Sumir ofvernda börnin sín örugglega en ég held að flestir geri það nú samt ekki. Varðandi t.d. bíómyndir þá geta atriði sem ekki virka neitt hættuleg á okkur túlkast allt öðruvísi af ungum börnum. Elsta dóttir mín er t.d. ekkert hrædd við að horfa á myndir eins og Jurassic Park eða Indiana Jones, en gat svo varla sofið yfir áhyggjum af krabbameini eftir að hafa horft á einn þátt af E.R. Bara svona smá dæmi.

Varðandi aftökur og galdrabrennur í gamla daga þá er ég nú bara viss um að mörg börn hafi verið skíthrædd við að horfa á þetta.

Börn eru náttúrulega misjöfn eins og þú bendir á og það þarf að taka tillit til einstaklingsins, en ég held að það sé samt alveg nauðsynlegt að hafa einhverjar reglur og viðmið til að fara eftir.

Það er slæmt að ofvernda börn sín, en það er líka slæmt að vanvernda þau og við foreldrar reynum að finna leið þarna á milli.

Mörg börn eru ofvernduð, en það er þó verra að hugsa ekkert um börnin sín. Maður sér alltof oft einhverja krakka úti seint á kvöldin, börn með einhverja stæla o.fl. Það er greinilegt að uppeldinu hefur ekki verið sinnt rétt hjá þessum börnum.

Sem betur fer virðist unga fólkið nú til dags vera að vakna upp við þann vonda draum að krakkar eru illa upp aldir, og ætla að ala sín börn upp betur. Sjálfur vona ég rétt svo að það takist.

En eins og áður er meðalvegurinn hinn besti. Bæði ofvernduð og óvernduð börn munu vart ráða við álag þess að fara að búa ein… Trust me, I know.

Góðar stundir, kv. Glaurung

Ég þoli ekki tölvur, einmitt þegar ég ér búin að skrifa þónokkuð mikið, þá bara hverfur allt! En ég ætlaði víst ekki að tala um mín tölvivandræði hér.
Það er eitt sem ég vil vara (tilvonandi) foreldra við: Látið börnin gera sjálf það sem þau ættu að ráða við, ekki gera allt fyrir þau og gera þau að ósjálfstæðum einstaklingum.
Ég segi þetta bara af því að ég tel mig hafa verið OFverndaða þegar ég var yngri og eigi því verra með framgang ýmislegs, ég er samt ekki algjörlega vanfær um að gera hluti upp á eigin spýtur, en það er líklega vegna þess að ég hef brotist út úr þessari ofverndun og geri það sem ég vil (fer þó ekkert yfir siðferðisleg né annars konar mörk).
Svo þegar barnið hefur náð, tjahh…18 ára aldri, þess vegna 16-17 ára, þá finnst mér fáránlegt að vera skipa því sérstakan heimkomutíma og banna þeim að vera lengur en til t.d. 12-12.30 á miðnætti HEIMA hjá VINUM SÍNUM.
Ég vil samt ekkert vera að skammast meira hér, þó það sé hellingur sem ég get sagt frá og skammast yfir. Vildi bara aðeins fá að segja mitt álit… :)

börn eiga að fá að vera börn meðan þau eru það.

Ég er ekki viss um að það sé hægt að bera saman barnauppeldi nú á tímum við það sem gerðist áður, nú á tímum er flest allt orðið opnara, og “betra” aðgengi að “slæmum” hlutum eins og klámi og ofbeldi, á móti kemur að nú eru færri börn á hverju heimili og þar að leiðandi geta foreldrar betur einbeitt sér að einstaklingnum, hugsið ykkur ef að þið ættuð 5-7 systkyni eins og oft var, einnig eru foreldrar nú á tímum með mun meiri fjármuni á milli handanna, kröfurnar eru allt aðrar sem gerðar eru á börn í dag. Og í sambandi við dauðann, ef þú hefðir alist upp við það að amma þín og afi, aðrir ættingjar, svo sem systkyni, myndu deyja inni á heimilinu en ekki á stofnunum eins og nú gerist, held ég að viðhorf þitt til dauðans væri annað.

Jú, mér finnst að á heildina litið séu börn full ofvernduð í dag.

