Fæðingin:
Ég veit að pistill þessi er langur en hún er mér mjög mikils virði
þessi grein og til þess að gera hana skemmtilegri hef ég reynt að bæta inn húmor en einnig alvörunni inn í pistilinn.

Mér finnst þetta frábært umræðuefni Fæðingin, sú allra merkilegust!, sjálfur þá fæddist ég á Landspítalanum í Reykjavík og lá þar milli lífs og dauða, sú tilfinning sem greip mig þegar ég fæddist mun ég aldrei geta skilið,

[ satt að segja á maður ekki að vera að segja svona, vegna
þess að heilinn á manni er varla á stærð við Mæísbaun þegar maður er svona lítill, reyndar þá hefur hann ekkert vaxið síðan, þannig ég hef engar áhyggjur að reyna túlka þetta frá mínu sjónarhorni séð. ]

Mér fannst eins og ég væri staddur í leikhúsi og ég beið alltaf eftir því þegar tjaldið yrði dregið frá, ég hafði nefnilega
aldrei séð “hið einstaka líf” þetta var ekki bara einhver löngun, heldur var þetta “mun meira!” mig langaði virkilega að sjá “Líf!” þó það væri ekki nema í nokkrar dýrmætar sekúndur, mig gat engann veginn órað fyrir hvernig lífið væri og þess vegna var þetta ALLT svo “Gríðarlega Spennandi!” en mér fannst eins og augun mín, sætu litlu táslurnar mínar, litli hringlagi naflinn minn og fingurnir mínir hefðu að geyma einhverskonar “mátt!” mátt sem ég gæti e.t.v.
notað í lífinu en áður en ég gæti séð í raun og veru hversu mikill
máttur væri falinn í “táslunum mínum, litla hringlaga naflanum og fingurnum mínum!” þyrfti ég að fá að sjá “Lífið!” En vegna þess hversu langan tíma ég var búinn að bíða eftir að sjá hvernig lífið væri, var ég búinn að hugsa mjög lengi hvernig lífið í raun væri. Mér var gefinn heili, þó sem var ekki nema á stærð við Mæísbaun en
ef ég gæti fundið út lausnina hvernig ég gæti notað hann rétt þá gæti ég e.t.v. komið því inn í “Minnið mitt!” Í raun þá tók þetta allt saman mjög langan tíma það var ekki fyrr en á sjöunda mánuðinum sem allt fór að *smella hjá mér!* “Heilinn á mér ljómaði allur. Þetta var eins og það væru til litlir rafvirkjar á stærð við rykmaura sem skriðu inn í Mæísbaunina mína, tengdu þar víra og gáfu mér Ljós!” Loksins, Loksins gat ég komið upp með mín eigin orð en þá kom annað vandarmál og það var hvernig gæti ég vitað hvaða orð væri hvað. Ég gæti t.d. ekki sagt að stelpa væri strákur og strákur væri stelpa og ást væri “að borða rautt epli!” Það yrði of skrítið fyrir fólk að skilja það. Ef við hugsum okkur t.d. að ég færi allt í einu að segja, í staðinn fyrir “ég elska þig” að segja …. “að borða rautt epli þig!” þá myndi e.t.v. fólk halda að maður væri gengin að vitinu og best væri að leggja mann inn á geðspítalasjúkrahús og fólkið sem tók eftir því að ég væri SNAR, illa “geðveikur!” þyrfti að senda eftir mér “Geðhælabíl!” en allt voru þetta nú bara “Hugsanir” í hausnum á mér, þetta gat ekki farið neitt lengra, vegna þess að ég sá ekki lífið enn, lífið fyrir mér var enn mikil “Ráðgáta” en einn daginn þá fékk mæísbauninn mín smá *Vaxtaverk* og vegna þess að eðlið mitt
var karlmaður þá gat ég skilið hugtök eins og *bjór* og *bjór* og *pizza* og *pizza* *hamborgarar* *Íslenskt brennivín* en samt ekki *nekt* né *foxy* né *snót* né *Kynbomba* vegna þess ég var í raun bara fastur í meltingarveginum ennþá, frekar skrítið, t.d. vissu þið að það eru til GEÐVEIKIR og ekkert smá spennandi RÚSSÍBANAR í meltingarveginum og einnig eru til RUSLAHAUGAR, reyndar fór ég mjög
sjaldan í RÚSSÍBANANA [ ekki miskilja mig þetta var ekki á þeim tíma þegar móðir mín var stödd í Rússlandi með stalín og var að borða rússneskan banana [ *HEY EKKI MISKILJA!* ] en ástæðan fyrir því að ég fór sjaldan í RÚSSÍBANAN var sú að ég, var og er enn þann
dag í dag mjög “Lofthræddur”

