Krakkarnir mínir voru 5 og 7 ára þegar ég átti von á litla bróður þeirra,ég sagði þeim frá þessu frekar fljótt,var komin svona tæpa 3 mánuði og þá með þeim ítskýringum að barnið myndi fæðast þegar bæði jólin og pákarnir væru búin….strax eftir aðfangadag sagði sá yngri “jæja hvenær koma svo pákarnir svo við förum að fá litla barnið?”
Þau voru bæði mjög glöð með þessar fréttir og eftirvæntingarfull og ég held að það hafi bara verið meira gaman að þau fengu fljótt að vita þetta og gátu verið með í undirbúningnum ofl.
'Eg finn fyrir smá afbrýðisemi hjá honum(yngri) en dóttir mín er eiginlega svona eins og lítil mamma og vill bara sjá um þetta :)

Ég sagði Elísu mjög snemma að hún ætti von á systkini. Þá var hún ca 4 1/2 árs og ætli ég hafi ekki verið komin svona um 9-10 vikur á leið. Hún varð alveg ofboðslega ánægð og þetta var leyndarmálið okkar og hún lofaði að segja engum og hún stóð alveg 100% við það, sagði ekki nokkrum einasta manni. Hún fékk að taka þátt í öllum undirbúningi og hlakkaði rosalega til að verða stóra systir, en var samt alveg merkilega þolinmóð að bíða þennan langa tíma. Þegar barnið fæddist þá ætlaði hún nú bara að hafa barnarúmið í sínu herbergi og varð eiginlega hálf móðguð að það væri ekki þannig (því það var jú BARNAherbergið), en þegar við bentum henni á að litla systir þyrfti nú að drekka mjókk úr brjóstunum á mömmu sinni þá skildi hún þetta alveg :) Hún var aldrei afbrýðisöm en varð aftur á móti algjör mini supermamma. Hún tók ábyrgðina aðeins of mikið á sig fyrst og það var hreinlega eins og hún treysti okkur foreldrunum ekki alveg fyrir því að hugsa nógu vel um litla barnið. Ef Arna fór að gráta varð Elísa næstum hysterísk yfir að við skyldum ekki rjúka til og hugga hana á sekúndunni. En þetta jafnaði sig með tímanum og Elísa er alveg rosalega góð stórasystir og ótrúlega þolinmóð við litlu frekjuna systur sína. Þó Arna ráðist á hana í frekjukasti og rífi og togi í hárið á henni þá bliknar hún varla og bara losar sig og knúsar hana eða eitthvað álíka.

Nú tveimur árum seinna á ég von á þriðja barninu og ég sagði Elísu það aftur svona snemma og hún sagði ekki neinum fyrr en ég var búin að gefa leyfi til þess alveg eins og síðast. Hún var líka ægilega ánægð núna og nú heldur hún að þetta sé strákur. Hún fór strax að fylgjast með því hvort ég borðaði ekki hollan mat og bannaði mér að drekka mikið kók hehehe. Ég sagði Örnu þetta líka stuttu síðar en hún skilur þetta nú ekki alveg, enda ekki orðin tveggja ára. Samt finnst henni voða gaman að skoða með mér bækur um óléttu og ég er alltaf að segja henni að það sé lítið barn inni í bumbunni á mömmu. Hún er voða góð við bumbuna mína, klappar henni og strýkur og segir AAAAAA og hún “veit” að það er litla barn þarna inni. Það á svo eftir að koma í ljós hvernig hún tekur því að fá alvöru barn :)

Ég eignaðist lítin strák fyrir 10.vikum, og á fyrir tvær 8.ára skvísur.
Ég sagði þeim frá þessu þegar að ég var komin u.þ.b 3.mánuði á leið og þær urðu strax voðalega spenntar, eiginlega of spenntar :) því að þeim fannst þessir 6.mánuðir sem að eftir voru skelfilega lengi að líða og áhugin á barninu minnkaði svakalega á síðustu 3.mánuðunum og á tímabili voru þær bara pirraðar á þessu óléttuveseni á mömmu sinni og vildu bara fá aftur þessa hraustu mömmu sem að gat allt :)
Þær fengu að koma með í fyrstu sónarskoðunina og í eina mæðraskoðum og fannst það svakalega spennandi, þó þær hefðu nú átt von á mun skýrari mynd úr sónarnum.
Mér persónulega fannst þær taka það of mikið fram við fólk að þetta yrði bara HÁLFbróðir þeirra en um leið og hann fæddist hættu þær að tala um það og kalla hann alltaf bara bróðir sinn og ég er voða fegin því.

Ég hef ennþá ekki orðið var við neina afbrýðissemi, en það koma stundir sem að þær verða voða litlar og þurfa að kúslast aðeins með mömmu sinni en þær voru að mestu hættar því og ég kvarta sko ekki yfir því enda stækka þessi börn alltof hratt.

Kv. EstHe

ég man svo vel eftir því þegar ég var 8 ára og mamma og pabbi sögðu mér að ég væri að farað eignast systkini..mikið rosalega varð maður stoltur..
Það er bara málið að gefa eldra barninu athygli og leyfa því að taka þátt í meðgöngunni..eins og þegar ég var lítil þá fékk ég að finna sparkið og ég fékk að fara með til læknis og allt..þannig að loksins þegar systir mín fæddist þá varð ég ekkert afprýðisöm.