“Svo þessi þrýstingur….að VERÐA að eiga börn af því að við erum bæði innan við þrítugt en hafa samt ekki peninga, tíma eða beinlínis getu og vilja til þess. Einhverja löngun hlýt ég þó að hafa fyrst ég er að spá í þetta á annað borð. En samt ekki…samt er ég bara hrædd og þori ekki að stíga þetta skref.”

Ef þig langar í börn, þá neyðist þú til að fórna einhverju öðru til að hafa peninga og tíma. Flestum sem eiga börn finnst þetta ekkert tiltökumál en ef þú ert ekki viss um að þig langi, þá skaltu ekki láta neitt hafa áhrif á þig. Þetta er skref sem verður ekki aftur tekið og þrátt fyrir allan þrýsting og þrátt fyrir að langflestir eignist börn og líki það vel, þá er þetta ekki fyrir alla. Kannski hentar þér bara ekki.

Ég skil þig vel, ég er líka hrædd við að eignast börn. Reyndar er ég bara 23 og komin á laust síðan nýlega, þannig að ég er ekki beinlínis í barneignarhugleiðingum hvort eð er.
En ég sé alltaf fyrir mér eilíft streð, andvökunætur og pirring, svo ég tali nú ekki um frelsissviptingu samfara barneignum. Ætli ég sé ekki bara of eigingjörn til að standa í þessu, kannski það breytist samt.
Reyndar segja foreldrar mínir að þau hafi verið á nákvæmlega sömu skoðun árið 1979, og sögðu “börn eru ágæt en koma ekki til greina fyrr en kannski eftir 10 ár”. En þetta ár varð mamma einmitt ólétt af mér, og það var ekki fyrr en ég var komin í heiminn að þau sáu eitthvað jákvætt við þetta, og afstaðan breyttist um leið.
Annars er ég sammála lhg, ekki vera að hafa þennan þrýsting hafa áhrif á þig um of. Ef þú ákveður að þú sért ekki tilbúin strax, þá gildir sú ákvörðun meira en almenningsálitið.
Kveðja, eaue

Nei, veistu, þetta hefur aldrei hrætt mig. Hef frekar litið á þetta sem skemmtilegt verkefni, það er svona smá “challenge” að standa sig og reyna að ala upp góða einstaklinga.

Og þessi frelsissvipting sem fólk talar um samfara barneignum, mér finnst hún ekkert rosaleg. En það fer náttúrulega eftir hvernig fólk hreinlega lítur á hlutina. Maður þarf bara að skipuleggja hlutina aðeins meira þegar maður á barn, hugsa fyrirfram út í pössun og svona, maður náttúrulega stekkur ekkert í burtu einn, tveir og þrír. En mér finnst þetta voða lítið mál og mér finnst ég ekkert heft af því að eiga börn. Kláraði mitt nám og var einstæð móðir meirihlutann af því námi… í dag á ég þrjú börn.

Svo er nú bara ekki hægt að lýsa því hvað þetta gefur manni mikið, held að enginn skilji það nema að eiga barn. Að verða mamma er það besta sem hefur komið fyrir mig. Hljómar eins og væmin klisja, en svona er það bara. Þessi klisja er nefninlega sönn. Það er bara eitthvað svo magnað við það að eiga barn, finna væntumþykjuna og þessa óskilyrtu ást til þess, finna hvað barnið elskar þig óskilyrt á móti, finna hversu mikið þú vilt vernda það, hvernig maður bráðnar þegar það segir mamma og kemur og knúsar þig. Jebb, ég er væmin, en þetta er bara satt.

Hins vegar er ég alveg á því að fólk á ekki að fara út í barneignir út af einhverjum þrýstingi frá umhverfinu, það hentar ekki það sama öllum. En ég sjálf vildi aldrei hafa misst af þessari ótrúlegu upplifun að vera mamma.

