Ég fór þegar fyrsti vetrarsnjórinn var þarna. VÁ HVAÐ ÞAÐ VAR GAMAN!
Næstum því nýfallin mjöll í brekkunum, ótroðið til hliðinna, eða, sko, enginn búinn að renna sér.
Aaah, svo fundum við stökkpall[shit stórann sko =D] og stauluðumst aftur upp í brekkuna fótgangandi, og þegar maður áttaði sig á hvað var upp og hvað var niður í loftinu, þá var það eins og að fá fullnægingu. Ég meina það. Engar áhyggjur. Mjúkur snjórinn nálgast þegar maður lendir. Og þögnin. Aaaah, besti bretta dagur lífs míns! :D
stjórnandi á /bretti, /vetraríþróttum og /heimilið