Þetta er ljóð/kvæði sem ég rakst á þegar mamma var að taka til í gömlu blaðadóti og fannst það fyndið svo að ég ákvað að skella því inn…


Skipstjóri í afleysingum

eftir: Jósefína G. Þórðardóttir



Hann var í fríi og lá í landi,
að leysa af heima var enginn vandi,
konan var að því komin að fæða
og hvergi um neina húshjálp að ræða

En hvað munar karlmann um kerlingastörfin
þó kannski sé stundum fyrir þau þörfin?
Konan var heima en hafði engu að sinna
nema hugsa um krakka. Það er ekki vinna.

Hún sagði: “Elskan þú þarft ekkert að gera
aðeins hjá börnunum heima að vera,
ég er búin að öllu, þvo og þjóna,
þú þarft ekki að bæta, sauma eða prjóna

Matur er útbúin allur í kistunni,
það ætti að duga svona í fyrstunni,
aðeins að líta eftir öngunum átta
yla upp matinn og láta þau hátta”.

Nú skyldi hann hafa það náðugt og lesa
og ná sér í ærlegan skemmti pésa
hann var ekki sestur og varð nokkuð hissa
er vældi í krakka: “mér er mál að pissa”.

Vart þeirri athöfn var að ljúka
er veinaði annar: “ég þarf að kúka”.
Þarna var enginn einasti friður
ef ætlaði hann að tylla sér niður.

Dagurinn leið svona í sífeldum önnum
sem voru ei bjóðandi neinum mönnum,
þvílíkt og annaðeins aldrei í lífinu
útstaðið hafð'ann í veraldarkífinu

Ölduna stíga í ósjó og brælu
var ekkert hja þessu, það kallað'ann sælu,
en þeitast um kófsveittur skamtandi og skeinandi
skiljandi áfloga-seggina veinandi

Ef eitt þurfti að éta varð annað að skíta
og enginn friður í bók að líta,
en hún sagði: “Elskan þú þarft ekkert að gera,
aðeins hjá börnunum heima að vera.”

Nú voru krakkarnir komnir í rúmið,
kyrrlát og sefandi vornætur húmið
seiddi í draumheima angana átta
en ekki var pabbi farinn að hátta.

Hann stóð þarna úrvinda, úfinn og sveittur,
yfir sig stressaður, svangur og þreittur,
og horfði yfir stofuna: Hamingjan sanna,
hér á að teljast bústaður manna“.

Það skyldi hann aldrei á ævinni gera
í afleysingslíkri sem þessari vera,
þó væri í boði og á því væri raunin
að þau væru fjórfölduð skipstjóra launin.

En þetta á konan kauplaust að vinna
og kallað að hún hefði engu að sinna,
af daglangri reynslu hann virtist vera
að væri þó stundum eitthvað að gera.

Áfram með störfin, ótt líður tíminn
Æ, aldrei er friður, nú hringir síminn,
Halló var sagt, það er sætt er ég túlka,
þér er sonur fæddur og yndisleg stúlka.

Hann settist á stól, fann til svima og klígju,
hvað sagð'ún að krakkarnir væru orðnir tíu,
”Ég þarf að taka til öruggra varna,
ég ákveð á stundinni að hætta að barna".