Þó ekki hafi verið staðið við þá samþykkt Sameinuðu þjóðanna frá 1947 að stofna ríki Palestínumanna þá breytir það engu um rétt þeirra til lands síns og gefur Ísraelum engan rétt á að stela landi þeirra.

Staðreyndin er sú að gyðingar voru hraktir frá þessu landsvæði fyrir þúsund árum síðan og hið forna Ísraelsríki lagðist af. Gyðingar höfðu enn áður hrakið fólk frá þessu svæði þegar þeir stofnuðu sitt ríki á sínum tíma. Það bjuggu menningaþjóðir á þessu svæði áður en gyðingar réðu þar ríkjum, það bjuggu menningarþjóðir þarna meðal þeirra á meðan þeir réðu þar ríkjum og það hafa búið menningaþjóðir þarna efir að þeir misstu völd sín á þessum slóðum. Það er mörg þúsund ára saga menningar á þessum slóðum og þar af réðu gyðingar ríkjum þarna í nokkur hundruð ár. Það hafa í gegnum söguna átt sér stað fólksflutningar víða og það er útilokað að gera það upp þannig að afkomendur þeirra sem réðu einhvern tímann á einhverju svæði geti gert tilkall til landsins, þó eðlilegt sé að landrán í nútímanum sé stoppað af.

Því eiga Ísraelar ekkert tilkall til neins lands á þessum slóðum, frekar en aðrir afkomendur þeirra sem einhvern tíma réðu þarna ríkjum, og það var ekkert sem réttlætti stofnun Ísraelsríkis á sínum tíma. Þjóðarbandalagið, forrveri Sameinuðu þjóðanna, hafði einfaldlega engan rétt á að stela landi araba til að gefa gyðingum. Þó er of seint að bakka með það og því verða menn að sætta sig við þennan gjörning en eina landið sem Ísraelar geta gert tilkall til er það land sem þjóðarbandalagið úthlutaði þeim á sínum tíma.

Svo við förum aðeins yfir söguna þá voru um 2% íbúa á þessu svæði gyðingar árið 1890. Þá var þetta landsvæði hernumið af Tyrkjum. Þá hófst mikill aðflutningur gyðinga til landsins og gerðu Tyrkir ekkert til að stöðva það þó íbúar landsins væru á móti því. Árið 1917 hernámu Bretar landið og jókst innflutningur gyðinga mikið eftir það þó Bretar hafi aldrei heimilað það þá gerðu þeir einnig lítið til að stöðva það þó dæmi séu um að þeir hafi stöðvað skip með gyðingum.

Þegar gyðingar voru orðnir fjölmennir þarna fóru þeir að færa sig upp á skaptið og ræna landi af aröbum ásamt því að ráðast á breska hermann. Þá voru Zíonistar flokkaðir sem hryðjuverkamenn af Bretum. Árið 1947 voru Bretar búnir að fá nóg af ástandinu þarna og vildu burt og fólu því Þjóðarbandalaginu að taka ákvörðun um hvað gera skyldi. Þjóðarbandalagið ákvað að skipta svæðinu í tvö ríki, gyðinga og araba, og þrátt fyrir að gyðingar væru aðeins þriðjungur íbúanna á þessu svæði og flestir ólöglegir innflytjendur þá var þeim úthlutað 55% landsins.

Þetta létu þeir sér ekki nægja heldur hernáu þeir helming þess lands sem Palestínumönnum var úthlutað áður en Ísraelsríki var stofnað og hröktu flesta arabíska íbúa þess svæðis sem þeir höfðu á brott með fjöldamorðum og öðrum hryðjuverkum, sem náðu hæst þegar þeir fóru inn í þorpið Deir Jassin og slátruðu þar öllum íbúum sem þeirnáðu í, á annað hundrað manns, þar á meðal konur og börn. Þeir hótuðu að sömu örlög biðu þeirra araba sem ekki kæmu sér á brott og í kjölfarið flýðu flestir arabískir íbúar landsins til nágrannaríkja og þess svæðis sem eftir var af því sem Palestínumönnum var úthlutað. Þannig skapaðist flóttamannavandamál Palestínumanna sem enn er óleyst enda hafa Ísraelar ekki heimilað flóttamönnunum að koma aftur heim þó þeim beri að gera það samkvænt alþjóðalögum.

Það er sjálfsagt að kerfjast þess að þær þjóðir sem flóttamennirnir eru hjá takið við þeim sem ekki langar aftur heim en Ísraelar verða að taka við þeim sem vilja snúa aftur heim og afhenda þeim eigur sínar aftur og greiða skaðabætur fyrir hús þeirra sem þeir hafa rifið.

Það er einfaldlega þvættingur að Palestínumenn geti ekki tekið við landi sínu aftur og byggt þar ríki þó ekki sé við því að búast að það gangi vandræðalaust. Því er það einfaldlega eðlileg krafa að Ísraelar skili hverjum einasta fermillimeter af hernumdu landi og hverfi aftur til þess svæðis sem þeim var úthlutað á sínum tíma. Síðan er ekki óeðlilegt að krefjast þess að Palestínumenn fái hluta af því landi líka bæði vegna óréttlátrar skiptingar í upphafi og einnig sem stríðsskaðabætur fyrir nærri 60 ára hernám og þá villimannslegu meðferð sem þeir hafa beitt Palestínumenn allann tímann.

Svo er einnig eðlileg krafa að stríðsglæpamenn úr röðum Ísraela verði ákærðir fyrir glæpi sína og fái þá refsingu sem þeir eiga skilið. Það er væntanlega orðið of seint hvað illmennið Ariel Sharon varðar en það er af nógu að taka þrátt fyrir það.

Ekki gleyma því að það eru Ísraelsmenn sem eru árásaraðilin í deilu Ísraela og Palestínumanna. Það eru þeir sem hafa framið flest hryðjuverkin og fjöldamorðin á þessum slóðum. Þeir geta því ekki réttlætt neitt landrán af Palestínumönnum með vísan til öryggis síns.

Það er einfaldlega rangt að Palestínumenn geti ekki tekið við landi sínu svo vel sé. Sjálfsagt verða einhverjir byrjunarörðugleikar en þeir geta vel tekið við landi sínu og verið sjálfstæð þjóð.

Það er því ekkert sem réttlætir það að Ísraelar sitji enn á landi sem er réttmæt eign Palestínumanna.

Er nokkur staður þar sem kjarnorka er örugg frá öfgamönnum? Leynast þeir ekki býsna víða? Er ekki eðlilegt að ef við meinum þeim aðgang að kjarnorku til að tryggja öryggi okkar að bjóðum þeim eitthvað í staðinn, í stað þess að bara hóta þeim?

Með því að ræna frá Írönum orkuauðlind erum við að taka frá þeim tækifæri til uppbyggingar og þar með erum við að grafa undan þeirri stétt menntamanna sem myndast hefur í landinu. Með öðrum orðum þá erum við að halda þeim enn á sama stað.
Og í öðru lagi erum við að láta hagsmuni annarra ganga yfir þeirra. Semsagt öryggi vesturlanda á móti minni hagvexti í Íran.