Sæl :)
Í fyrsta lagi ALLS EKKI gera “slysabarn”.
Það hlýtur að vera einhver ástæða fyrir því að hann vill ekki annað barn strax.
Hvað er hann gamall ?
Nú er þú líka ung ennþá, og þið hljótið að geta komist að samkomulagi um að eignast barn áður en þessi 6-8 ár eru liðin ;D

Hafið þið sest niður og virkilega rætta þetta í þaula ?
Hefur þú sagt honum að þú virkilega þráir annað barn, og hefur hann sagt þér afhverju hann er ekki tilbúinn ennþá. ?

Ef að þú ferð að búa til slysabarn er hreinlega hætt við að hann hætti að treysta þér ef að hann kemst að því.

En ég náttúrulega þekki hvorugt ykkar og veit ekki hvernig týpur þið eruð ;D

Mig langaði bara að taka undir það sem aðrir hafa sagt að alls ekki gera slysabarn! Ég þekki mann þar sem konan hans lék þennan leik og hann hefur aldrei “fyrirgefið” henni það (þó svo að hann elski börnin sín meira en allt annað!) Þetta á bara að vera eitthvað sem ákveðið er í sameiningu (eða það finnst mér allavega). Þú ert nú ekki “nema” 19 ára, það er ungt og þið hafið nógan tíma, í alvörunni. Ég skil þig alveg að langa í barn, en reyndu samt að taka því aðeins rólega og já, þú verður eiginlega að bíða eftir því að hann er tilbúinn. Það er samt ekki þar með sagt að þú getir ekki haldið áfram að reyna að sannfæra manninn þinn!

Prófaðu að sleppa því að ræað þetta í svolítinn tíma. Kannski er hann bara orðinn þrjóskur líka ;) En það er sko ekkert víst að hann verði á sömu skoðun eftir 2-3 ár, þá kannski dauðlangar hann í barn. Plús það að þú ert nú ekkert á síðasta snúning með þetta.

Ég er sammála því sem að framan hefur komið.
Það er lang æskilegast að báðir aðilar séu tilbúnir til að eiga barn, þó það þýði að þú þurfir að “bíða eftir honum”.
Þú myndir ekki vilja eiga barn þegar þú værir ekki tilbúin til þess, er það?
Og að gera “slysabarn” er þvílíkt að fara á bak við hann og hans óskir að það hlýtur að vera erfitt að fyrirgefa slíkt.
En eins og aðrir sögðu, reyndu að ræða málin við hann. Í sameiningu reynið þið að vega og meta kosti og galla þess að bíða, í 1 ár, 3 ár, 5 ár, 8 ár. Reyndu að láta skynsemina ráða, (sem er erfitt þegar um þvílíkt tilfinningamál eins og barneignir er að ræða). :)
Gangi þér vel!

Já, hæ.
Ég var ári eldri en þú með einn eins og hálfs árs og dauðlangaði í annað barn, en manninn minn ekki. En svo einmitt settumst við niður og ræddum kosti þess og galla og ákváðum að láta slag standa. Og nú eigum við tvo, einn 3 ára og einn eins árs. En eitt get ég sagt þér, að það er nóg að gera. Ekki það að ég sjái eftir því. En ég er sammála öllum þeim sem hér töluðu á undan. Maðurinn gæti líka kennt barninu að einhverju leyti um að hafa orðið til og það er ekki gott. Það verður að hafa samþykki beggja. Nú er hins vegar komið upp annað vandamál hjá mér.
Af því að það er svona mikið að gera hjá okkur segir maðurinn minn að hann vilji ekki eiga fleiri börn! Og því er ég ekki sammála. Enda ung (22ára)og á alla framtíðina fyrir´mér. En hann er þrítugur. Og hver veit nema þegar ég verði svo 27ára langi mig í eitt kríli enn? En eins og er ætla ég mér ekki að eiga fleiri. Er í skóla á fullu og í 40%vinnu, með báða guttana mína. En þetta er yndislegt og þeir eru líka orðnir svo miklir vinir, enda stutt á milli þeirra. Þeir eru æðislegir.
En ég myndi ekki gera það nema hann vildi.
Bara tala út um hlutina og virkilega hugsa málin. Hver veit nema þið komist að niðurstöðu, hver svo sem hún verður?
Gangi þér vel.
Kær kveðja..
Blubba.