[ en ég er að fara sigrast sem betur fer
á þeirri hræðslu mjög svo bráðlega þegar ég mun svífa í FLUGDREKA í
lausu lofti en það er allt annað mál. ]

Ruslahaugarnir voru mjög skemmtilegir staðir að ferðast á, reyndar hið súra við þetta allt saman var að það voru ekki til neinir *Meltingabílar* né *Strætó* heldur varð maður að labba allt! og pæliðí einu það var ekki til *bensínstöð* og ekkert *ÁTVR* mér fannst þetta bara frekar FÚLT! og enginn blöð til að lesa, frekar grautfúlt! ef ég hefði mátt ráða hefði ég sett upp *nektarbúllur* hið fyrsta og síðan *ÁTVR*, *Bensínstöðvar* síðan hefði ég ráðið til mín *forseta* eða nei reyndar hefði ég ráðið mig sjálfan sem *forseta* þó það myndi aldrei ganga upp. Reyndar er ég búinn að plata ykkur smá ég var í raun bara lítil, frekar klístrug, sæðisfruma, reyndar gat ég aldrei dottið þetta allt í hug nema setja hérna fyrir framan tölvuna mína og pikka þetta inn fyrir ykkur, “JUST FOR FUN, TO TELL YOU THE TRUTH, ONCE!” En allavega Ruslahaugarnir þeir voru reyndar mjög neðarlega og eina leiðin til að komast þangað var að synda “LIKE A SPERM!” með “FULLAN KRAFT!” þá meina ég “SKRÚFURNAR Í BOTN!” þegar ég komst loksins niður þá fann ég ávallt *SNAKK* að mínum hætti: *bjórsull* *pizzu afganga* *slitna afganga af hamborgara* sem ég var mjög ánægður að fá. Eina það slæma við að búa þarna í 7 mánuði sem engan óraði fyrir að væri
slæmt fyrir mig og eflaust fyrir fleiri sem hafa upplifað þetta var reykurinn, draslið sem maður fékk í hausinn og síðast en
ekki síst veðurfarið, þvílíkir stormar sem komu inn á milli, eina sem maður gat gert var að halda sér fast! því annars hefði maður skotist út eins og “Fallbyssukúla!” og aldrei séð hið FALLEGA LÍF!

[ Reyndar þegar maður segir “Fallegt Líf!” þá er það bara rómantíkusa kjaftæði! Lífið er að vissu leiti fallegt en samt sem
áður er til viðbjóður sem væri gaman að losna við. En það er allt annað mál en ég er að fjalla um hér í dag. En ekki miskilja lífið getur alveg verið fallegt frá stund til stund. ]

Ef ég hefði ekki getað haldið mér fast eins og “FALLBYSSUKÚLA” þá hefði ég getað skotist í stól og fengið sár á hausinn eða skotist á stól og kramsist eða lent í bílsætinu! eða tjaldinu! eða bara “DROPPAST LÉTT ÚT” “OH I WISH I HAD A FALLHLÍF” AT LEAST THAT COULD SAVE MY LIFE…. en lífið er enginn
dans á rósum, þannig eina sem maður gat gert var að halda sér þangað til að kallið kæmi og röðin væri kominn að manni sjálfum, en
vegna þess [ og þetta er dagsatt! ] ég var fyrirburi kom ég frekar fljótt í heiminn og enn þann dag í dag er ég þakklátur sjálfum mér
fyrir að koma mér svona “FLJÓTT Í HEIMINN!” en undirbúningurinn var mjög erfiður ég þurfti að ganga í gegnum stranga þjálfun frá Hernum sem voru “Rauðu og Hvítu blóðkornin!” þau þjálfuðu mig dag og nótt! en loksins var komið að því “Mr. Gaur!” var á leið inn í heiminn. “Konungur klámsins” “Just Kidding!” Mér fannst þetta ááái!
ááái! ekkert mjög svo þægilegt! ( æfingin sko hjá Hernum! ) …. “Mr. Rauðakorn!” sá um að gera
allt tilbúið… “Mr. Hvítakorn.”

