Bróðir minn átti 2 helgarbörn af og sem krakki var strákurinn hans óþolandi og ég skil vel að kærustur bróður míns hafi ekki þolað hann en hann lagaðist með aldrinum. Dóttirin var hins vegar mjög þægileg við alla nema kærustur pabba síns. Hún var alltaf algjör tík við þær en fór svona aðeins að lagast eftir að hún varð unglingur.

Ef ég hefði verið spurð að því hvort ég vildi mann sem ætti börn hefði ég ábyggilega svarað nei.
Í dag er ég gift manni sem á tvö börn, og yngra barnið (13 ára stelpa) býr hjá okkur (síðan hún var 11 ára).
Ég myndi ekki vilja hafa þetta öðruvísi. Hún er yndisleg og kannski er mitt tilfelli bara sérstakt því ég er í því hlutverki að vera “mamma” hennar.
Við eigum ekkert barn saman ennþá, en ef að maðurinn minn færi eitthvað að bera það barn saman við hin á neikvæðu nótunum (sem ég veit að hann myndi aldrei gera)fengi hann aldeilis að heyra það.
Málið er, ekki útiloka menn þó þeir eigi barn/börn. Þú veist aldrei nema að það sé það besta sem geti komið fyrir þig, eða jafnvel barnið/börnin hans, því að það eru ekki öll börn svo heppin að eiga góða foreldra, og tvær góðar mömmur eru náttúrulega bara betri en ein!