Þetta í sambandi við bíómyndirnar er doldið skrýtið því að þegar ég var eitthvað í kringum 5 ára horfði ég á Jurasik Park og var ekkert hrædd því ég vissi að risaeðlur eru ekki til… en svo þegar ég horfði á The True man show þegar ég var 7 eða 8 ára fannst mér alltaf eins og eitthver myndavél væri að taka mig upp og bara mynda lífið mitt eins og var í bíómyndinni!!

Þetta er doldið skrítið en samt náttla ekkert skrítið því að í True man show er ekkert verið að drepa eða neitt þannig!!
;)

Góð grein, það er mikið til í henni:)

Foreldrar eiga að geta treyst börnunum sínum tilað koma heim þegar þau (foreldrarnir) vilja, ekki þegar borgaryfirvöld vilja. Ég held líka að ef börn fengju að vera lengur úti á kvöldin væru allir gömlu barnaleikirnir einsog fallin spýta og svoleiðis ekki að deyja út.

Kveðja úr Sveppalandi.

Þegar ég var lítill og jafnvel enn þann dag í dag þá má segja að ég sé ofverndaður. Ég er 18 ára og er nokkuð viss að ég get spjarað mig í þjóðfélaginu á eigin spýtur þó svo að ég búi enn heima;) En ég held að ég viti af hverju mamma mín er svona mikill ofverndari, þegar hún var
lítil þá var pabbi hennar og mamma ekkert sérlega góðir foreldra, fékk nánast aldrei dót, systir hennar rekin af heiman ofl í þeim dúr. Og afleiðing þess er að hún ofverndar börnin sín því hún átti þannig æsku eins og fyrr segir.

Ég meina common við vorum Svíþjóð í sumar og ég labbaði eitthvað niðri í bæ þannig að hún missti sjónar af mér og maður hélt að hún væri að fá áfall. Maður getur alveg reddað sér, maður er alltaf með símann sinn á sér og ekkert mál að ná í mann. Og það ótrúlega er að hún er nýhætt að vaka eftir manni á kvöldin.

Þannig að eins og rasistar alast upp á rasisma í æsku þá má alveg segja að ofverndunar foreldrar alast upp í að verða svona.

Einmitt…ég þoli ekki fólk sem að gerir þetta!
Vinkona mín á foreldra sem að OFVERNDA hana… sko.. Hún mátti ekki fara yfir bústaðveginn fyrr en að hún var orðin 10 ára!!!! Ég mátti hinsvegar fara yfir hann þegar að ég var 7 ára! þegar að ég var 8 ára..eða 7 ára.. þá var ég oft ein heima á kvöldin eftir mat þegar að mamma mín var að vinna, ég horfði þá yfirleitt á sjónvarpið eða fór til vinkvenna minna… Þetta hjálpaði mér að byggja upp hæfileika mín til að sjá um mig sjálfa!
Mér finnst að foreldrar ættu ekki að vantreysta börnunum sínum fyrir svona hlutum…! Tökum sem dæmi núna, mamma mín er að fara til spánar í 2 vikur, ég og bróðir minn (20 ára,ég 14) Megum ekki vera ein heima allan tímann!! En það er nottla skiljanlegt.. Því að við erum ekki beint hreinlætisfíklar, en hins vegar fáum við að vera ein heima í eina viku og báðar helgarna.. Þetta kalla ég sanngjarnt… Líka finnst mér mjög eðlilegt að foreldrar setji ákveðinn útivistartíma..!
Þetta er nú bara það sem að mér finnst…..
Kv.
Minns

ömm ég veit um strák sem er ofvendaður miklu meira en við hin í árganginum ( 8 bekkur ). Hann mátti ekki fara út á götu fyrr en fyrir ári segja strákarnir. Mamma hans hringir svona 3-4x á dag í hann til að vita hvar hann er og hvað hann er að gera, hún hringir örugglaega oftar.

Þetta er nó, ég þoli ekki lengur að móðir mín haldi að ég sé 6 ára ennþá þó að ég sé að vera 13 eftir 2 daga. Nú er mér bara nó boðið.

Audda

Mitt sjónarmið er þetta.

Lífið á eftir að setja dóttur minni nógu margar hindranir í veginn, að ég sé nú ekki að setja þær þar fyrir hana.

