Ég er alveg sammála þessu og er mikið á móti hverskyns ofbeldi í uppeldi barna.

Ég verð þó að viðurkenna að ég er ekki fullkomið foreldri og hef misst mig í öskur og hótanir. Ég skal líka viðurkenna að þegar ég var yngri þá kom fyrir að ég sló á rassinn á dóttur minni þegar þolinmæðin var alveg farin veg allrar veraldar. Ég gerði mér þó fullkomlega grein fyrir að þessi aðferð hefði ekkert gott í för með sér og samviskubitið var þvílíkt. verð samt að taka fram svo að þið haldið ekki að ég hafi verið að misþyrma barninu mínu, að þetta gerðist örsjaldan og ég sló aldrei fast. En ég veit líka að það er ekki styrkur rassskellsins sem skiptir mestu, ehldur einfaldlega sjálf niðurlægingin í því að vera rassskelltur. Ég var einu sinni rassskellt sjálf sem barn, bara einu sinni, og ég man vel eftir þvi. Ekki man ég eftir neinum sársauka við þetta, enda efast ég um að pabbi hafi slegið fast, en ég man eftir hvað mér fannst þetta niðurlægjandi. Ég get samt alveg hlegið að þessu í dag, því þetta var svo sannarlega ekki sú uppeldisaðferð sem foreldrar mínir tömdu sér.

Aðrar aðferir skila bara miklu betri árangri, en þær eru oftast líka tímafrekari, s.s. að ræða við barnið, útskýra hluti o.s.fr. Einvera, eða “time out” er viðurkennd uppeldisaðferð sem mér finnst alveg þrælsniðug og hefur veitt góða raun til að venja börn af ýmsum ósiðum, s.s. að öskra og æpa, tala dónalega o.fl. Svo virkar oft vel að bara ignora barnið þegar það er greinilegt að það er bara að sækjast eftir athygli með slæmri hegðun

Annars vil ég svona að lokum benda á að flestir foreldrar gera einhverntíman mistök og missa stjórnar á skapi sínu. Einhverntíman las ég rannsókn þar sem kom fram, að ef ofbeldi væri ekki viðvarandi í uppeldi barna heldur kæmi bara fyrir einstaka sinnum, þá væri það ekki það sem stæði upp úr hjá börnunum seinna meir og hefði ekki langtíma skaðleg áhrif. Ef ofbeldi hins vegar er sú uppeldisaðferð sem viðgengst almennt á heimilinu þá getur andlegur (og auðvitað líkamlegur líka) orðið mikill og langvarandi.

Við bræður vorum nú flengdir þegar við létum illa. Ég hef hins vegar ekki fundið fyrir mikilli þörf að lemja fólk, né þá nokkurn tíman, ef það gerir á minn hlut. Ég þekki eitt gott dæmi þar sem krakki hefur aldrei verið skammaður fyrir neitt. Alltaf reynt að láta hann “læra” að það sem hann gerir er rangt, láta sem þau taka ekki eftir því sem hann gerir. Hann er 6 ára núna og gegnir ekki neinu. Lætur illa, er með læti við foreldrana. Systkin stráksa voru flengd þegar þau voru óþekk eða þegar þau höfðu gengið lengra en of langt.

Auðvitað á helst ekki að beita líkamlegum refsingum en stundum er það þó nauðsynlegt. Ég man sérstaklega eftir litlabróður eins bekkjarbróður míns. Hann hafði mjög gaman af því að bíta okkur og það fast. Pabbi hans sagði honum að ef hann hætti þessu ekki skyldi hann flengjann. Nú stráksi beit okkur nokkrum sinnum enn og viti menn… hann var flendur. Hann beit okkur heldur ekki meira…..


Siggibet

Ég er ein af þessum foreldrum sem er ekki hrifin af “rasskelli” sem uppeldisaðferð. En þó verð ég að viðurkenna það sama og GlingGló. Ég hef einstaka sinnum notað þetta á son minn. En alltaf fær maður samviskubit.

Núna reyni ég frekar að taka af honum eitthvað sem að honum finnst gott eða langar í. Set hann inní herbergi án þess að hafa dót. Einstaka sinnum virkar að taka hann í fangið, halda fast og útskýra hvað hann gerði rangt. Hann er að vísu bara þriggja ára þannig að þessi aðferð virkar ekki oft. Þeim skiptum fjölgar vonandi í framtíðinni.

Ég man ekki eftir þessu þegar að ég var barn. En ég man eftir að hafa séð mömmu nota þetta stundum á yngri systkini mín.

