Ég hef farið á eftirtalin skíðasvæði: Bláfjöll, Skálafell, Hengilssvæðið, Hlíðarfjall, Dalvík og Ólafsfjörð.
Það af þessum svæðum sem mér finnst best er Dalvík. Þar eru tvær langar diskalyftur og flóðlýstar brekkur. Það er hægt að velja úr nánast endalaust af leiðum og það er nánast ekkert grjót í brekkunum, bara bláberjalyng. Á Dalvík eru nánast aldrei biðraðir í lyfturnar. Ég er bara mjög ánægður með skíðasvæðið í Böggvistaðafjalli(Dalvík) og finn nánast enga galla á því.
Næst best af þessum svæðum finnst mér vera Ólafsfjörður. Á skíðasvæðinu á Ólafsfirði er ein löng diskalyfta. Efst í brekkunni er mjög mikill bratti sem mér finnst mjög skemmtilegt að leika mér í. Svo er hægt að velja úr ótrúlega mörgum leiðum. Bæði bröttum stuttum leiðum og aflíðandi löngum brautum. Svo er svæðið nánast inni í bænum og þú getur nánast skíðað heim til þín hvar í bænum sem þú átt heima. Viðmót starfsmannanna skemmir ekki fyrir. Þeir eru opnir fyrir öllum hugmyndum og eru ekki strangir á reglum.
Í þriðja sæti eru svo Bláfjöll. Í Bláfjöllum eru langflestar lyftur af öllum þessum svæðum og alltaf er hægt að finna lyftu sem lítil eða engin biðröð er í þegar maður kemur þangað. Gallarnir eru að það er mikið af steinum slæmt viðmót starfsfólks og ekki er reynt að opna þó það sé nægur snjór.
Fjórða sætið skipar Hlíðarfjall. Í Hlíðarfjalli eru allnokkrar lyftur og eru þær allar mjög fínar. Þar ber þó hæst að nefna Fjarkann og Stromplyftuna. Svo getur verið alveg æðislegt að labba upp á topp og renna sér alla leið niður dalinn. Það sem dregur þetta svæði niður í fjórða sæti er starfsfólkið. Það hefur oftast verið hryllilegt að eiga við starfsmennina þegar ég hef þurft á því að halda.
Helngilssvæðið vermir fimmta svæðið. Þeir eru duglegir að opna í allskonar veðri og þó það sé lítill snjór. Hinsvegar eru alltof fáar lyftur og svæðið er svo fábreytt. Starfsfólkið þar er mjög fínt.
Í sjötta og síðasta sæti er Skálafell einfaldlega af því að það er nær aldrei opið!
Allt hefur enda, pylsa hefur tvo.