Börnin eru bjargarlaus fórnarlömb þegar kemur að skilnaði. Allt í einu rústast heimurinn þar sem hamingjusama fjölskyldan (amk út á við) með sætt hús og bíl tvístrast. Eftir eru mamma og pabbi í sitthvoru horninu vængbrotin að reyna að draga til sín ásti þína með öllum ráðum. Börnin sitja svo áttavillt í miðjunni og vita varla hvernig þau eiga að bregðast við öllu umrótinu í lífi þeirra. Ég er skilnaðarbarn, foreldrar mínir skildu þegar ég var unglingur og á kafi í því að átta mig á lífi mínu þegar þetta skall á og maður var ekki lengur meðlimur fjölskyldu heldur einhverskonar sundurbrotinni rúst sem eitraði frá sér. Skilnaður foreldra minna var nú ekki eins slæmur og maður hefur orðið vitni að annarstaðar frá. Faðir minn hélt framhjá og fór á endanum, móðir mín eftir í sárum og veslaðist upp í góðan tíma. Með henni vorum við tveir bræður og reyndu af veikum mætti að styðja við hana og finna hjá okkur ástúð á föður okkar líka, hann var bara mannlegur víst. Maður gekk í gegnum þetta allt eins og tilfinningadofin brúða.
Allt endar þó vel að lokum og í dag eru móðir mín og faðir hamingjusamlega gift í sitthvoru lagi og hafa komið sér vel fyrir með nýjum maka. Maður á núna gríðarstóra fjölskyldu með nýjum fóstbræðrum, systrum osfrv. Þykir mér vænt um þau bæði, fósturföður minn, fósturmóður… Það er samt alltaf eitthvað að brjótast um í mér sem vill ekki hverfa. Ég á enn eftir hleypa almennilega út tilfinningum mínum og reiðinni sem ég byrgði djúpt inni á þessum tíma.

Frá skilnaðinum eru liðin 6 ár og ég er enn að eiga við flísarnar frá þessu skipbroti hamingjusömu fjölskyldu minnar.

Ég vona að þessi langloka mín hafi ekki drepið neinn úr leiðindum, ég varð að koma þessu frá mér.



Glúbbi