[ damn ég verð að fara á klóstið! ] .. “TO MUCH INFORMATION, BUT I ALWAYS TELL THE TRUTH” ..
and if this would be in the radio it would be like this “MAIDEN, MAIDEN, TERRORIST ATTACK!” ..]

Þegar “Mr. Rauðakorn!” var búinn að
gera allt tilbúið tók “Mr. Hvítakorn” mig upp í hendurnar, TRÓÐ! mér í “Hólkinn” á skammbyssunni og Mr. Rauðakorn taldi niður! Það
leið ekki á löngu að “skotið hljóp af!” Þvílíkur hvellur! en sem betur fer var ég með “Heyrnahlífar í rassvasanum!” það bjargaði öllu! en leiðin sem lá fyrir höndum var í gegnum “Leggöngin!” Vá!
mér leið eins og “gaurnum í showgirls” sem átti hús með sundlaug
og fékk það ansi oft….*Hikst* en þarna var ég á leið í gegnum fallegasta listaverk sem guð hefur nokkurntímann skapað! Einmitt *THE VAGINA* ég varð undrandi því mér ómaði ekki fyrir að svona fegurð væri raunverulega til, hún var mjúk eins og handaráburður! maður *SMEIG* í gegn af miklum krafti! *BANG* *PLOKK* *SNJOKKKK*
allt í einu var búið að vefja mér inn í handlæði, blóð mitt lak út
um allt, ég fékk varla að sjá móður mína, veikburða var ég, ég átti
mjög erfitt með að anda, gat varla andað, fór í súrefniskassa þar
fékk ég mjög mikið auka súrefni, læknarnir og ljósmóðirinn töldu mig ekki lifa þessa atburðarrás af, allt var óljóst, SKYNDLEGA þá hvarf öll skemmtunin og allt sem ég hafði upplifað, nú stóð ég í baráttunni við DAUÐANN, mann sem allir telja að sé með ljá og klæðist svörtum klæðum, sagður vera mjög óhugnanlegur og *SCARY*, maður sem tæki því mjög alvarlega ef þú myndir bjóða upp á sleikjó!
Ég gat ekkert gert, mér fannst ég hafa misst allan mátt, eina sem
ég sá voru slöngur sem tengdar voru við litlu geirvörturnar mínar,
skjár sem sýndi líf mitt vera fjara út, svart var * MÓMENTIÐ! * hvað var að gerast, ég skyldi ekki neitt í neinu, mér fannst mjög
skrítið að “línuritið” á skjánum væri í raun líf mitt. Þvílíkt og annað eins hafði ég aldrei séð í Meltingarveginum ég vissi í raun ekki hvað þetta var ekki fyrr en ég segi sögu mína núna. Lífið er svo skrítið, alveg viss um það er einhver ofan okkur sem ræður því
sem á að fara fram hér á jörðu niðri, okkur er leyft allt, vegna þess að við eigum að læra af mistökum okkar, lífsbaráttan er erfið,
hún á að vera erfið, erfið til þess að þroska okkur áfram, en okkur
er gert það kleift að geta allt til að gera lífið “skemmtilegra!” þó það sé ekki skemmtilegt að “Myrða Fólk” eða upplifa “Nauðgun!” þá er þetta allt gert til þess að þroska okkur og “REFSINGIN” er einnig sett fram til að þroska okkur, skrítið og undarlegt en lífið,
eins og ég hef sagt áður er Lífið, Grín, Sorg og Dauði. Öll viljum
við eiga okkar drauma, öll viljum við gera eitthvað skemmtilegt við
líf okkar, sjálfur þá lá ég milli lífs og dauða í tvær vikur, hvað
gat ég gert, eina sem ég gat í raun gert var að bíða og vona að ég
fengi tækifæri að lifa meðal ykkar. Okkur finnst oft lífið lítils virði en er í raun “Mjög mikils virði!” við verðum að reyna að sjá
hversu mikils virði lífið er. [ sumir hugsa núna slæmt um það sem
ég er að segja og telja þetta vera vitlaust en ég hef upplifað að
vera milli lífs og dauða, manneskjan fær ekki að skilja lífið fyrr
en það hreppir það og ef það kemur fyrir, þá færðu þann skilning sem á hefur vantað! ] En mundu þér er frjálst að segja á meðan þú
trúir þessu ekki. “að þetta sé tóm steypa og tómt kjaftæði.” Sjálfur þá fékk ég aldrei mat venjubundna leiðina, ég þurfti að fá allt í gegnum sprautu, var sprautaður í litla hausinn minn, litlu fingurnar mínar, litlu labbirnar mínar það var allt gert til þess
að halda á mér lífi, læknarnir vöktu yfir mér dag og nótt, kona var
yfir mér allan sólarhringinn og eitt get ég sagt ykkur sem var mjög
*MAGNAÐ!* sem ég get ekki enn skilið og það var sú stund þegar ég fékk KRAFT í mig og það *FURÐULEGA* við þetta var að konan sem var
hjá mér dag og nótt lést sömu nótt úr KRABBAMEINI þegar ég fékk í mig kraft! Kraft sem kom mér til að halda augununum mínum almennilega opnum, kraft til þess að hreyfa hendurnar almennilega,
kraft sem leyfði mér að hreyfa mig eðlilega, kraft sem kom mínum foreldrum í samband við mig, móðir mín og faðir grétu, loksins, já
loksins, þó það mátti ekki taka mig heim strax, grétu þau samt af þeirri miklu gleði að loksins væri strákurinn orðinn heilbrigður en það má vel vera að ég sé smá steiktur í hausnum eftir allt sem
ég hef lent í! En ég get sagt ykkur eitt sú tilfinning þegar þið eigið eftir að eignast ykkar eigið barn, þið munið sjaldan verða jafnglöð, jafnánægð þegar þið fréttið að barninu ykkar heilsist vel. Lífið er ein hringrás, fólk deyr, annað kemur í staðinn, eitt
er ég þó viss um, annað líf kemur eftir þetta líf. Alls ekki taka þessum pistli þannig að þið verðið að vera hamingjusöm eða þið verðið að vera góð við náungan í næsta húsi, alls ekki taka henni þannig, heldur hugsið hana alveg út frá ykkar sjónarhorni, líf mitt
kemur svona fyrir sjónir. Það liðu fjórar vikur frá því að ég
mátti sjá “Lífið með mínum eigin augum” móðir mín og faðir þau báru
mig í fanginu út í bíl og var hlúið að mér eins og “PRINS!” síðan var farið með mig heim og þar fékk ég loksins að sofa fyrstu nóttina mína án þess að hafa áhyggjur að því hvort ég myndi lifa af
eyður ei en mér tókst að snúa á DAUÐANN og núna fékk ég það tækifæri að fá að lifa lífinu!

