Mín var einmitt svona, vildi hvorki pela né snuð, nema svo allt í einu þegar hún var 5 mánaða fattaði hún hvað snuddan var nú góð. Pelann vildi hún samt aldrei og þegar hún var í pössun fékk hún bara þurrmjólk eða brjóstamjólk úr stútkönnu. Hún var fljót að komast upp á lagið með þetta. Svo bara fór hún að borða fjölbreyttari mat þannig að hún var aldrei á pela (gott að þurfa ekki að venja hana af því).

Gefðu þér góðan tíma í að finna dagmömmu, það getur verið smá vesen að fá eina, það var t.d. engin laus í mínu hverfi en ég fann sem betur fer eina yndislega þó að ég þurfi að keyra aðeins lengra. Skoðaðu hjá fleiri en einni og veldu þá sem þér líst best á. Gefðu þér líka góðan tíma í aðlögunina hjá dagmömmunni. Mín reyndar þurfti bara einn dag, en þetta er svo misjafnt eftir börnum.

Þegar hún byrjar þá ertu fyrsta daginn með henni hjá dagmömmunni, stoppið kannski i svona klukkutíma. Næst þá skiluru hana eftir í kannski 10 mín, kortér og þð kemur í ljós hvernig þetta gengur og svo lengið þið tímann eftir hentugleika þar til að ykkur finnst þetta vera að koma.

Þegar þú ferð frá stelpunni skaltu alls ekki draga kveðjustundina á langinn, bara kyssa og knúsa bless og fara svo. Ekki vera alltaf að snúa við og kyssa aðeins meira og vorkenna aðeins meira, það gerir þetta bara miklu erfiðara fyrir stelpuna… og þig. Hún venst þessu og áttar sig með tímanum á því að þú kemur aftur. Þú getur sjálf gert hana vitlausa ef þú ert alltaf að vorkenna henni (og þér) þegar þú ferð frá henni.

Þetta kemur allt saman með tímanum. Stelpan þarf að venjast því að vera ekki alltaf hjá þér og þú að vera ekki alltaf með hana. Dagmömmur geta verið alveg yndislegar og mín skotta dýrkar sína. Þegar ég fer með hana núna segir hún bara bless bless af fyrra bragði og virðir mig varla viðlits :) En hún er alltaf jafn glöð þegar ég sæki hana :)

Ég hef lent í þessu nákvæmlega sama, og þetta er rosalega erfitt og þreytandi :/

Ég myndi mæla með því að fara að setja stelpuan í pössun bara strax, ekki lengi í einu og ekki á hverjum degi.
Svona aðallega til að venja ykkur báðar við það að vera ekki með hvorri annari alltaf.
Það er eitt það hættulegasta við það að eignast börn að verða of háður þeim, ef þú skilur hvað ég er að fara.
Maður gleymir oft að maður er líka manneskja með þarfir til að umgangast aðra án þess að hafa barnið alltaf með, og ég held að í réttu hófi sé það langbest fyrir bæði móðir og barn.

Ég veit að það er rosalega auðvelt fyrir mig að segja þetta, en ég tala af reynslu, og ég veit hvað þetta getur verið erfitt til að byrja með.

Þannig að reddaðu þér barnapíu sem þú treystir MJÖG vel, (þá líður manni helmingi betur) og drífðu þíg út í smástund, þótt að það sé ekki nema bara að skreppa á rúntinn eða eitthvað, og þá held að ég að um það leiti sem þú ferð að vinna aftur að þá verðið þið báðar komnar á gott ról :)

Gangi þér rosalega vel!! Og láttu okkur endilega vita hvernig þetta gengur hjá þér :)

Kveðja, Zallý