Ooc hér ppl!

Þetta verðum við síðan að fara að enda…enda er þetta orðið heldur langdregið… right?

Skrifið meira eftir hvern póst, látið meira gerast. Takið af skarið, en ekki gera ó-ótrúlega hluti…sem venjulega hefðu drepið mann á sekinu, þrátt fyrir að marr sér kröftugur galdramaður.

Annars, þá ákvað ég að láta ykkur taka þátt í endinum og eyddi út 5 bls af skrifuðu efni sem ég var búinn að gera. Ég hef ekki tíma til að taka niður persónuleika ykkar allra, og skrifa eftir þeim. Hérna fáiði samt eitthvað. Fyrst er svolítill partur af því sem var í kafla 3…

Skemmtið ykkur!

——-
Við alla hábölvaða og sótsvarta djöfla!
Valerius stóð og horfði á vegginn sem Eriol hafði horfið inn um.
Hann varð að fara aftur “heim”
“Gáttin liggur inn í The Abyss. Heimkynni Tanar'ri djöfla. Samt er Eriol ekki þar. Einhversstaðar þarna hinumegin er önnur gátt, sem liggur á annan stað í þessum göngum.”
“Og hvernig veistu það?” spurð Andvari fullur grunsemda. Valerius vissi furðu mikið um þessa djöfla.“
”Vegna þess, Andvari, að þarna ólst ég upp.“
Það varð dauðaþögn. Valerius hélt áfram.
”Ég er Cambion. Faðir minn var, er, Balor. Móðir mín var bara áhald sem faðir minn notaði til að skapa mig.“
Heimdallur starði á Valerius. Þetta kom eins og þruma úr heiðskýru lofti.
”Faðir minn þjálfaði mig til bardaga. Hann kenndi mér að nota myrku hlið sálar minnar. Og hann kenndi mér að galdra.“
Kvasir horfði á Valerius. Djöflamáttur!
”Ég átti að verða hægri hönd hans, hans helsti útsendari, launmorðingi og “vandamálaleysari”. Mér tókst þó að flýja til Fearun, með hjálp Chethis, en faðir minn elti mig. Í refsingarskyni magnaði hann seið sem bældi niður persónuleika minn og bjó til annan í staðinn. Algjört skrímsli.“
Ferðafélagarnir störðu á Valerius. Han laut höfði.
”Ég gjöreyddi nokkrum litlum þorpum hér nálægt áður en mér tókst að yfirbuga skrímslið. Eftir það faldi ég mig djúpt í iðrum jarðar til að forðast föður minn. En svo gerði ég mér grein fyrir mistökum mínum. Enginn getur flúið Balor. Eina leiðin út úr þessari martröð er að bannfæra föður minn héðan.
“Og hví ertu þá hér?” spurði Andvari.
“Hanskarnir sem þið leitið. Gríðarvölur. Faðir minn bjó þá til fyrir löngu síðan. Þeir gera notandann ekki máttugri, þeir gefa skapanda hanskanna stjórn á notandanum. Faðir minn hefur séð til þess að þeir eru á flakki, en nú hefur hann endurheimt þá. Hann ætlar sér að setja þá á mig og nota þá til að stjórna mér.
”Af hverju vildirðu ekki segja okkur neitt?“ spurði Andvari.
”Þið fóruð í þessa ferð af ólíkum ástæðum. Þið þekktuð mig ekki þegar ég kom, og í óvissunni treystuð þið mér. En þið mynduð aldrei elta mig til vítis og til baka án þess einusinni að vita hver ég er.
Á eftir fylgdi löng þögn. Nú vissu þeir hver Valerius var….

Eriol vaknaði þegar þeir voru að ganga upp stiga, hann leit framan í djöfulinn, núna vissi hann hvaðan hann kannaðist við þetta andlit, hann var mjög líkur Valeriusi, eða var þetta Valerius? “Valerius?” sagði Eriol, djöfullinn leit á hann, (OOC: hann er demon ekki half-demon, ruglaðist aðeins) “veistu hver hann er?” urraði djöfullinn, “já, ég veit það” sagði Eriol, “ég þekki hann mjög vel, ég er bróðir hans”, Eriol brá við þetta, Valerius var þá djöfull….