Í dag hef ég lifað í 21 ár og er mjög þakklátur fyrir
hvern einasta dag í lífinu mínu en svona var fæðingin mín. Vonandi
gaf þessi pistill þér smá neista í lífið og kannski skýrir út eitt og annað fyrir þér sem þú hefur verið að hugsa um. Mér þykir alltaf mjög gaman að heyra hvað ykkur finnst um pistlana mína. Ef
ykkur langar þá á ég eftir að skrifa fleiri greinar og einnig hef
ég nú þegar skrifað nokkrar endilega kíkið á þær, þó ég skal segja
ykkur eitt, sumar eru ágætis steypa en samt frá mínu sjónarhorni séð hafa þær allar smá tilgang, sumstaðar er hann mikill, annarstaðar er hann minni. En allavega “Enjoy Mr. Graun Greina!” :)

Svona til gamans má geta að ég er búinn að vera 2 klukkustundir og
30 mínútur með þessa grein og er að verða alltof seinn en vitiði að
mér er sama hversu langur tími fer í góðar greinar og sérstaklega þegar ég fæ góð COMMENT. Þá er ég hinn hressasti einstaklingur.

Kveðja,

Gaur
Spurning til ykkar sem lásu greinina:
Á ég að setja upp mína eigin heimasíðu?

