitthvað aðeins. Ég fór bara á annann klúbb og þar var aftur sama ástandið - einhver að rífa á sér rassgatið útaf engu bara til að fá kikk og geta slegist. HVAÐA DÝRAGARÐUR ER ÞETTA? við erum að tala um fullorðið fólk að haga sér eins og smákrakkar sem lentu í því að hjólið á leikskólanum var tekið af þeim, og þá fara þeir að fylla skóflu af sandi og láta til skarar skríða.

Þetta er nátturlega ekki bara í Reykjavík þar sem þetta gerist, ég fór einu sinni á tónleika á Selfossi og hélt hreinlega að við hefðum óvart tekið vitlausa beygju og endað í Tsjetsníu. Það var gjörsamlega allt morandi í slagsmálum. Sko af eigin reynslu hef ég djammað í 8 löndum (BNA, Kína, Frakklandi, Bretlandi, Japan, Íslandi, Danmörku og Spáni) og þó að maður sjái svona rugl og vitleysu þar líka, þá undra ég mig á því hvað mér finnst ég sjá óvenju mikið af því hérna heima. En það er nátturlega engin fullyrðing vegna þess að ofbeldi fellst ekkert í sér hvaðan fólk kemur. Mín kenning er bara sú að ríkir pínu agaleysi hér þannig að fólk þekkir oft ekki mörkin sín og fólk á líka rosalega erfitt með að gleypa stoltinu sitt, í staðinn fyrir bara að geta sagt “æj, hann er bara fullur, skiptir engu máli þó að hann komi með eitthvað smábarna ”feis“.

Svo er líka ákveðinn hópur af einstaklingum sem fer niðrí bæ með þeim einum tilgangi - að berja fólk! Og ég sem hélt að krossferðirnar kláruðust fyrir einhverjum þúsund árum síðan. Ef það er upplýst hverjir eru að stunda svona, þá á bara að gera eins og þeir gera í London, banna þá á öllum skemmtistöðum bæjarins (þ.e.a.s. ef það er nógu ljóst að þetta eru þannig einstaklingar þannig hægt væri að réttlæta það).

Svo er það spurningin stundum hver er að stunda slagsmálin, hvort það sé eitthvað kynbundið. Allaveganna finnst mér það ekki, ég hef stelpur ráðast á hvor aðra (cat fight) alveg eins og strákar, kannski ekki eins mikið, en á hinn boginn hef ég líka séð stelpur vera hvetja sína kærasta og vini til að slást fyrir sig en vilja síðann ekki gera neitt sjálfar. Og það finnst mér alveg jafn ásakanlegt. Ég meina varla myndi landsliðið skora mörg mörk ef 10 íslendingar myndu mæta á völlinn? Það þarf líka einhvern til að gefa fólki ástæðu til að sigra í slag - ”heiður“ eða sjens á einhverja heimska meri sem fílar gaura sem kunna sko að bæta upp fyrir lítinn haus með stóra handleggi. Sjálfur hef ég litla innistæðu fyrir svona bull og hef frekar lítið slegist og oft náð meira og minna að leysa vandann með því að splæsa bara á einn öllara og leiðrétta misskilninga og þannig nýt ég kvöldsins miklu betur heldur en að lenda alblóðaugur á götunni og upp á spítala, eða kannski vinna slag við tapsárann aumingja sem fer síðann að grilla upp einhverja bullshit sögu og hóar síðan 20 vinum sínum til að stúta mig. En í þau skipti sem ég hef slegist þá set ég 3 grundvallarreglur:

1. Ég þarf að hafa gilda ástæðu til að slást (ekki eitthvað ”hann rakst utan í mig kjaftæði“)
2. Slagurinn alveg eins og vandinn er milli mín og hinn aðillann, ekki allann árganginn hans eða öfugt.
3. Sama hvernig slagurinn endar þá er það búið eftir það. Ekkert biturt aftermath rugl.

En já, þetta er min skoðun á slagsmálum. Ég hef pælt mikið í þeim og tilgang þeirra. Og oft undrað mig á því hversu mörg brotin nef og glóðuragu hafa orðið bara af einhverju sem voru bara byggð á misskilngin og hefði getað verið leyst með því að fá sér einn kaldann og skemmta sér í staðinn. Og ekki láta neinn segja ykkur neitt ef þið tilheyrið þessum ”non-slagsmála hóp", það getur hvaða fáviti sýnt reiði og farið að slást, en það þarf alvöru styrkleika og visku til að semja til friðar.
Því þannig vinna allir!

Thank you very nice