Það er rétt hjá þér að það er margt fólk sem hefur það ekki svo gott en vinnur samt baki brotnu og þarf að sjá fyrir fjölskyldu en hvað viltu gera í því???

Þú getur reynta að borga þessu fólki bætur en það er letjandi og dregur úr vinnusemi og hagvexti auk þess sem við hin sem höfum það bara sæmilegt þurfum að greiða fyrir það.

Ég held að lausnin sé sú sem við höfum verið að beita undanfarin ár þ.e. minni ríkisafskipti meira frelsi á vinnumarkaði og bara öllum mörkuðum ekki síst fjármálamarkaðnum. Það hefur leitt til mikils hagvaxtar sem skilar sér til heimilanna.

Það má vel vera að hér séu menn með ofurlaun en ég sef vel þrátt fyrir það og þó aðrir geri það ekki þá vinnsamlegast ekki refsa mér með hærri sköttum ég vinn nóg og var nægilega lengi í skóla til að eiga mín laun skilið og sem mest af þeim takk fyrir.

Ég verð sem menntaður þjóðhagfræðingur að draga í efa þennan samanburð þinn enda hafa allar alþjóðlegri mælikvarðar sýnt okkur aðra niðurstöður.
Það atvinnuleysi og niðursveifla sem Svíþjóð hefur verið að kljást við frá 1984 og var eflaust verst um 1996 er að mestu of dýru velferðakerfi að kenna. Vandamál efnahagsmála bandaríkjanna var einig af sömu ástæðum gífurlegum ríkisafskiptum á ýmsum sviðum að kenna. Ég legg til að þú byrtir okkur þessa skýrslu eða rannsókn þína ég hefði gaman að sjá hana.

Annað sem mig langar að koma á framfæri er að jöfnuður er meingallaður mælikvarði á samfélög. Það er meiri ójöfnuður á vesturlöndum en flestum ríkjum Afríku en viltu skipta við þau?
Aðalatriðið hlýtur að vera aukin framleiðsla/framleiðni, aukinn hagvöxtur og kaupmáttur. Það má svo deila um hvernig er best að ná slíku fram.

Reyndu svo að færa rök fyrir því að allir hafi jafnan rétt á að komast áfram

Það hafa allir jafnan rétt að komast áfram en sumir eru bara hraðskreiðari en aðrir. Viltu virkilega fara hægja á þeim til að þér líði eitthvað betur?

Við eigum öll rétt á að lifa okkar lífi frjáls frá afskiptum annara, við eigum að geta gert það sem við viljum svo framarlega sem við brjótum ekki á frelsi annarra. Ef við virðum þessa reglu hafa allir sama rétt til að finna lífshamingjuna og uppfylla sínar langanir, væntingar, drauma og allt það sem lífið hefur upp á að bjóða. Málið er bara að sumir er betri í því en aðrir, hvers vegna? Sumir eru heppnar, klárari, duglegri, hæfileikaríkari og svo mætti legni telja. Þú ert að fara fram á einhver jöfnuð með ríksiafskiptum sem í öllum tilvikum er glæpur gegn mannkyninu.

Er græðgi slæmt fyrirbæri? Hver EINASTA manneskja í landinu býr yfir græðgi. Græðgi, samkeppni, stéttarskipting… Þetta er allt hluti af því sem rekur okkar ríka samfélag.

Gott að vita af þvinguðu öryggi segir þú. Það réttlætir það samt ekki. Sjálfstæð fyrirtæki geta gert samninga við fólk um að borga fyrir vinnu, en maður á engan rétt inni hjá þeim. Samningur fer báðar áttir, almenningur á ekki að geta traðkað á fyrirtækjum í nafni jafnaðar.

Svo er þetta líka spurning um hvað viljum við að samfélag geri? Geti af sér fullt fullt af arði og sé ein stór vinnumaskína (kapítalismi), eða viljum við að fólk sé hamingjusamt (sósíalismi)?
Það hefur enginn hamingju af því að vera í brjálaðri samkeppni og stressi alltaf alla daga (samanber okkar eigið samfélag) en það hefur enginn hamingju af því að slæpast allan daginn (samanber sovíetríkin). Vissir þú að kína getur meðal annars af sér bestu stærðfræðinga og vísindamenn heimsins? Það virðist svo að sósíalismi geti af sér mannauð en kapítalismi veraldlegan auð, að hafa slíkt í góðu jafnvægi held ég að sé mikilvægt.

