Maðurinn var dökklædur, í einhversonar skikkju með hettu sem huldi andlitið að mestu. Hann virtist ekki vera vopnaður en það var vafalaust blekking. Hann gekk hægum skrefum að barnum, sjálfsagt að athuga svæðið án þess að vekja athigli á sjálfum sér.
Hann hallaði sér að barþjónimum og hvíslaði eitthvað að honum. Barþjóninn kinkaði kolli og náði í pakka sem var undir barborðinu. Pakkinn var ekki mjög stór. Hann var stuttur og mjór. Nægilega langur fyrir ríting eða kasthnífa.
Barþjónninn rétti manninum líka drikk og benti honum á autt sæti í horni herbergisins. Maðurinn kinkaði kolli og gekk á sama hæga hraðanum að sætinu og settist með bakið í vegginn.
Hann var á mjög heppilegum stað. Hann var í einhverskonar glugga skoti innst í herberginu með yfirsín yfir allt.
Hann tók upp pípu og byrjaði að troða í hana en kveikti ekki í henni. Drikkurinn var ósnertur.
Elendil var á báðum áttum hvað hann ætti að gera. Það var of áhættusamt að spurja barþjóninn um manninn þar sem þeir virtust þekkjast og barþjónninn gæti hugsanelga komið einhveri viðvörunn til skila.
Best að bíða átekta og filgjast vel með.

Eftir þónokkra stund opnuðust dyrnar á kránni.
Inn gengu tveir dvergar. Annar klæddur í brúna skikkju með hettu sem hann var ekki með yfir höfuðið. Hann var eins og allir dvergar með mikið skegg sem var dökkrautt. Við síðuna var hann með tvíblaða exi í minni kntinum. Svört augun horfðu í flíti yfir staðinn og staðnæmdust á myrka manninum.
Hinn dvergurinn var óvenju hávaxinn en dvergur engu að síður, vaxtarlagið fór ekki milli mála. Þrekinn með stutta útlimi og mikið skegg sem reyndar var ljóst. Hugsanlega með blóð úr öðrum kynþætti. Hann var klæddur í græna skikkju og bar stóra exi.
Dvergarnir gengu að barþjóninum og báðu um stórar öll krúsir og gengu svo til myrka mannsins og settust. Þeir byrjuðu að tala í láum hljóðum. Eina vísbendingin var að skegg dvergana bifuðust örlitið öðru hverju.

ég hugsa að ég komi með meira.

Nenni ekki að fara betur yfir þetta eða lagfæra á annan hátt.




Elendils leit í kringum sig. Hann var í litlu herbergi, eginlega bara klefa. Veggirnir og gólfið voru úr dökkum steini og hurðin var sterkleg viðarhurð, sennileg úr eik. Eina ljósið var af kyndli sem var lokaður inni í litlu rimlabúri í lofti klefans.
Það eina sem var þarna inni var beddinn sem gerður var úr timbri með hálm í löngum sekk sem dýnu. Það var ekkert rennandi vatn og engin aðstaða til að sjá um sýnar náttúrulegu þarfir. Það var augljóst að hann átti ekki að vera þarna lengi. Eða vonandi ekki.

Eftir að hafa skoðað þetta litla rými var ljóst að þarna var ekkert sem gæti gagnast til að sleppa. Kyndilinn var of vel varinn svo hægt væri að koma einum af rúmfótunum í hann og brenna hurðina niður og hún virtist einfaldlega of rök svo að eldbolti mundi nægja. Það hefði svosem ekki skipt neinu máli. Kraftar Elendils á þrotum hvort eð er.