Þökkum viðleitnina.
hugi.is
- - - - - - - - - - - - -
Grein þín hljóðaði svo:

Fæðingin mín:
Ég veit að pistill þessi er langur en hún er mér mjög mikils virði
þessi grein og til þess að gera hana skemmtilegri hef ég reynt að bæta inn húmor en einnig alvörunni inn í pistilinn.

Mér finnst þetta frábært umræðuefni Fæðingin, sú allra merkilegust!, sjálfur þá fæddist ég á Landspítalanum í Reykjavík og lá þar milli lífs og dauða, sú tilfinning sem greip mig þegar ég fæddist mun ég aldrei geta skilið,

[ satt að segja á maður ekki að vera að segja svona, vegna
þess að heilinn á manni er varla á stærð við Mæísbaun þegar maður er svona lítill, reyndar þá hefur hann ekkert vaxið síðan, þannig ég hef engar áhyggjur að reyna túlka þetta frá mínu sjónarhorni séð. ]

Mér fannst eins og ég væri stattur í leikhúsi og ég beið alltaf eftir því þegar tjaldið yrði dregið frá, ég hafði nefnilega
aldrei séð “hið einstaka líf” þetta var ekki bara einhver löngun, heldur var þetta “mun meira!” mig langaði virkilega að sjá “Líf!” þó það væri ekki nema í nokkrar dýrmætar sekúndur, mig gat engann veginn órað fyrir hvernig lífið væri og þess vegna var þetta ALLT svo “Gríðarlega Spennandi!” en mér fannst eins og augun mín, sætu litlu táslurnar mínar, litli hringlagi naflinn minn og fingurnir mínir hefðu að geyma einhverskonar “mátt!” mátt sem ég gæti e.t.v.
notað í lífinu en áður en ég gæti séð í raun og veru hversu mikill
máttur væri falinn í “táslunum mínum, litla hringlaga naflanum og fingurnum mínum!” þyrfti ég að fá að sjá “Lífið!” En vegna þess hversu langan tíma ég var búinn að bíða eftir að sjá hvernig lífið væri, var ég búinn að hugsa mjög lengi hvernig lífið í raun væri. Mér var gefinn heili, þó sem var ekki nema á stærð við Mæísbaun en
ef ég gæti fundið út lausnina hvernig ég gæti notað hann rétt þá gæti ég e.t.v. komið því inn í “Minnið mitt!” Í raun þá tók þetta allt saman mjög langan tíma það var ekki fyrr en á sjöunda mánuðinum sem allt fór að *smella hjá mér!* “Heilinn á mér ljómaði allur. Þetta var eins og það væru til litlir rafvirkjar á stærð við rykmaura sem skriðu inn í Mæísbaunina mína, tengdu þar víra og gáfu mér Ljós!” Loksins, Loksins gat ég komið upp með mín eigin orð en þá kom annað vandarmál og það var hvernig gæti ég vitað hvaða orð væri hvað. Ég gæti t.d. ekki sagt að stelpa væri strákur og strákur væri stelpa og ást væri “að borða rautt epli!” Það yrði of skrítið fyrir fólk að skilja það. Ef við hugsum okkur t.d. að ég færi allt í einu að segja, í staðinn fyrir “ég elska þig” að segja …. “að borða rautt epli þig!” þá myndi e.t.v. fólk halda að maður væri gengin að vitinu og best væri að leggja mann inn á geðspítalasjúkrahús og fólkið sem tók eftir því að ég væri SNAR, illa “geðveikur!” þyrfti að senda eftir mér “Geðhælabíl!” en allt voru þetta nú bara “Hugsanir” í hausnum á mér, þetta gat ekki farið neitt lengra, vegna þess að ég sá ekki lífið enn, lífið fyrir mér var enn mikil “Ráðgáta” en einn daginn þá fékk mæísbauninn mín smá *Vaxtaverk* og vegna þess að eðlið mitt
var karlmaður þá gat ég skilið hugtök eins og *bjór* og *bjór* og *pizza* og *pizza* *hamborgarar* *Íslenskt brennivín* en samt ekki *nekt* né *foxy* né *snót* né *Kynbomba* vegna þess ég var í raun bara fastur í meltingarveginum ennþá, frekar skrítið, t.d. vissu þið að það eru til GEÐVEIKIR og ekkert smá spennandi RÚSSÍBANAR í meltingarveginum og einnig eru til RUSLAHAUGAR, reyndar fór ég mjög
sjaldan í RÚSSÍBANANA [ ekki miskilja mig þetta var ekki á þeim tíma þegar móðir mín var stödd í Rússlandi með stalín og var að borða rússneskan banana [ *HEY EKKI MISKILJA!* ] en ástæðan fyrir því að ég fór sjaldan í RÚSSÍBANAN var sú að ég, var og er enn þann
dag í dag mjög “Lofthræddur”