Nei. Þú horfir of mikið á bíómyndir :)

Almenningur hefur meira val á frjálsum markaði. Þú getur hvenær sem er skipt um fyrirtæki. Þegar það er þjónusta sem er í einnokun hjá ríkinu þá er það eina sem þú getur gert er að vona að eitthvað breytist eftir 4, 8, 12… ár. Stórfyrirtæki halda ekki veldi sínu án viðskipta almennings. Ef þú ert ósáttur við þjónustu þá getur þú snúið þér annað. Enda er það mín skoðun að það á að einkavæða allt, hlutverk ríkisins á eingöngu að semja landslög en ekki vera framkvæmdarvald. Frjálst samfélag er alveg hæft til þess að sjá fyrir allri þeirri þjónustu sem almenningur þarf á að halda. Og það er stór misskilningur að þá þurfi maður að borga meira fyrir sjálfsögð fyrirbæri eins og t.d. menntun eða heilbrigðisþjónustu. Ekkert er ókeypis í þessum heimi, sama hvort það sé hjá einkafyrirtækjum eða ríkinu. Meðalmanneskjan borgar tugi milljóna í skatta yfir ævina. Öll loforð fyrir kosningar er bara færsla á tölum, færsla á peningum sem almenningur hefur nú þegar borgað. Þetta er allt ein stór blekking. Stór meirihluti þjóðarinnar er millistéttarfólk. Pínulítill minnihluti getur ekki séð um sig eða sína. Á Þessi minnihluti að halda allri þjóðinni í gíslingu í nafni jafnréttis?

Ég styð góðgerðarmál að fullu auk þess að það er sjálfsagt mál að ættingjar og vinir aðstoði þá ástvini sem eiga erfitt, en hinsvegar finnst mér erfiðleikar annarra ekki réttlæta það að taka með valdi tugi milljóna af þeim peningum sem ég skapa á starfsævi minni. Vinstrimenn voru á sínum tíma á móti því að einkavæða matvöruverslanir. Að það væri stórhættulegt að setja í hendur einkafyrirtækja eitthvað jafn mikilvægt og matvörur. Meira úrval, betri þjónusta og lægra verð voru afleiðingarnar af þeirri stórhættulegu framkvæmd. Sumir á götunni eiga ekki efni á því að versla inn mat. Eru það rök fyrir því að ríkið eigi að sjá um amtvöruverslanir og skammta öllum jafn mikið af matvörum? Það er alveg jafn sjálfsagt að einkavæða t.d. heilbrigðiskerfið. Hjálparsamtök og ástvinir geta aðstoðað þann pínulitla minnihluta fólks sem getur ekki séð um sig sjálft. Svo er alveg ótrúlegt hversu oft það hefur hræðileg áhrif að allt þurfi að fara í gegnum stóra og hægfara ríkiskerfið. T.d. heilbrigðiskerfið.

Einkafyrirtæki geta brugðist við breyttum aðstæðum á nokkrum vikum, á meðan oft tekur marga mánuði eða mörg ár að breyta einhverju í ríkiskerfinu stóra. Ég þekki af persónulegri reynslu í baráttu við geðsjúkdóma hversu skelfilegt það getur verið að ganga í gegnum ríkiskerfið. Sett mann á 12+ mánaða biðlista, reyndar ein leið til þess að komast framfyrir röðina og það er að reyna að svipta sig lífi. Í Bandaríkjunum gæti maður mætt á staðinn og tilkynnt í afgreiðslunni að maður vilji leggjast inn á deild samdægurs. Ef þú þarft að fara í alvarlega aðgerð eins og hjartaaðgerð þá þarftu að bíða 5x styttra eftir því en t.d. í Bretlandi þar sem ríkið sér um nánast allt. Á meðan fátækir eru kannski frekar að drepast í fjálsari heilbrigðiskerfi eins og í Bandaríkjunum þá eru alveg jafn margir hérna að láta lífið á löngum biðlistum og hægari (tækni)þróun almennt í heilbrigðiskerfinu. Svo er það misskilningur að með slíkum breytingum sé verið að hleypa ríkum framfyrir þá fátæku, heldur græða allir…

Ein góð grein frá Frjálshyggjufélaginu sem þú ættir að lesa…

Í gær birti Fréttablaðið litla en athyglisverða frétt um biðlista eftir heyrnartækjum á Íslandi. Nú er svo komið að „biðlistar heyra sögunni til“, eitthvað sem er varla hægt að segja um mörg önnur svið heilbrigðiskerfisins, og svo sannarlega góðar fréttir fyrir heyrnarskerta.

Hvernig stendur svo á því að biðlistar eftir heyrnartækjum eru nú horfnir? Fréttin veitir örlitla innsýn í það: Kostnaðarþáttur einstaklingsins hefur „aukist“ og fjármagn hefur „myndast“ eftir reglugerðarbreytingu fyrir tæpum þremur árum síðan.

Á mannamáli þýddi reglugerðarbreytingin einfaldlega að ríkið afnám einokun sína af viðskiptum með heyrnartæki. Einkaaðilar urðu til sem náðu til sín vel borgandi viðskiptavinum, þ.e. þeim sem gátu keypt sig út úr biðröð hins opinbera, og flöskuhálsar, biðlistar og önnur óþægindi hurfu á örfáum misserum.

Talsmenn ríkiseinokunar á heilbrigðisþjónustu segja gjarnan að aukin aðkoma einkaaðila muni leiða til þess að þeir ríku kaupi sig „fram fyrir“ í röðinni. Hvað ef þeir ríku mynda einfaldlega aðra röð og stytta þannig hina sem hinir efnaminni þurfa að standa í, eða hreinlega útrýma henni? Eru þá ekki allir betur staddir?