Mér finnst nú alltaf gaman þegar verður rafmagnslaust, ekki svo að skilja að ég gæti lifað af án rafmagns - það væri alger hörmung. En það er bara eitthvað við þessa stemmningu sem myndast þegar eina ljóstíran sem sést kemur frá kertum og það verður stjörnubjart í miðri höfuðborginni.
Rafmagnsleysi er hins vegar grafalvarlegt mál og ég tala nú ekki um ef það varir lengi og veldur því að RÚV dettur út í lengri tíma á stórum hluta landsins!
Svo skil ég ekki alveg þessa áráttu fólks að hlaupa í símann um leið og rafmagnið fer af. Á meðan á rafmagnsleysið varði voru stöðugar hringingar til neyðarlínunnar til þess eins að spyrja hvenær rafmagn kæmi aftur á. Eru Íslendingar almennt svona hrikalega vitlausir að halda að neyðarlínan sé einhver upplýsingasími?
Af hverju getur fólk ekki bara sest niður, kveikt á kertum og slappað af í upp undir hálftíma þegar rafmagnið fer af? Við vitum alveg að það kemur aftur, það hefur alltaf gert það og mun eflaust alltaf!

ég elska rafmegnsleisi

Ég fílaði ekki rafmagnsleysið. Örbylgjuofninn virkaði ekki og tölvan ekki heldur.

ég fíla þegar það er rafmagnslaust … það er allt svo kósí og afslappað…

Ég myndi nú hringja einhvert ef það væri búið að vera rafmagnslaust í nokkra tíma, og reyna að fá einhverjar upplýsingar.. en ekki fyrr en ég er búinn að fá nóg af rafmagnsleysinu..

potent

Ég var nú á ferðinni í bíl þegar rafmagnið fór af þannig að það var frekar skrýtin reynsla að keyra í algeru myrkri hérna í höfuðborginni. Ég var nú á leiðinni heim og hafði það bara fínt þegar heim var komið. Mála piparkökur við kertaljós var bara nokkuð spennandi. :)