[ en ég er að fara sigrast sem betur fer
á þeirri hræðslu mjög svo bráðlega þegar ég mun svífa í FLUGDREKA í
lausu lofti en það er allt annað mál. ]

Ruslahaugarnir voru mjög skemmtilegir staðir að ferðast á, reyndar hið súra við þetta allt saman var að það voru ekki til neinir *Meltingabílar* né *Strætó* heldur varð maður að labba allt! og pæliðí einu það var ekki til *bensínstöð* og ekkert *ÁTVR* mér fannst þetta bara frekar FÚLT! og enginn blöð til að lesa, frekar grautfúlt! ef ég hefði mátt ráða hefði ég sett upp *nektarbúllur* hið fyrsta og síðan *ÁTVR*, *Bensínstöðvar* síðan hefði ég ráðið til mín *forseta* eða nei reyndar hefði ég ráðið mig sjálfan sem *forseta* þó það myndi aldrei ganga upp. Reyndar er ég búinn að plata ykkur smá ég var í raun bara lítil, frekar klístrug, sæðisfruma, reyndar gat ég aldrei dottið þetta allt í hug nema setja hérna fyrir framan tölvuna mína og pikka þetta inn fyrir ykkur, “JUST FOR FUN, TO TELL YOU THE TRUTH, ONCE!” En allavega Ruslahaugarnir þeir voru reyndar mjög neðarlega og eina leiðin til að komast þangað var að synda “LIKE A SPERM!” með “FULLAN KRAFT!” þá meina ég “SKRÚFURNAR Í BOTN!” þegar ég komst loksins niður þá fann ég ávallt *SNAKK* að mínum hætti: *bjórsull* *pizzu afganga* *slitna afganga af hamborgara* sem ég var mjög ánægður að fá. Eina það slæma við að búa þarna í 7 mánuði sem engan óraði fyrir að væri
slæmt fyrir mig og eflaust fyrir fleiri sem hafa upplifað þetta var reykurinn, draslið sem maður fékk í hausinn og síðast en
ekki síst veðurfarið, þvílíkir stormar sem komu inn á milli, eina sem maður gat gert var að halda sér fast! því annars hefði maður skotist út eins og “Fallbyssukúla!” og aldrei séð hið FALLEGA LÍF!

[ Reyndar þegar maður segir “Fallegt Líf!” þá er það bara rómantíkusa kjaftæði! Lífið er að vissu leiti fallegt en samt sem
áður er til viðbjóður sem væri gaman að losna við. En það er allt annað mál en ég er að fjalla um hér í dag. En ekki miskilja lífið getur alveg verið fallegt frá stund til stund. ]

Ef ég hefði ekki getað haldið mér fast eins og “FALLBYSSUKÚLA” þá hefði ég getað skotist í stól og fengið sár á hausinn eða skotist á stól og kramsist eða lent í bílsætinu! eða tjaldinu! eða bara “DROPPAST LÉTT ÚT” “OH I WISH I HAD A FALLHLÍF” AT LEAST THAT COULD SAVE MY LIFE…. en lífið er enginn
dans á rósum, þannig eina sem maður gat gert var að halda sér þangað til að kallið kæmi og röðin væri kominn að manni sjálfum, en
vegna þess [ og þetta er dagsatt! ] ég var fyrirburi kom ég frekar fljótt í heiminn og enn þann dag í dag er ég þakklátur sjálfum mér
fyrir að koma mér svona “FLJÓTT Í HEIMINN!” en undirbúningurinn var mjög erfiður ég þurfti að ganga í gegnum stranga þjálfun frá Hernum sem voru “Rauðu og Hvítu blóðkornin!” þau þjálfuðu mig dag og nótt! en loksins var komið að því “Mr. Gaur!” var á leið inn í heiminn. “Konungur klámsins” “Just Kidding!” Mér fannst þetta ááái!
ááái! ekkert mjög svo þægilegt! ( æfingin sko hjá Hernum! ) …. “Mr. Rauðakorn!” sá um að gera
allt tilbúið… “Mr. Hvítakorn.”