Alroth brá flegar Valerius sagði að hann væri Cambion og að Gate-ið sem Eriol hefði farið í væri leið inn i the Abyss en róaðist þó aðeins þlegar Valerius sagði að Eriol hefði farið inn á næst plane sem var nokkurnveginn the Abyss en þar sem Eriol var nú gátu dauðlegir verið og lifað. Alroth leitaði nú betur í öllum hellinum og var eftir það handviss um að eina leiðin væri bakvið Kímeruna og sagði félögunum það að eina leiðin til að bjarga Eriol væri bakvið hana…


Langt í burtu í Galdraturni var óþekktur maður á stjá og var hann frekar hræddur við birtun og reyndi að forðast hana sem dauðan sjálfan hann var þétt upp við veggin í skugganum og var á leið að toppinum.
Þegar hann var komin næstum alveg að hurðini sá hann birtu endurkastast á vegginum frá herberginu.
Síðan þegar þetta ljós hætti að skýna og það var hljótt inni í herberginu þá byrjaði hann að ganga að hurðini hann lagði eyrað sitt á hurðina og hlustaði til að gá hvort einhver væri vakandi.
Eftir að hafa verið liggjandi á hlerum í dágóðan tíma þá opnaði hann hurðina hann hafði rét fyrir sér það var engin vakandi hann gat séð gamla mannin sofandi í rúminu sínu í horninu.
Hann gékk inn og sá það sem hann ætlaði sér að taka það var risa stór gull sproti með gimsteinum í sér.
Hann tók hann upp og byrjaði að feta sig að hurðini og svona bara til öryggis leit hann að gamla manninum en….hann var ekki þar lengur!
Honum brá skelfilega hann snéri sér við og þar var galdramaðurinn.
“Að stela verðmætum mínum er alvarlegur glæpur”hálf öskraði hann.
Þjófurin gat ekki sagt neitt og gat ekki hreyft sig.
Galdramaðurin byrjaði að raula þulu og áður en hann kláraði hana sagði hann “ég ætla að senda þig á stað þar sem þú getur engu stolið og neyðist til að lifa í þjáningum alla þína ævi!!” svo kláraði hann þuluna og mikill reykur kom og þegar reykurin var farin þá var þjófurin horfin.

Þegar þjófurin opnaði augun þá var hann á ókunnulegum stað það var allt svo svart og hann var með dúndrandi höfuðverk.
Hann lá þarna um stund þanga til að tvær skrýtnar verur nálguðust hann.
Hann spratt upp.
“Hvað viljiðið frá mér!!”öskraði hann en fékk ekkert svar þeir gengu að honum og rotuðu hann og dróu hann í burtu.

Eriol var hennt inní einhvern klefa, hann stóð upp og fór að skoða klefann, gá hvert það væri enhver möguleiki að slepa, en hann fann ekki neitt. Hann lagðist niður og sofnaði.
====================
3 klukkustundir líða
====================

Eriol vaknaði við að hurðin var opnuð, hann sá að einhverjum manni var hent inní klefann, hann stóð upp og leit á manninn, hann sparkaði smá í hann til að gá hvort hann væri á lífi, maðurinn vaknaði, “hver ert þú?” spurði Eriol tilbúinn að stinga manninn með Sting…..
Hann skrýður að veggnum allur blóðugur og horfir á Eriol í smá stund með veiklegum augum og mátti sjá á honum að hann hafði farið í gegnum helvítit með blóð rennandi niður hausin hans.
Hann muldrar eithvað “L-Lo-Lok-Loki”svo líður yfir hann og myndast fljótt blóðpollur í kringum hann.

“Loki” sagði Eriol, “ekki hef ég heyrt minnst á þig” Eriol gekk upp að veggnum og settist niður og sofnaði….

