Þetta er frekar langt en mér finnst þetta alveg frábært, þannig að ég verð eiginlega að deila þessu með ykkur ;)

Ég bað ekki um að verða til og það er ekki víst að ég geti orðið það barn sem ykkur dreymdi um að eignast. Það er ekki einu sinni víst að ég geti orðið það barn sem vísindin kalla heilbrigt og eðlilegt. Engu að síður vonast ég til að ykkur geti þótt vænt um mig, því að án þess get ég ekki náð fótfestu í lífinu.

En hvernig sem ég er, þá er ég SÉRSTÆTT UNDUR náttúrunnar. Það hefur aldrei verið til annað barn, sem er nákvæmlega eins gert og ég og það verður að líkum aldrei til. Þess vegna getið þið aldrei lært neitt um séreðli mitt af bókum eða fræðimönnum, heldur bara um það, sem ég á sameiginlegt með öðrum börnum svona í stórum dráttum.

Reynið að virða séreðli mitt, því að það er hvorki á ykkar færi né mínu að breyta því. En gruni mig, að ykkur falli séreðli mitt ekki í geð, get ég reynt að fara að breyta því til að þóknast ykkur. En mér getur ekki liðið vel, ef mér finnst ég þurfa að lifa lífinu í andstöðu við mitt innsta eðli. Því miður get ég ekki skýrt þetta séreðli mitt fyrir ykkur. Þess vegna á ég alla velferð mína undir skarpkyggni ykkar og athygli.

Það er svo auðvelt að horfa án þess að sjá og hlusta án þess að heyra eða sjá og heyra bara það, sem maður býst við að sjá og heyra. Ef þið festist í þeirri gildru, getur farið svo að þið uppgötvið aldrei hvernig ég er í raun og veru. Eða hvers vegna ég bregst við eins og ég geri. En Þótt mig langi til að fá að vera bara svona eins og ég er, langar mig samt að geta þroskað þá hæfileika sem ég hef fengið í vöggugjöf. Til þess þarf ég handleiðslu ykkar að halda. Það er ekki vandalaust verk.
Það er ekki hægt að ýta svo á eftir mér, að mér verði fótaskortur á hraðanum og engan veginn víst, hve vel mér gengur að rísa aftur á fætur. Á hinn bóginn getið þið líka verið hrædd um mig að þið leyfið mér aldrei að spreyta mig nægilega til að ég geti haldið áfram að þroskast. Til þess þarf ég, að minnsta kosti öðru hvoru, og helst sem oftast, að fá að spreyta mig við efri mörk minnar getu. Það er skaðlaust, svo framarlega sem þið hafið augun opin og fylgist með, hvenær ég er að þreytast eða verkefnið að vaxa getu minni yfir höfuð.

Ef ég fæ ekki að spreyta mig, öðlast ég aldrei það öryggi sem reynslan ein getur gefið. Séu verkefnin hins vegar að staðaldri ofviða minni getu, missi ég smám saman kjarkinn og sjálfstraustið bíður hnekki. Að sjálfsögðu vil ég gjarnan fá að ráða og þekki í raun ekki annan vilja en minn eigin. Í sjálfu sér langar mig mest til að sveigja allt og alla undir minn vilja. En það megið þið ekki leyfa mér, því það er of hættulegt. Þið verðið að passa mig fyrir hættum, því ég kann ekki að forðast þær af sjálfsdáðum. En þið verðið líka að temja mig, hefla mig og siðfága. Reynið samt ekki að kenna mér þetta allt í einu, því á ruglast ég í ríminu. Kennið mér fyrst að forðast hættur, því það er mikilvægast. Siðfágunin getur beðið betri tíma.

Ef ég finn að ykkur þykir fölskvalaust vænt um mig, vil ég ýmislegt fyrir ykkur gera, því mér fer að þykja vænt um ykkur á móti. Ég get meira að segja vel beygt minn vilja undir ykkar vilja, svo framalega sem reynslan sannar mér, að ykkur er ávallt velferð mín efst í huga, þegar þið eruð að banna mér eða aga mig, en látið ekki stundarduttlunga eða augnablikshagsmuni ykkar ráða ferðinni.

Finni ég glöggt að þið berið ávallt mína velferð fyrir brjósti, kemur fyrr eða síðar að því að mér verður ljóst, hvers virði handleiðsla ykkar er þar eð hún forðar mér frá glappaskotum, sem ég mundi gera, ef minn vilji réði einn. En viljið þið að ég hlýði til þess eins, að þið getið sýnt vald ykkar yfir mér, er ekki víst að ég verði svo mjög fús til samvinnu. Ég hlýði ykkur ef til vill af hræðslu, meðan þið sjáið til, en þið skuluð ekki búast við, að ég hlýði til að sanna, hvað þið eruð góðir uppalendur. Þá bíð ég bara eftir tækifæri til að verða ykkur til skammar, þegar næsti gestur kemur í heimsókn.

Síðast en ekki síst, vil ég biðja ykkur um að muna, að þið eruð FYRIRMYND mín í tilverunni. Ég hermi eftir öllu sem þið gerið, hvort sem það er gott eða vont. Það þýðir ekki fyrir ykkur að segja mér að gera eitt, ef þið gerið sjálf annað. Ég tek ekki mikið mark á orðum, sérlega ekki, ef ég finn að þau stangast á við allt sem ég sé fyrir mér. Ég skil ekki einu sinni alltaf það sem þið eruð að segja, en ég get alltaf hermt eftir því sem ég sé fyrir mér, hvort sem ég skil það eða ekki. Þess vegna skuluð þið aldrei gleyma þeirri einföldu en fjarskalegu erfiðu staðreynd að það er YKKAR HEGÐUN SEM MÓTAR MIG ÖLLU FREMUR.

Kveðja HJARTA.