[ damn ég verð að fara á klóstið! ] .. “TO MUCH INFORMATION, BUT I ALWAYS TELL THE TRUTH” ..
and if this would be in the radio it would be like this “MAIDEN, MAIDEN, TERRORIST ATTACK!” ..]

Þegar “Mr. Rauðakorn!” var búinn að
gera allt tilbúið tók “Mr. Hvítakorn” mig upp í hendurnar, TRÓÐ! mér í “Hólkinn” á skammbyssunni og Mr. Rauðakorn taldi niður! Það
leið ekki á löngu að “skotið hljóp af!” Þvílíkur hvellur! en sem betur fer var ég með “Heyrnahlífar í rassvasanum!” það bjargaði öllu! en leiðin sem lá fyrir höndum var í gegnum “Leggöngin!” Vá!
mér leið eins og “gaurnum í showgirls” sem átti hús með sundlaug
og fékk það ansi oft….*Hikst* en þarna var ég á leið í gegnum fallegasta listaverk sem guð hefur nokkurntímann skapað! Einmitt *THE VAGINA* ég varð undrandi því mér ómaði ekki fyrir að svona fegurð væri raunverulega til, hún var mjúk eins og handaráburður! maður *SMEIG* í gegn af miklum krafti! *BANG* *PLOKK* *SNJOKKKK*
allt í einu var búið að vefja mér inn í handlæði, blóð mitt lak út
um allt, ég fékk varla að sjá móður mína, veikburða var ég, ég átti
mjög erfitt með að anda, gat varla andað, fór í súrefniskassa þar
fékk ég mjög mikið auka súrefni, læknarnir og ljósmóðirinn töldu mig ekki lifa þessa atburðarrás af, allt var óljóst, SKYNDLEGA þá hvarf öll skemmtunin og allt sem ég hafði upplifað, nú stóð ég í baráttunni við DAUÐANN, mann sem allir telja að sé með ljá og klæðist svörtum klæðum, sagður vera mjög óhugnanlegur og *SCARY*, maður sem tæki því mjög alvarlega ef þú myndir bjóða upp á sleikjó!
Ég gat ekkert gert, mér fannst ég hafa misst allan mátt, eina sem
ég sá voru slöngur sem tengdar voru við litlu geirvörturnar mínar,
skjár sem sýndi líf mitt vera fjara út, svart var * MÓMENTIÐ! * hvað var að gerast, ég skyldi ekki neitt í neinu, mér fannst mjög
skrítið að “línuritið” á skjánum væri í raun líf mitt. Þvílíkt og annað eins hafði ég aldrei séð í Meltingarveginum ég vissi í raun ekki hvað þetta var ekki fyrr en ég segi sögu mína núna. Lífið er svo skrítið, alveg viss um það er einhver ofan okkur sem ræður því
sem á að fara fram hér á jörðu niðri, okkur er leyft allt, vegna þess að við eigum að læra af mistökum okkar, lífsbaráttan er erfið,
hún á að vera erfið, erfið til þess að þroska okkur áfram, en okkur
er gert það kleift að geta allt til að gera lífið “skemmtilegra!” þó það sé ekki skemmtilegt að “Myrða Fólk” eða upplifa “Nauðgun!” þá er þetta allt gert til þess að þroska okkur og “REFSINGIN” er einnig sett fram til að þroska okkur, skrítið og undarlegt en lífið,
eins og ég hef sagt áður er Lífið, Grín, Sorg og Dauði. Öll viljum
við eiga okkar drauma, öll viljum við gera eitthvað skemmtilegt við
líf okkar, sjálfur þá lá ég milli lífs og dauða í tvær vikur, hvað
gat ég gert, eina sem ég gat í raun gert var að bíða og vona að ég
fengi tækifæri að lifa meðal ykkar. Okkur finnst oft lífið lítils virði en er í raun “Mjög mikils virði!” við verðum að reyna að sjá
hversu mikils virði lífið er. [ sumir hugsa núna slæmt um það sem
ég er að segja og telja þetta vera vitlaust en ég hef upplifað að
vera milli lífs og dauða, manneskjan fær ekki að skilja lífið fyrr
en það hreppir það og ef það kemur fyrir, þá færðu þann skilning sem á hefur vantað! ] En mundu þér er frjálst að segja á meðan þú
trúir þessu ekki. “að þetta sé tóm steypa og tómt kjaftæði.” Sjálfur þá fékk ég aldrei mat venjubundna leiðina, ég þurfti að fá allt í gegnum sprautu, var sprautaður í litla hausinn minn, litlu fingurnar mínar, litlu lappirnar mínar það var allt gert til þess
að halda á mér lífi, læknarnir vöktu yfir mér dag og nótt, kona var
yfir mér allan sólarhringinn og eitt get ég sagt ykkur sem var mjög
*MAGNAÐ!* sem ég get ekki enn skilið og það var sú stund þegar ég fékk KRAFT í mig og það *FURÐULEGA* við þetta var að konan sem var
hjá mér dag og nótt lést sömu nótt úr KRABBAMEINI þegar ég fékk í mig kraft! Kraft sem kom mér til að halda augununum mínum almennilega opnum, kraft til þess að hreyfa hendurnar almennilega,
kraft sem leyfði mér að hreyfa mig eðlilega, kraft sem kom mínum foreldrum í samband við mig, móðir mín og faðir grétu, loksins, já
loksins, þó það mátti ekki taka mig heim strax, grétu þau samt af þeirri miklu gleði að loksins væri strákurinn orðinn heilbrigður en það má vel vera að ég sé smá steiktur í hausnum eftir allt sem
ég hef lent í! En ég get sagt ykkur eitt sú tilfinning þegar þið eigið eftir að eignast ykkar eigið barn, þið munið sjaldan verða jafnglöð, jafnánægð þegar þið fréttið að barninu ykkar heilsist vel. Lífið er ein hringrás, fólk deyr, annað kemur í staðinn, eitt
er ég þó viss um, annað líf kemur eftir þetta líf. Alls ekki taka þessum pistli þannig að þið verðið að vera hamingjusöm eða þið verðið að vera góð við náungan í næsta húsi, alls ekki taka henni þannig, heldur hugsið hana alveg út frá ykkar sjónarhorni, líf mitt
kemur svona fyrir sjónir. Það liðu fjórar vikur frá því að ég
mátti sjá “Lífið með mínum eigin augum” móðir mín og faðir þau báru
mig í fanginu út í bíl og var hlúið að mér eins og “PRINS!” síðan var farið með mig heim og þar fékk ég loksins að sofa fyrstu nóttina mína án þess að hafa áhyggjur að því hvort ég myndi lifa af
eyður ei en mér tókst að snúa á DAUÐANN og núna fékk ég það tækifæri að fá að lifa lífinu!