Nokkrum klukkutímum seinna þá vaknaði Loki hann vissi ekkert hvar hann væri og man mjög lítið eftir því er hafði gerst.
Hann stóð upp hann var með dúndrandi höfuð verk enþá þannig að hann lagist fljót aftur niður hann sá mannin er lá fyrir framan hann sofandi og virti fyrir sér þessa persónu honum fannst eins og hann þekkti hann en hann var ekki viss.
Hann gáði í vasana sína til að gá hvort hann fyndi eithvað nothæft til að komast út úr þessum stað hann fann þjöl,hníf,lásaopnara og einhverjar pýlur sem hann þekkti ekki.
Hann skoðaði þessa hluti lengi hugsandi hvað hann gæti gert við þá en hann setti þá fljótt inn á sig aftur þar sem hann heyrði í verði fyrir utan að opna hurðina hann lagist strax niður og þóttist vera sofandi.
Loki dók dótið sitt skykjua hanskana og armorið síðan fóru þeir áleiðis að hleranum sem loki komst niður um.
Loki opnaði hleran hægt og rólega og gægðist inn í herbergið þar voru tveir djöflar að éta.
Loki lokaði hleranum og fór niður síðan sagði hann Eriol frá því sem hann hafði séð og spurði hann hvað þeir ættu að gera en áður en Eriol gat svarað sagði loki honum að fela sig því það væri einhver að koma.

Eriol sá Loka tak upp einhverja hanska og armor, síðan gengu þeir út, Loki sýndi Eriol hlerann þar sem Loki hefði komið inn, Eriol sá Loka opna hlerann og kíkja inn, Loki lokaði hleranum og gekk að Eriol og sagði honum að hann hefði séð tvo djöfla étandi við borð, Eriol stakk uppá því að Loki myndi backstabba þá….
Loki sagði ekkert hann vafði skykkjuni um sig og hvarf úr augum Eriols.
Hlerin opnaðist og svo skömmu seinna lokaðist hann.
Það heyrðust skaðræðis öskur fyrir ofan Eriol og smá blóð lak niður.
Hlerin opnaðist og það var gripið í Eriol og hann dregin upp þegar hann kom upp sá hann 2 illa farin lík.
Loki tók af sér skykkjuna og brosti “ég sleppti mér víst” sagði loki svo gekk hann út úr herberginu.


Eftir að hafa ráfað um í rúmar tvær klukkustundir fór Alroth aftur í hellinn með drekanum og rannsakaði hann örlítið en fann ekkert merkilegt en á leiðinni til baka veitti hann því athygli að beinagrindurnar sem þeir höfðu drepið voru horfnar og einnig orkarnir.Hann gekk aftur í hellin með Kímerunni og var að hugsa um að lífga hana við þegar að það heirðist alltíeinu lágt urr og Kímeran byrjaði að hristast,steinsinnið sem hafði umlukið hana byrjaði að detta af og Alroth sá að þetta hafi aðeins verð gildra og kímeran hafði getað losað sig hvenær sem er og nú stóð Alroth einn og hinir voru einhverstaðar annarstaðar að kanna leiðir til að bjarga Eriol.Alroth horfði stjarfur á Kímeruna byrja að hreifa sig og stökk svo við og hljóp útúr herberginu og hljóp eftir ganginum með beinagrindunum,hann heirði ógurlegt öskur að baki sér og vissi að kímeran var nú alveg lifnuð við og ætlaði sér að drepa þá…


Eriol sá Loka fara upp hlerann, og eftir nokkra stund heyrði hann ógurlegt öskur og lakk síðan blók niður um lítið gat á hleranum, eftir smá stund opnaðist hlerinn og hann var dreginn upp, þar sá hann Loka taka af sér skikkju og tvö mjög illa farinn lík, hann hafði ekki ýmindað sér að Loki væri svona kröftugur, hann gekk um og skoðaði herbegið….


