Ég kom heim af landspítalanum á miðvikudaginn rétt fyrir 14.00 eftir að hafa verið í belglosun og ákvað að leggja mig eins og ljósurnar höfðu lagt til. Arnar ætlaði að leggja sig með mér og grjót sofnaði en ég var með svo mikla samdrætti að ég svaf ekki neitt. Upp úr 16.00 var mér farið að líða mjög illa og engin stelling var þæginleg svo að ég fór á fætur en endaði með því að vekja Arnar. Við búum s.s. hjá mömmu og Arnar fór og náði í hana en þá var ég búin að fatta að ég væri farin af stað, það voru bara 2-4 min milli hríða og hver hríð var í alveg 1 min eða meira. Mamma s.s. keyrði okkur upp á spítala og eftir að hafa hringt og látið vita af mér og við vorum komin þangað kl 17.15. Þar hittum við Gunnu (Guðrúnu) ljósmóður sem mamma þekkir (tilviljun :P ). Hún skoðaði mig og ég var með 3 í útvíkkun. Stuttu seinna kom systir mín og var með okkur. Hríðarnar voru ekkert sérstaklega þæginlegar og ég var með glaðloftið sem hjálpaði mjög fyrst en á endanum henti ég því frá mér og byrjaði að kasta upp. Hríðarnar voru þarna byrjaðar að vera með mjög stuttu millibili. Um 20.00 skoðaði hún mig svo aftur og þá var ég komin með 4 í útvíkkun, tók smá tíma. Ég fékk svo vökva í æð stuttu seinna og mænudeyfingu um 21.00. Það tók smá tíma að koma leggnum upp því að það var svo stutt milli hríða. Mænudeyfingin gerði samt kraftaverk og ég gat eiginlega alveg slakað á, mamma, systir mín og Arnar fengu sér að borða, ég gat ekki hugsað mér að borða neitt, en vorum samt voða hress og hlógum mikið.
Kl 22.36 skoðaði Gunna mig aftur og þá var ég bara með 5 í útvíkkun. Hún ákvað þá að sprengja belginn og þá fór allt að gerast. Eftir að belgurinn var sprengdur versnuðu hríðarnar til muna og kl 23.45 var ég komin með 8 í útvíkkun! Svo komu vaktaskipti og mig langaði bara að deyja. Loks kom önnur ljósmóðir, sem vildi svo til að heitir líka Guðrún en var aðeins yngri. Hún var alveg yndisleg og ég er rosalega fegin að hafa haft hana sem ljósu! 00.05 var ég komin með 9 og kl 00.18 kláraðist útvíkkunin og ég gerði vart annað en að æla. Ég man svo bara eftir því að ég öskraði í hverri hríð og ríghélt í hendina á Arnari. Systir mín stóð svo hægra megin við mig, Arnar vinsta megin og mamma greyið sat stjörf í lazyboynum. Þegar ég loks mátti rembast fannst mér eins og enginn væri morgundagurinn og öskraði eins og ég lifandi gat. Arnar sagði að kollurinn hafi dúað svona út við hvern rembing og farið svo smá inn aftur þegar ég slakaði á. Ég s.s. byrjaði að rembast 00.28 og ég hef aldrei upplifað neitt jafn sársaukafullt á ævinni! Ég var náttúrulega í monitor og eitthvað var greinilega að þar sem að Guðrún bað mömmu að hringja neyðarbjöllunni en ég tók ekkert eftir því þar sem ég var með lokuð augun og öskraði bara. Inn kom læknir og hjúkrunarfærðingur, sem ég varla tók eftir, og svo var mér bara sagt að rembast af öllum kröftum og út kom stelpan kl 00.43 þann 1.Apríl! :D Hún var með naflastrenginn vafinn 2x um hálsinn og 1x um búkinn svo hún var öll blá. Henni var skellt beint á bringuna á mér og mér fannst eins og ég héldi á litlum strump. Hún vældi smá aumingjalega en tók svo strax brjóstið og sýgur hún rosalega! :D Hún var 3750gr (15 merkur) og 50cm, 36 í höfuðmál. Ég rifnaði á börmunum, 2° rifa, og þurfti að sauma það en annars gekk allt eins og í sögu, fylgjan kom líka í einum litlum rembing á eftir stelpunni og þá var bara allt í einu allt búið! Ég er í skýjunum og finnst þetta fallegasta barn í heimi!!! :D