Stóra systir vinkonu minnar var í einhverju svona og hún fór bara að heiman og enginn vissi hvar hún var eða hvert hún fór. Hún var burtu í þrjár vikur og á meðan að hún var í burtu voru foreldrar hennar í svona fjölskylduaðstoð hjá sálfræðingi. Svo allt í einu snérist henni hugur og hún ákhvað að það að dópa væri ekkert sniðugt og hún ætlaði ekki að eiðilegja líf sitt á því. Hún var þá búin að mana sig í því að hringja heim og spyrja hvort hún mæti koma heim. Pabbi hennar svaraði og hún spurði hvort mamma hennar væri heima? Mamma hennar var ekki heima svo hún spurði bara pabba sinn hvort hún mæti koma heim? Pabbi hennar spurði þá hvort hann hefði einhvern tíman lokað á hana? Svarið var nei. Þegar hún svo snéri til baka var enginn heima og það var búið að skipta um lás. En hún þurfti ekki að bíða lengi því að foreldrar hennar komu bara nokkrum mínútum á eftir henni.

Hún var þá búin að vera að mana sig upp í að hitta þau. Var eitthvað hrædd um að þau færu að öskra og eitthvað, kannski ekki hrædd frekar búin að búast við því. En þá var þetta allt öðruvísi þau setust bara niður með henni og töluðu við hana. Hún hætti í dópinu og lifir bara góðu lífi núna. Kannski að foreldrar þínir ættu að fara í svona fjölskylduaðstoð og svo ættuð þið að ræða hlutina.

Það er gott að þú sért hættur haldu því bara áfram að vera hreinn og ekki dópa meira!!!