Það hefur sannað sig að sambönd samkynhneigðra eru ekki að endast jafnt og hjá gagnkynhneigðum, auðvitað eru skilnaðir þó hjá gagnkynhneigðum líka. Ef samkynhneigðir hafa valið sér þá lífsleið að vera í sambandi sem gerir þeim það ókleyft að eignast börn þá er það eitthvað sem þeir verða að sætta sig við. Börn eiga ekki einungis rétt á móður og föður heldur þarfnast þau þess. Ég persónulega er stelpa og ólst upp hjá föður mínum og bróður og út frá því þá varð ég mikil stráka-stelpa ég hafði gaman af því að leika mér af bílum, byssum og hasardúkkum frekar en barbie, mömmuleikjum og slíku. Þegar ég var komin á 11 árið þá fyrirleit ég allt sem tengdist stelpum, ég greiddi ekki á mér hárið, vildi ekki þvo mér, skipti sjaldan um föt og klæddist strákafötum, þetta gerði ég því ég vildi á engann hátt koma nálægt neinu sem að mínu mati var stelpulegt eða þá það sem ég kallaði það “gellulegt” og “pempíulegt”. Ég átti þó móður sem ég ólst upp með ásamt föður mínum og bróður til 5 ára aldurs (en hún þurfti að flytja í burtu vegna sjúkdóms og ofmikils stress). Eftir það heimsótti ég hana þó oft og fékk að gista hjá um helgar og í fríum, ekki veit ég hvernig ég væri í dag ef ég hefði ekki fengið þessa fyrirmynd þó takmörkuð væri, eflaust enn í afneitun. Ég saknaði þess ávalt að geta ekki alltaf leitað til móður minnar og það var margt sem ég fékk ekki að þroska með mér vegna þess að ég hafði afar takmarkaða móður fyrirmynd, mér leyð oft illa í skóla þegar ég var að alast upp vegna þess að ég fann að ég var öðruvísi en hinar stelpurnar og hagaði mér ekki eins og þær, ég lennti aldrey í einelti en mér leyð samt oft illa því að þó að ég væri mikil stráka-stelpa þá langaði mig innst inni bara að vera eins og allar hinar stelpurnar en kunni það bara ekki.
Það sama á við um drengi sem alast aðeins upp með konum (t.d. móður og systrum), þeir verða “mjúkir” og viðkvæmir, leita frekar vinskapar til stúlkna og verða að mörgu leiti “hommalegir” eins og sumir kalla það. Ég hef alls ekkert á móti samkynhneigðu fólki og það vill að sjálfsögðu njóta þeirrar gleði að eiga börn, mér finnst þó að það ætti að hugsa um hvað sé gott fyrir börnin líka, eiga þau ekki rétt á því að velja sitt líf? Alast upp með móður og föður fyrirmyndir?
Mér líður að öllu leyti vel núna en það getur verið erfitt að vera lítill, fáfróður, áttaviltur og þurfa að ræða um eitthvað en finnast vandræðalegt að ræða það við pabba og engin móðir er til staðar(eða öfugt)
SDÓ