Nei vaaaááá OMG ég gat ekki beðið eftir að verða mamma og var með barnaveiki í 6 ár áður en ég eignaðist minn prins (með reyndar auka súperbónus prins frá pabbanum ;))

en ég hef heyrt þetta líka frá foreldrum sem voru ENGANN veginn að pæla í þessum hlutum og höfðu meira að segja engann áhuga á barneignum… þau urðu þeir albestu foreldrar sem ég hef vitað um svo ég held að þú eigir eftir að pluma þig vel þegar að þessu kemur

og bara taktu þinn tíma í þetta og ekkert vera koma með kríli ef þú ert ekki viss og langar ekki !

kv Tenchi

Ég veit alveg hvernig þér líður. Ég var reyndar ekki nema 17 ára þegar ég var ólétt og á 18nda ári þá eignaðist ég lítinn prins. Ég var rosalega hrædd og var alltaf að pæla hvort að ég væri nógu góð móðir fyrir hann. Ég og barnsfaðir minn hættum saman þegar hann var lítill. Núna er ég með manni og hann á þrjú börn og allt gengur vel. Við erum að pæla að koma með eitt enn. Ég er voða spennt fyrir því en vil verða ólétt fyrr en við erum búin að vera allaveg 2-3 ár lengur saman :) En gangi þér vel með þetta.

Ég er 24 ára og nýbúin að eignast lítinn kút og satt að segja pældi ég ekkert í þessu sem þú talar um.. Sá þetta allt saman á rósrauðu skýi. Ég held að við verðum alveg ágætis foreldrar :) en ég sá ekki fyrir áhrifin sem þetta hefur á samband mitt við barnsföður minn, pirringur þegar barnið grætur og ég fæ ekki nægan svefn, ég hef samt minnstar áhyggjur á að sambandið fari í vaskinn, þetta er bara erfitt (en mjög skemmtilegt) tímabil sem gengur yfir :)

Þetta er alveg ofsalega gaman :) og ég hefði sko ekki viljað missa af þessu ;) en það er algjör óþarfi að drífa í þessu strax bara afþví öðrum finnst það. Ég er sjálf að klára mitt háskólanám og mér hefði ekki dottið í hug að fara að eignast barn ef ég hefði átt það eftir. Ég treysti mér ekki til að vera í skóla og sjá um lítið barn þó svo öðrum finnist það létt.

Vá ég á ekki barn en ætla SKO að eignast þegar ég verð eldri! ég er nú bara 14 og er alltaf að passa og finnst það svo æðislega skemmtilegt. ég væri alveg til í að eiga barn núna. Það eina sem ég hræðist í lífinu er að verða ófrjó og geti ekki eignast barn, þó eru ekki miklar líkur á því.
Drífðu í því!!! eða ef þig langar það. Skólinn er ekki það mikilvægasta í lífinu. Ef þú vilt standa þig vel þá áttu eftir að gera það miðað við hvað þú hefur miklar áhyggjur núna þá ertu ábyggilega skynsöm

Eins og ein góð kona sagði: það er ekki til neitt sem heitir “réttur tími” þegar kemur að barneignum því maður getur alltaf fundið nýjar og nýjar afsakanir fyrir því að fresta því !

Almenningsálit á ekki að skipta neinu máli þegar við erum að tala um barneignir. Fólk á það til að gleyma að börn eru einstaklingar sem eru algerlega háð okkar umönnun fyrstu árin. Það er mikil ábyrgð fólgin í því að vera foreldri, og fólk virðist gleyma því.
Það sem ég er að reyna að segja er, ekki láta undir þrýstingi, gerðu það sem þú vilt.

Ysabel : ÉG var nýorðin 18 ára þegar ég eignaðist stelpuna mína og var með manni sem er 6 árum eldri en ég, ég var skíthrædd alla daga um að ég mundi ekki vera nógu góð móðir og sambandið mundi fara í vaskinn og að ég mundi ekki geta veitt barninu það sem það átti skilið. Það skrýtnasta við þetta er það að þegar barnið er komið í heiminn þá gleymist þetta allt, þú getur hugsað um barn ef þú vilt´, þú getur farið í skóla meðan þú ert með barn ef þú vilt, þú getur látið sambandið ganga ef þú vilt, og þú getur unnið ef þú vilt, þetta er mikil spurning um vilja og þolinmæði, að eignast barn þýðir ekki að þú eigir að gefa alla þína drauma upp á bátin, bara bíða með þá í smá tíma. Þú getur gert allt sem þú vilt ef þú bara vilt það.

en þetta er bara mín skoðun á þessu.
takk fyrir.