Væri ekki gott ef að við kynnum einhverja eina aðferð við uppeldi barna okkar sem að virkaði alltaf, væri einföld og fullkomin að öllu leyti? Því miður er veröldin ekki svona einföld.

bkv.
chloe

Geturðu ekki hætt gmaria að troða þessum rasisma upp á okkur? Öðrum þjóðum hefur tekist alveg ágætlega að ala börn sín upp í flestum tilfellum og hafa ekki þurft þína hjálp til þess. Uppeldisfærðin er ekki íslensk heldur og það að við séum eitthvað betri við börnin okkar en ,,fólk af öðrum menningarsvæðum" eins og þú orðar það er bara enn eitt nasistabullið sem kemur upp úr þér.´ Ég bendi lesendum hér á að lesa aðrar greinar eftir gmaria, þá sjáið þig hvaðan þessi ræða kemur, en hún er einn aðal talsmaður nasisma hér á Huga.

Ég sem nýbakaður faðir, á að vísu 5 ára fóstudóttur, og næstyngstur af 5 bræðrum þá þá verð ég að segja að ég er algjörlega hlynntur því að rasskella börn og jafnvel slá þau utanundir ef þau er stjórnlaus.
Mér finnst að barn hafi gott af því að foreldrar lækki rostann í þeim, að láta þau vita hver er stjórinn.
Börn muna alltaf reyna ganga eins langt og þau geta og þegar þau finna að enginn er refsinginn yfir “prakkarastrikunum” þá munu þau á endanum verða krakkaormar sem enginn stjórn er á.
Enginn krakki hefur skaða af því að skellt er aðeins á bossan.
Ég sjálfur vildi sjá að líkamsrefsingar yrðu teknar upp í barna og gagnfræðiskólum hér á landi, en það er náttúrulega bara draumur í dós.

ég var alin upp við mikið líkamlegt og andlegt ofbeldi, mér fannst það vera viðhorf móður minnar að það mætti ganga í skrokk á strákum. því ég var ekki var við að hún beitti svona hörku á systur mínar. ég get ekki sagt að þessi uppeldisaðferð hafi virkað vel á mig.

ég heyrði einu sinni að aðferð til að ala upp hund sem væri mannígur eða já myndi verða brjálaður þegar hann yrði eldri. væri sú að berja hann þegar hann væri hvolpur. svo ef þið viljið fá á hendur ykkar brjálaðan einstakling þá endilega berjið börnin ykkar, því ég sé ekki annað en þau verði eins og brjálaðir hundar þegar þau alast upp. og ef þau enda ekki þannig þá kemur þessi reynsla út á einhvern annan slæman máta.

samskipti móður minnar í dag eru eingin. ég hef ekki heyrt í henni í um 15 ár. ég er 29 ára í dag. ég skrifaði henni einu sinni bréf, ástæðan fyrir bréfinu var sú að ég var komin með ógeð á kröfu hennar á mig að ég ætti að vera góður við hana því ég held hún hafi fundið að ég forðaðist hana. á þeim tíma bjó ég hjá afa mínum og ömmu, í bréfinu sagði ég að mig hefði dreymt að ég svaraði henni til baka með því að lemja hana, sem er alveg sama aðferð og hún notaði á mig ef ég hlýddi ekki. ég tel þetta bréf vera ástæðuna fyrir því að ég hef ekkert heyrt frá henni í mörg ár. og mér er sama. ekki langar mig að hafa samskipti við persónu þar sem samskiptin byggjast á hótunum og kúgun ef ég gerði ekki eins og mér er sagt.

þessi upplifun mín af móður minni hefur fengið mig til að skoða ofbeldi frá nýjum sjónarhól. og ef ég sé eða heyri kvennrembukellingar tala um heimilisofbeldi og segja að bara karlar beiti því. þá verð ég brjálaður af reiði. því pabbi sló aldrei til mín. reyndar skipti hann sér ekki mikið af mér og hefur ekki gert. en aldrei varð ég var við þá grimmd hjá honum sem þarf til að ganga í skrokk á barninu sínu.

og þetta langar mig að biðja konur að hugleiða vel.

ég get ekki sagt að ég noti sömu aðferð í mínum samskiptum og ég var alin upp við. því ég tel mig hafa þroska til að geta beitt öðrum samskipta aðferðum. ég verð samt að segja að ég er ansi laginn í að berja frá mér ef það kemur til þess. en ég veit það alveg upp á hár að ef ég eignast börn þá mun ég aldrei koma til með að berja þau. því ég vill ekki að þau upplifi það sama og ég. svo þessi afsökun um að foreldrar berji börnin sín því þau voru alin þannig upp er eigin afsökun.

kveðja.

Líkamlegra refsingar á börnum eru viðbjóður.