“Vinstri, hægri, vinstri, hægri…”, horfði ég á þessa föl-leytu skugga falla saman eins og hið góða undir stígvéli mínu, mér til mikillar gleði. “Sástu þetta!” kallaði ég á eftir Loft-Í, sem hafði augljóslega meiri áhuga á að þukla á trjánum en að horfa á fullkomnun. En útúr myrkrinu stígur Hvarúlfur, en þegar hann sá okkur, tók hann á sprett í felur í fylgsni sínu. Þegar við komum inn í fylgsnið þá stóð kona þar í því miðju og grobbaði sig á sínum hæfileikum, að geta breytt sér í Hvarúlf. Ég sagði við hana, “Komdu aðeins, ég ætla að hvísla að þér svolitlu.” og hóf göngu í átt til hennar, og þegar ég var kominn nógu nálægt, þá tróð ég hönd minni ofan í kok hennar, með fulla lúki af Hvarúfla-saur, sem ég hafði tekið upp þarna í fylgsninu, dró höndina aftur út og fellti hana og trampaði hana til ólífs og öskraði og slefaði yfir hana; “Á AÐ GROBBA SIG NÚNA, LITLA ÓGEÐ?!?”, og spýtti á hana. Við fórum úr þessu greni, allir ósáttir nema auðvitað ég.

Við héldum för okkar áfram, og kutuðum hverja heljarskepnuna eftir annari sem var send á okkur(mig), ekkert til sérstakrar frásagnar, nokkrir skuggar, nokkrar beinagrindur, allaveganna ein Sleikja(Lich) og eitt stykki dreki.

Við komum að Svarta Saltinu, þar sem svarti piparkökustrákurinn stóð, slefandi og frussandi einhverju, sem virtust vera orð. “Ég mun gera ykkur að þrælum mínum, he he he he!” sagði viðurstyggðin. Mér var lytið í kringum mig, sá þar svona altar. Ég leit á piparkökustrákin og spurði, “Hey, piparkökustrákur, hversu langt upp r*ssg*t*ð helduru að ég gæti troðið þessu altari?”. Hann varð kjaftstopp, og ég lét mér ekki nægja þetta eina til að koma honum á óvart, heldur greip ég í hnakkdrambinn á Loft-Í og varpaði henni í piparkökustrákinn, sem féll til jarðar við áreksturinn og brotnaði eins og, já, piparkaka og það vildi svo heppilega til að Loft-Í hafi lent eitthvað illa í fallinu sem leiddi hana til dauða, langan og kvalafullan dauða.

Er við snérum aftur til Úldnu-Hæðanna, fann Herra. Létt og heimtaði verðlauna! Hann virtist hálf skelkaður en lét ekki eftir borguninni þegar hann sá mig grípa í vopnið. Er við héldum út í sólarlagið, þá hugsaði ég um hetjudáðir mínar, hveru jákvætt þetta allt virtist vera. Ég skipaði hinum ferðafélögum mínum að bíða, en hljóp sjálfur til þorpsins, og kveikti í því öllu og drap alla þá sem reyndu að hlaupa út úr brennandi húsunum. Mér leið mikið betur.