Elendils lagðist aftur á beddann og hugsaði. “Það er alltaf leið út, alltaf. Ég þarf bara að finna hana”
Hann stóð upp og gekk að hurðinni. Hún var sterkleg en það sakaði ekki að reyna að brjóta hana niður.
Elendils setti undir sig öxlina og hljóp á hurðina. Það kom varla dynkur.
“Það sakaði semsagt víst að reyna þetta” hugsaði Elendils og néri öxlina. Þetta var ekki rétta leiðinn.
Hann tók í hurðarhúninn og togaði fast. Dyrnar voru lokaðar, það var greynilegt. En flestar dyr má opna.
Elendils fór að kanna brún hurðarinnar. Það var lítið að smugum. Hann sá sterkan slagbrand fyrir utan. Það var óhugsandi að brjóta hann niður. Til þess mundi þurfa þrjá til fjóra menn. Lamirnar voru utan á svo ekki gat hann reynt að vinna á þeim. Hann varð að fá verkfæri. Eitthvað sem gæti gagnast honum til að færa slagbrandinn.
Hann snéri sér aftur að beddanum. Rúmið var algjörlega gagnslaust. Fæturnir voru of sverir til að hægt væri að beita þeim á slagbrandinn.
Elendils lagðist aftur fyrir og fór að hugsa. “Enginn verkfæri í klefanum. Ég hef ekkert á mér og get ekki galdrað. Þetta lítur ekki vel út.”
Elendils settist upp og horfði á kyndil í búrinu. Það væri hugsanlegt að berja sekknum í kyndilinn en áhættan á að brenna sjálfan sig var einfaldlega of mikil.
Í bræði sinni stökk Elendils uppúr beddanum, þreif sekkinn og kastaði honum af öllu afli í hurðina.
Hálmurinn dreifðist um gólfið og sekkurinn lá við hurðina, undarlega beinn.
Elendils gekk að sekknum og lyfti honum upp. Lengri endar sekkisn voru beinir þrátt fyrir Elendils héldi í hann miðjan. Þær voru stífar.
Elendils tók upp sekkinn og snéri honum við. Þegar sekkurinn var kominn á rönguna komu í ljós tvær langar járnstangir.
Elendils trúði ekki sínum eigin augum. Flottaleinn hans hefði verið í sekknum.
Hann tók aðra stöngina og fór með hana að hurðinni. Hún Passaði furðu vel í rifuna. Jafnvel aðeins of vel.
Elendils stoppaði um stund. Þetta var aðeins of skrítið. Það var ekki venjan að geyma stangir í hálmsekkjum.
En hvað með það. Sá sem hefði sett hann þarna inn hefi sjálfsagt ætlast til þess að hann mundi finna þær. Og vist að fangavörður hans hafi gefið honum flóttaleið var óvíst að honum yrði hleypt út.
Elendils teygði sig aftur og náði í hina stöngina. Það var betra að hafa hana við höndina ef eitthvað óvænt væri hinumegin við hurðina.

Elendils smeygði stönginni gegnum rifuna og lyfti slagbrandinum hægt og rólega upp úr skorðunum. Hann var ekki sérlega fastur í. Þegar slagbrandurinn var kominn í nægilega hæð notaði Elendils hina stöngina til að ýta honum aðeins framar. Hann lá nú á króknum sem hefði átt að halda honum að hurðinni. Nú var bara að lyfta honum hinu megn.
Eftir smá basl við að koma slagbrandinum upp hægramegin sat slagbrandurinn á krókunum.
Elendils stakk stöngunum út sitt hvoru megin og lyfti slagbrandinum upp. Hann féll fram á stangirnar og lá þvert ofan á þeim.
Elendils færði hann rólega og hljóðlaust niður og dró svo stangirnar inn. Hurðin var opin.
Elendils ýti hurðinni varlega upp. Kannski var enginn að fylgjast með. Hurðin var ekki nema hálf opin þegar heyrðist rymja í Baton
“Mikið var. Ég hélt að hann mundi aldrei hafa þetta af”.
“Byrjarðu enn að væla,” sagði Kartos með mæði. “Mér sýndist þér ekki líða neitt illa sitjandi þarana með ölkrús”.
“Drífðu þig nú af stað, þjófur. Það eru fleiri þrautir að leysa.”
“Og ég er ekkert að væla, kartos.”

Dúd. það er alveg lámark að þú legir eitthvað á þig til að halda þínum eigin spuna gangandi.