Þrymur var að hugsa um hvernig hann gæti reynt að bjarga Eriol en þá heyrði hann öskur koma frá ganginum sem lá til hellisins þar sem kímeran var. Og Alroth hafði farið þarna inn fyrir ekki löngu. Þrymur greip Skrímslabít og hljóp inn ganginn. Ekki leið á löngu fyr en hann var kominn til Alroths. “Alroth ertu ómeidur” “já það er allt í lagi með mig,en kímeran er laus og erá leiðinni hingað” “þar fór í verra, ég veit hvað við gerum, feldu þig innar í ganginum og þegar hún kemur þá stend ég fyrir henni og þú kemur aftan að henni og þannig stöndum við betur að vígi”…

Kvasir lét hina vita að Kímeran væri lifnuð við. Hann ákvað að reyna að hjálpa meira til í þetta skipti og byrjaði að kyrja og undirbjó sig að kasta “haste” á liðsmenn sína…



————————
Goðsögnin; Endgame.
————————



Andvari leit á félaga sína.
“Enginn fer að reyna að berja þetta skrímsli niður sísona! Hvernin vaknaði það?!?” Spurði hann félaga sína og skokkaði síðan fram ganginn. Og þarna var skrímslið… Höfuðin þrjú skimuðu í kringum sig og görguðu/vældu af kappi við hvort annað. Þetta voru orð ævaforns tungumáls, sem einungis hinir illhjörtuðu og vondu skildu, mál frá tímum stjórnleysis og tíma íllu konungana, sem stjórnuðu löndunum með drápum og pintingum þegnana, sem lifðu í ótta og myrkri. Hann varð stjarfur af ótta, en gat með naumindum hrist ógnina af sér. Chethis kom aftan af honum og starði á ómyndina. Engin svipbrigði.
“En ánægjulegt. Ómyndin er vöknuð, og er orðið okkar stærsta vandamál, ekki satt?” Hún hló lágt, en hann sussaði á hana
“Ekki gera grín að þessu, Chethis. Við erum ekki í neinum vandræðum, þetta er bara tímabundið…”
Það kom auga á hann. Og öskraði.
“…vandamál.” Hann kjökraði.
Og það gekk í áttina til þeirra. Nægur tími, þau voru innikróguð.
“Andvari, flýja, núna…”
“Ég er sammála. Einhver á móti þeirri tillögu? Hélt ekki…”
Þau fóru harðasprett niður ganginn í átt að álfagrafhvelfingunni. Andvari stoppaði og gerði orkuvegg sem að myndi tefja skrímslið um tíma, en það myndi ekki halda lengi.
Chethis var þegar kominn til hinna og gekk til Valeriusar.
“Valerius! Við erum í vandræðum, stórum vandræðum… Ég sá hvernin þú barðist við þetta síðast, þú verður að…”
Valerius hristi hausinn og dró fram sverð sitt.
“Ég nýtti mestallann mátt minn í að drepa dreka sem var fyrir okkur áður en við fundum þig. Við verðum að nota gömlu góðu aðferðina á þessa ómynd…”
Andvari var kominn og greip frammí fyrir honum…
“Nei! Það er líklegast ógjörningur að mruka lífið úr þessu skrímsli öðruvísi en að fella það aftur í þá steinmynd sem það var í. Hvað haldiði að hafi breitt Chethis í stein?! Við vitum ekki hvað gerist ef…” Drunur heirðust þegar varnarveggur Andvara brotnaði.
“Við verðum að komast héðan út! Núna!” Sagði Chethis og tók upp litla steinvölu.
“Chethis, ég efast stórlega að þetta,” hann bennti á steininn í hönd hennar, “stöðvi djöfulinn.”
Hún hlustaði ekki á hann, og byrjaði að kyrja einhverja galdraþulu. Djöfullinn birtist. Kvasir var þegar búinn að kasta haste á alla.
Tíminn virstist hægja á sér. Andvari leit í kringum sig. Vatnið í lækinum virtist renna hægt og rólega, einsog sýróp…
Chethis kastaði steininum í vegginn, þar sem sýnirnar höfðu áður gengið inn um, og þegar hann lennti á veggnum var einsog steinninn hafði lent í vatni: veggurinn bylgjaðist út í gárum og sprakk síðan upp. (einsog þegar þyrlan lenti á byggingunni í The Matrix ppl:) Djöfullinn stóð örfáa metra frá þeim, en hann gat ekki komist í gegnum álfatöfrana, en braut galdrana hægt og rólega niður, saug þá í sig, og varð kraftmeiri fyrir vikið.
Stór hola haffði myndast inní veggin þar sem steininn hafði lennt. Mjór inngangur blasti við þeim. Útgönguleið!
“Áfram! Í gegn! “ öskraði Þrymur sem tók af skarið og skaust af stað inn. Allur hópurinn gerði það líka og fór í gegn. Skrímslið braut í þann mund allar varnir og komst inn í hvelfinguna, en það var of stór til að komast á eftir þeim… En, það vissi hvert þau voru að fara, og höfuðin þrjú hlóu hrissings hlátri.
Þau voru á leið til dauðadóms sín.