Í dag hef ég lifað í 21 ár og er mjög þakklátur fyrir
hvern einasta dag í lífinu mínu en svona var fæðingin mín. Vonandi
gaf þessi pistill þér smá neista í lífið og kannski skýrir út eitt og annað fyrir þér sem þú hefur verið að hugsa um. Mér þykir alltaf mjög gaman að heyra hvað ykkur finnst um pistlana mína. Ef
ykkur langar þá á ég eftir að skrifa fleiri greinar og einnig hef
ég nú þegar skrifað nokkrar endilega kíkið á þær, þó ég skal segja
ykkur eitt, sumar eru ágætis steypa en samt frá mínu sjónarhorni séð hafa þær allar smá tilgang, sumstaðar er hann mikill, annarstaðar er hann minni. En allavega “Enjoy Mr. Graun Greina!” :)

Svona til gamans má geta að ég er búinn að vera 2 klukkustundir og
30 mínútur með þessa grein og er að verða alltof seinn en vitiði að
mér er sama hversu langur tími fer í góðar greinar og sérstaklega þegar ég fæ góð COMMENT. Þá er ég hinn hressasti einstaklingur.

Kveðja,

Gaur
Spurning til ykkar sem lásu greinina:
Á ég að setja upp mína eigin heimasíðu?