Líf baran er bara ekki auðvelt.
Okkur finnst það kanski ekki merkilegt sem að þau eru að ganga í gegnum, en þau eru að læra á okkar samfélag, og að læra hvernig goggunar röð lífsins er.
Þau lenda í útistöðu, strýðni, slagsmálum, þau verða fyrir vonbrigðum.
Það þarf ekki að gera annað en að horfa á leikvöll á leikskóla eða grunnskóla.
Átökin sem að þau standa í á hverjum degi eru mikil.
Það eru útistöður við vinina, og vinaskaps slit.
Vinir sem að fara úr lífi þeirra þegar að fjölskyldan flytur í annað hverfi.

Það er auðvitað mikilvægt að ala á sjálfstæði barna, en það verður ekki gert með því að leifa þeim að horfa á myndir eða atburði sem að hugi þeirra er ekki tilbúin til að takast á við.

Það er mjög auðvelt að detta í það að gera allt fyrir börnin sín.
Og þar með taka allt ákvörðunarvald af þeim.

En það er fullt af foreldrum, eins og ég vona að mér sé að takast að gera.
Sem að alveg frá byrjun hef gert allt sem að ég get til að ala á sjálfstæði dóttur minnar og efla sjálfstraust hennar.
Hún er í dag 4 ára.
Það skapa þann “vanda” að ég verð að takast á við vilja hennar.
Og verð stundum að vera “vonda” mamma sem að leifir ekki hlutina.
En það er þess virði, því að ég á barn sem að klæðir sig sjálf.
Hún hjálpar til við ákveða hvað er í matinn á heimilinu.
Hún tekur til í herberginu sínu, og hjálpar til við að þrífa.
Hún hjálpar til við að búa til matinn þegar að það er eitthvað verk sem að hún getur framkvæmt.
Hún fer út óhrædd að leika sér.

Og ég vona að ég komi til með eiga unga stúlku sem að lætur vilja sinn í ljós, stendur á sínu, en er tilbúin til að meðtaka takmarknir.

Kveðja
Namo

Mitt sjónarmið er þetta.

Lífið á eftir að setja dóttur minni nógu margar hindranir í veginn, að ég sé nú ekki að setja þær þar fyrir hana.

Líf baran er bara ekki auðvelt.
Okkur finnst það kanski ekki merkilegt sem að þau eru að ganga í gegnum, en þau eru að læra á okkar samfélag, og að læra hvernig goggunar röð lífsins er.
Þau lenda í útistöðu, strýðni, slagsmálum, þau verða fyrir vonbrigðum.
Það þarf ekki að gera annað en að horfa á leikvöll á leikskóla eða grunnskóla.
Átökin sem að þau standa í á hverjum degi eru mikil.
Það eru útistöður við vinina, og vinaskaps slit.
Vinir sem að fara úr lífi þeirra þegar að fjölskyldan flytur í annað hverfi.

Það er auðvitað mikilvægt að ala á sjálfstæði barna, en það verður ekki gert með því að leifa þeim að horfa á myndir eða atburði sem að hugi þeirra er ekki tilbúin til að takast á við.

Það er mjög auðvelt að detta í það að gera allt fyrir börnin sín.
Og þar með taka allt ákvörðunarvald af þeim.

En það er fullt af foreldrum, eins og ég vona að mér sé að takast að gera.
Sem að alveg frá byrjun hef gert allt sem að ég get til að ala á sjálfstæði dóttur minnar og efla sjálfstraust hennar.
Hún er í dag 4 ára.
Það skapa þann “vanda” að ég verð að takast á við vilja hennar.
Og verð stundum að vera “vonda” mamma sem að leifir ekki hlutina.
En það er þess virði, því að ég á barn sem að klæðir sig sjálf.
Hún hjálpar til við ákveða hvað er í matinn á heimilinu.
Hún tekur til í herberginu sínu, og hjálpar til við að þrífa.
Hún hjálpar til við að búa til matinn þegar að það er eitthvað verk sem að hún getur framkvæmt.
Hún fer út óhrædd að leika sér.

Og ég vona að ég komi til með eiga unga stúlku sem að lætur vilja sinn í ljós, stendur á sínu, en er tilbúin til að meðtaka takmarknir.

Kveðja
Namo

Við eigum auðvitað að vernda börnin okkar, en ekki ofvernda þau.
Við eigum að svara spurningum þeirra um lífið og tilveruna eins vel og við getum, en oft fá þessi kríli svarið: “Af því bara”. Það er lítið vit í þannig svari, en þetta gera því miður margir foreldrar. Þeir hreinlega nenna ekki að eyða tíma í að útskýra eitthvað fyrir börnunum sínum.