§ I

Eriol horfði í kringum sig. Hvar voru þeir? Hver var þessi Loki, og hvernin komst hann hingað? Allar þessar spurningar brunnu á huga hans. Hann fann eðli úlfsins reyna að berja sér leið úr myrkum djúpum huga hans, en, hann barðist gegn því af öllum mætti, hann skildi sigra!
“Loki, við þurfum að komast héðan, og það fljótt.”
Þjófurinn, félagi hann í nauð, þurkaði blóð af sverði sínu og kinkaði kolli.
“Ég held að það verði hægara sagt en gert, félagi Eriol. Það er kanski kominn tími til að ég segji þér hver ég er, og hvernig ég lennti í þessum, leiðinlegu aðstæðum…” Hann pikkaði lása á nokkrum kistum sem voru í þessu herbergi og fann þar nokkrar flöskur, sumar með healing potion, og aðar með vökva sem gerir hverjum þeim sem neitir, ósýnilegann. Hann bennti Eriol að fylgja sér, og þeir gegnu af stað, gegnum þrönga gangana. Kyndlar á veggjunum lýstu upp gangana.
~~~~
Saga Loka
“Nafn mitt er Loki, einsog þú veist nú þegar, þú þarft ekki að vita eftirnafn mitt. Ég er Þjófur, að atvinnu, og í frístundum mínum.” Hann hló lágt, og hélt áfram. Aðeins skóhljóð Eriols heyrðust, og rödd Loka, sem var líkast hvísli, sem Eriol heyrði samt sem áður mæta vel, hvernig fór hann að þessu? Það heyrðist ekki í skrjáfi frá fötum Loka, né skóhljóð.
“Ég stjórnaði stórum samtökum þjófa og er fundarhús gildisbræðra minna staðsett í.. bah, þú þart ekkert að vita það. Annars, þá var ég í leit að veldisprota einum í Baldur´s Gate sem á að gera hverjum þeim sem veldur honum kleift að stjórna hugum sterkustu hetja og öflugum hugum galdramanna. Ég hefði getað stjórnað hverjum sem ég vildi! En, alas, það fór eitthvað úrskeiðis, og verndari sprotans ákvað að ég yrði tilraunadýr sitt, bölvaður veri hann! Hann sendi mig hingað. Ég var í Baldur´s Gate og svo hér.”
~~~~
Eriol ákvað að segja þessum þjófi allt sem fyrir hann hafði borið; ferð hans og félaga frá Umar Hills, bardagann við drekann, og svo, hvernig hann náðist og var fleygt í dýflissuna. Loki skalf. Gat það virkilega verið… Voru verstu martraðir hans að verða að veruleika? Var hann í annarri vídd? Hvernin gæti hann sloppið út? Hann bægði þessum hugsunum frá sér og ákvað að einbeita sér að vandamáli líðandi stundar; að lifa af.


