Smá innlegg í umræðuna:

Ég skil pointið á bak við hugmyndina um jákvæða mismunun. Það sem midgardur segir eru þau rök sem notuð hafa verið með jákvæðri mismunun. Það er verið að reyna að koma á jafnvægi með því að leiðrétta kerfisbundið ójafnvægi sem hefur verið eða er í gangi. Það er erfitt að mæla gegn því að leiðrétta misrétti, t.d. eins og konur á vinnumarkaði hafa orðið fyrir, litað fólk og aðrir svokallaðir „minnihlutahópar“. Ég trúi því að allir menn með heilbrigða skynsemi og réttlætiskennd séu sammála því að ójöfnuð verði að reyna að jafna. Jákvæð mismunun er ein aðferðin sem beitt hefur verið, hvað sem má svo segja um þá aðferð.

Ég er hins vegar sammála lhq þegar hann segir að jákvæð mismunun sé samt mismunum og að hún geti aldrei verið jákvæð. Þessi jöfnunaraðferð er vissulega umdeilanleg og spurning hvort hún á rétt á sér í dag, hvort hún sé ekki, eða ætti ekki að vera orðin tímaskekkja. Ég held að það sé komin tími á breyttan hugsunarhátt í jafnréttismálum. Ég persónulega skil ekki þessan eilífa aðskilnað, konur-karlar, svartir-hvítir, gagnkynhneigðir-samkynhneigðir, kristnir-ekki kristnir o.s.frv. Er ekki kominn tími til að við metum hvern og einn sem einstakling og hættum að setja alla í flokka? Ég held að fullt jafnrétti náist ekki án þess. Þá væri jákvæð mismunun með öllu óþörf og þætti jafnvel hlægileg. Með því að vera stanslaust að draga fólk í dilka og aðgreina það á forsendum kynþáttar, kyns eða kynhneigðar erum við í raun að stuðla að eilífri mismunun.

Hins vegar verð ég að leiðrétta einn stóran miskilning hjá lhq þegar hann segir að vegna þess að konur gangi með börn og hafi þau á brjósti veljist þær frekar til að vera heimavinnandi ef annað foreldrið þar að gera það og því séu konur í minnihluta á vinnumarkaðinum. Vissulega er barnið háð móðurinni líkamlega fyrstu mánuðina en þá á móðirin líka rétt á fæðingarorlofi (og faðirinn líka). Það er fyrst og fremst launamismunur sem er til þess að konurnar eru heima hjá börnunum, þær skaffa einfaldlega minna. Með nýjum reglum um fæðingarorlof hefur verið stigið skref í að jafna hlut kynjanna gagnvart atvinnumarkaðinum og koma í veg fyrir mismunun (og nota bene, karlmenn eru að græða mikið á þessu líka, það er nú loksins farið að líta á þá sem hæfa uppalendur, þó fyrr hefði verið). Auk þess veit ég ekki til þess að konur séu í neinum minnihluta á vinnumarkaðinum, heldur aðeins í hálauna- og stjórnunarstörfum.

Ég lít fyrst og fremst á mig sem einstakling, fremur en kvenmann. Ég hef aldrei hugsað að ég geti ekki gert eitthvað, eða að ég eigi að gera eitthvað, bara af því ég er kvenkyns. Hins vegar hef ég stundum rekið mig á veggi úti í samfélaginu og fengið að heyra það annars staðar frá að ég eigi ekki að gera hitt eða þetta eða þá að ég verði að gera eitthvað af því ég sé kvenmaður. Ég hef því fundið fyrir mismunun (og það þoli ég ekki) og hef því fullan skilning á því að einhvern vegin verður að leysa það misrétti sem ríkir í okkar þjóðfélagi (ekki bara gagnvart konum, heldur einnig gangvart öðrum hópum). Ég held að eina leiðin sé breyttur hugsanaháttur og slíkt byrjar hjá hverjum og einum einstaklingi og er í raun spurning uppeldisleg atriði sem við verðum að innræta og upprennandi kynslóðum. Ég geri mér grein fyrir að þetta gerist ekki í einni hendingu en þetta byrjar hjá okkur sjálfum, engin breytir viðhorfum okkar nema við sjálf.