Ég verð að viðurkenna að ég er mjög fordómafullur gagnvart ýmsum; Svörtum, samkynhneigðum, einstæðum mæðrum (ekki sýst með með hálf svört börn). Ég hef kynnst öllu þessu fólki, t.d. haft svartan kennara erlendis og átt svarta vinkonu án þess að álit mitt hafi aukist á þeim. Ég hef ekkert svo sem á móti samkynhneigðum en mér finnst þau/þeir ekki þurfa að flagga þessum kenndum sínum sem eru ekki viðurkennd af Biblíunni eða Náttúrunni (leiðir ekki til framþróunar tegundarinnar).

Nú eru eflaust margir sem vildu brenna mig sem afturhaldssina en þá hef ég þetta að segja. Mér brá í brún og skoðaði hug minn þegar ég sá greinina um fráfall Arnars. Ég þekkti hann ekkert en hann hafði afgreitt mig í nokkur skipti þar sem hann vann og ég sá að þarna fór maður sem var ekki venjulegur Íslendingur, hann var of snyrtilegur og kurteis til þess. Og þó ég sé “streit” þá verð ég að segja að hann var með fallegri og um leið kvenlegri strákum sem maður hefur séð og eflaust verið oft öfundaður af báðum kynjum.

En líf hans hefur ekki verið dans á rósum og það erfitt að hann gafst upp, hver getur álasað honum, margir sem virðast hafa allt hafa tekið sömu “útleið”. Eitt sem ég sá í greininni í DV vakti athygli mína, það að hann taldi jafnvel að hann hefði sótt í samkynhneigð af þvi að hann hafði ekki karl fyrirmynd í æsku. Það má ekkert segja á móti lífsstíl einstæðra mæðra en ég held að þetta sé umhugsunarefni.

En ég segi bara að lokum; Það er sorglegt að sjá á eftir þessum dreng en honum hefur örugglega verið vel tekið hinu megin, hafðu það gott Örn.

Kveðja,

IDF