§ II

Þeim hafði tekist að flýja…en hvert? Þau staðnæmdust og drógu öndina léttar eftir öll hlaupin.
Skrímslið var rétt handan við hornið, og beið þeirra, það heirðu þau á öskrunum fyrir aftan þau. Niðamyrkur var. Chethis, Valerius og Kvasir voru þau einu sem sem gátu sér í myrkrinu.
Þrymur dró öndina léttar, og settist niður Hvar voru þau staðsett? Hann hafði getað munað leiðina, ef bara hann gæti dregið meira fram úr minni sínu. Þessi staður hjálpaði ekki til við það… Leiðin sem bróðir hans hafði farið var þar sem styttan af skrímslinu hafði áður staðið, og það var engin leið til baka, nema að fella ófreskjuna. Hann hristi hausinn og lagði augun aftur, og hvíldi lúin bein. Valerius raulaði einhverja þulu.
Ljós.
Valerius var kominn með kindil í hendur og hafði kveikt á honum með frekar einföldum galdri. Þau gátu nú séð í kringum sig. Gangurinn var lagðu með stórum marmara hellum og veggirnir voru príddir með myndum af miklum orustum og guðamyndum. Rennur með einhverjum vökva í lágu meðfram veggjunum. Valerius lagði eldinn að, og það kviknaði í vökvanum. Olía. Eldurinn skreið fram eftir rennunni og allt lýstist upp. Hann gekk að annarri rennu og kveikti þar í.
“Jæja, fólk, við getum haldið áfram. Ég verð þó að segja ykkur að við fórum framhjá hliðinu sem Eriol fór í gegnum, reyndar er það hlið ónýtt, algjörlega, þökk sé Chethis, sem á sér þó málsbót; hún bjargaði lífum okkar, með snarræði sínu. Alroth hristi hausinn.
“Hvernig eigum við þá að bjarga Eriol? Við getum ekki skilið hann eftir!”
“Enda gerum við það ekki,” svaraði Andvari og tók upp eina bókina sem hann hafði áður verið að lesa.
“Við erum núna stödd í förnum sölum áflaborgar sem stóð hér fyrir löngu. Þið viljið víst vita hversvegna hún er hér, undir yfirborði jarðar. Það er frekar flókið, en það sem ég hef lesið mér til úr þessari bók, sem áður var í eigu presta Sólhofsins, segir eitthvað á þá átt að á “Times of Truble” hafi óþekktur guð komið og steypt borginni niður á annað plan, eða eitthvað álíka. Ég á erfitt með að skilja sum hugtök bókarinnar. En, þessi guð var ekki svo illur. Hann dæmdi þegna þessarar borgar til þess að verða að verndurum hliða sem liggja yfir á aðrar Planes…aðrar víddir, ef við notum okkar mál. Hliðið sem Chethis sprengdi upp var ekki eitt af þeim hliðum sem var verið að vernda. Það hlið var frekar tímabundið, svo, það er ekkert víst að við hefðum getað sloppið þar í gegn. Og hefðum við sloppið, þá er það vel hugsanlegt að það hefði verið gildra, og við hefðum lennt á einhverjum freka, óþægilegum stað.”
Hann setti bakpokann á gólfið og rétti öllum sitt hverja bókina.
“Ég hef ekki getað farið í gegnum þessar bækur, en ég er viss um að kort af þessari borg leynist á einhverjum blaðsíðum.”


§ III

Eriol og Loki höfði gengið um marga ranghala og oft höfðu þeir villst, stundum lennt á sama stað og þeir höfðu byrjað. Þetta fór að verða þreytandi. En, eftir langa stund komu þeir inní gífurlega stórann helli. Á öðrum endanum voru nokkrir orkar, sem voru að draga stórann lokaðann kassa á eftir sér. Loki læddist hægt af stað, en Eriol fann drápseðlið brjótast fram innra með sér. Hann ætlaði að stökkva af stað.
“Nei ekki,” hvíslaði Loki og tók í öxl hans. Eriol hrinti Loka aftur og hélt áfram.
“Hver sá sem mætir mér mun falla,” öskraði hann og dró fram sverð sitt. Orkarnir hlógu að þessum tilburðum hans. Einn þeirra, sem var greinilega foringinn, öskraði:
“Látum þá stríðshetjuna miklu spreita sig á þessu!” Hann gaf skipanir til félaga sinna, sem stukku á brott. Hann varð eftir og braut lásinn á kassanum og flúði síðan.
Lokið á kassanum brotnaði upp…