http://en.wikipedia.org/wiki/Postpartum_depression
eða á íslensku: fæðingarþunglyndi

Þetta eru alveg eðlilegar tilfiningar og þetta þarf ekkert að þýða að þú elskir ekki barnið þitt. Börn eru vinna, og þegar foreldrarnir eru svefnlausir og það er mikið álag þá á maður erfiðara með að gera sér grein fyrir góðu hlutunum. Það er eins og maður taki bara eftir slæmu hliðum barnsins en ekki þeim góðu. Ég þekki þetta alveg sjálf og líklegast flestir foreldrar, stundum finnst mér strákurinn minn rúmlega 2 ára ógeðslega pirrandi…

Ég mæli samt með því að þú talir við kærustuna þína um þetta, kannski líður henni eins. Þið hafið líka kannski gert ykkur vonir og búið til ákveðnar væntingar til barnsins og þessa tíma sem hafa síðan ekki ræst og þá finnuru kannski fyrir einhverjum vonbrigðum núna. Ég sé líka að þú ert bara 18 ára og ég tala alveg af reynslu þegar ég segi að eins gaman og æðislegt það er að eiga börn þá er það samt frekar erfitt og sérstaklega þegar maður er svona ungur (gæti meirasegja trúað að það væri ennþá erfiðara hjá strákum að vera svona ungir).

Þú gerir þér allavega grein fyrir þessu og ert meðvitaður um þetta sem er gott :) Eins og ég segi, ég myndi ræða þetta við kærustuna, ef ekki hana þá lækni, hjúkku eða einhvern annann í heilbrigðisgeiranum eða bara einhvern nákominn sem þú treistir.

Gangi þér vel :)

þetta er mjög líklega fæðingarþunglyndi og er fullkomlega eðlilegt, ég á ekki barn sjálfur en hef heyrt að þetta verði bara betra með hverjum deginum, um að gera að lesa þig til um fæðingarþunglyndi og svo kannski leita þér aðstoðar hjá sálfræðing, þyrftir kannski ekki nema eitt viðtal.
Og þó þú efist um ást þína á tímum, er ég viss um að hún er þarna og fari hvergi! :)

Gangi þér vel.

þetta getur verið ýmislegt, pottþétt að svefnleysi spili inní, og gæti verið það eina, hinsvegar er fæðingarþunglyndi til hjá karlmönnum líka, þó það beri ekki eins mikið á því og þér finnst það örugglega hljóma púkó þá ættirðu að prufa að lesa þér til um það

svo er alveg eðlilegt að verða pirraður út í börnin sín, en þau geta voða lítið af því gert, þau eru svo ósjálfbjarga og saklaus

ég á eina sem er 4 ára og aðra sem er 1 árs, svo ég veit pínu hvað ég er að segja

það sem ég ráðlegg ykkur er að fá aðra dýnu og annað ykkar sefur á henni og hitt uppí rúmmi með stelpuna, ástæðan fyrir þessu er að þegar kærastan þín er með stelpuna þá er hún að bylta sér, koma sér betur fyrir til að gefa brjóst osfr og það auðvitað truflar þig, jafnvel þótt þú sért sofandi og vaknir kanski ekki við það

reynslan hefur sýnt að hjón sem sofa í sama rúmmi sofa minna og verr en hjón sem sofa í sitthvoru rúmminu, barnlaus eða ekki, svo þetta er eitthvað sem þið ættuð að skoða, rúmmin mega alveg vera uppvið hvort annað

svo ef stelpan er erfið þá er gott að skiptast á að vera með hana á meðan hinn aðilinn nær smá svefni, 3 tíma vaktir ættu að henta brjóstagjöf, svo gæti hún mjólkað sig og sett í pela og þú gefið henni á meðan hún sefur og svo þegar hún er búin að sofa þá getur hún tekið við og þú farið að sofa, og auðvitað eigið þið að hvíla ykkur eins og þið getið þegar stelpan er sofandi

þetta er erfitt fyrst, sérstaklega á meðan það er engin regla á svefninum hjá henni, það kemur sjálfkrafa, oft um 5-6 mánaða aldurinn, stundum fyrr, stundum seinna og þá verður þetta ljúft líf, fer að sofa svona um 8 um kvöldið, vaknar kanski kl 2 til að fá pela og sefur svo til morguns


andlega líðan er hægt að tengja beint við svefnleysi, sem og ef þú ert ekki heilsuhraustu

Ég á ekki barn sjálf, en ég er sammála því sem að fólk er að segja hér að ofan með fæðingarþunglyndi og annað.

Einn hlutur enn er líka að stundum hjálpar það að fá smá frí bara þú og kærastan í smá tíma. Þó svo að þið hafið sofið lítið eða annað er alltaf gott að komast aðeins út, út að borða eða eitthvað annað. Þá ferðu líka jafnvel að “sakna” hennar en það hjálpar alltaf að fá smá tækifæri á að anda.

Prófaðu að tala við kærustuna þína um þetta og svo ef að það er hægt getið þið kannski sett hana í pössun í 2 klst eða eitthvað þar sem að þið jafnvel sitjið bara og horfið á sjónvarpið og kúrið og náið svo í hana aftur það er samt smá pása :)

Börn eru erfið en eins og eitthver sagði hér að ofan þá er ástin alltaf þar :)

Já ég segji eins og hin, pottþétt fæðingarþunglyndi, held að flestir foreldrar gangi í gegn um þetta á einhverjum tímapunkti, mig langar t.d. stundum að setja elsku dóttur mína í fangið á pabba sínum og labba út en svo knúsa ég hana og vil aldrei fara frá henni… Rosalega blendnar tilfinningar þarna á ferð.
En ég veit samt að þó ég fái stundum þessa tilfinningu þá elska ég barnið mitt meira en allt.
Málið er að þú mátt alls ekki byrgja þetta inni, þú verður að tala við einhvern um þetta annars versnar þetta bara og ég er alveg viss um að barnsmóðir þín skilur þig ef að þú bara reynir að útskýra þetta fyrir henni. En fyrst og fremst, ekki byrgja þetta inni.
Gangi þér vel! ;)