Svo langar mig að nefna eitt. OFDEKUR. Finnst ykkur vit í að kaupa G streng og brjóstahaldara(!!!) á 7 ára stelpu bara af því að hún grenjar um að fá þannig flíkur?
Eða kaupa skólatösku (fyrir sömu stelpu) á 8.000 kall, þó hún eigi aðra nýja?
Finnst ykkur skynsamlegt að láta eftir 12 ára stelpu að kaupa á hana þrennar Diesel buxur, Diesel skó og 3 Henson peysur,á sama deginum, af því hún grenjaði þar til hún fékk það? Þetta eru mjög dýr föt. Foreldrar þessara systra eru á verkamannalaunum og kvarta sífellt hástöfum yfir því hvað þau eru blönk,og hvað aðrir hafa það miklu betra en þau. En þau láta ALLT eftir stelpunum til að kaupa sér frið. Ef þetta er ekki vitlaust uppeldi þá veit ég ekki hvað það er.
Þekki fleiri svipuð dæmi, en nenni ekki að telja þau upp.

Kv……Slarti

sko það eru alltaf einhverjir sem ofvernda…. þeir gera það náttúrulega bara af einskærri ást og umhyggju, kannski er viðkomandi foreldri hrætt um að eitthvað komi fyrir barnið sitt…

dæmi um slíkt (reyndar mjög gamalt og ýkt dæmi): hjón sem misstu barnið sitt, drukknaði, yngra barnið sem þau áttu líka leið fyrir þetta allann tímann sem það bjó hjá foreldrum sínum, það mátti ekki fara í bað… bara MJÖG stutta sturtu undir eftirliti og aldrei mátti það fara í sund!!!

hér þurfa foreldrarnir að fá hjálp….en eins og ég segi þá er þetta hræðsla og væntumþykja.

svo eru það þeir sem eiga börn og eru ekkert að hafa fyrir þeim…. þau gera bara það sem þeim sýnist… og ala sig að miklu leyti upp sjálf.

hvað t.d. bíómyndir varðar…. við vorum að taka þá ákvörðun um að eldri guttinn mætti horfa á t.d. Buffy (allri strákarnir í bekknum í FYRRA máttu horfa á Buffy) og álíka myndir…..
hann fékk reyndar að horfa á Batman með okkur þegar hann var 4 ára, við sátum líka með honum og ræddum við hann ef eitthvað vont kom fyrir og reyndar lokuðum fyrir augun hans ef okkur fannst atriðið sem var að koma, ekki við hans hæfi.

við þekkjum stúfinn og vitum hvernig myndir hann þolir, en hann fær ekki að horfa á þær nema við séum með honum að horfa á þær, svo við getum rætt við hann um myndina!

Ef að allir færu bara hinn gullna meðalveg þá væri sko lífið gott….. sumir eru heppnir og aðrir óheppnir… sumt fólk deyr alltof ungt, aðrir lifa langa ævi… hér eru stríð og fátækt, hörmungar og hér er líka hamingja, ást og velmegnun

ég reyni að fara eftir því að allt sé gott í hófi en auðvitað hlýt ég að taka feilspor… ég vona bara að ég muni verða þannig foreldri sem að barnið mitt getur leitað til og rætt málin við mig í staðin fyrir að finnast það þurfa á bak við mig….

ég fékk þannig uppeldi… ég þurfti aldrei að ljúga að foreldrum mínum, þurfti aldrei að hafa áhyggjur af því að þau myndu dæma mig fyrir eitthvað sem fór miður og ég vissi að ég átti vísan aðgang að endalausri ást (vá hvað ég á æjisslega mömmu og pabba) Þau gerðu samt sín mistök líka en þau komu samt frá sér ungling sem var ekki til vandræða…. en prófaði að drekka og reykja, en þeim tókst samt að halda öllu slíku frá mér fram að 16/17 ára aldri… og þótt ég hafi prufað það, þá var þetta ekki eitthvað sem ég var að eltast við!!! ég stóð líka alltaf við það að ýta við mömmu þegar ég kom heim um helgar, sama hvað klukkan var…. hún hafði aldrei ástæðu til að vantreysta mér og ég fann alltaf að ég gat líka treyst henni!

þetta er eitthvað sem margir þora kannski ekki að gera….. að gefa barninu tækifæri til að sýna foreldrum sínum að því sé treystandi… það þykir mér miður…. en svo eru líka börn sem hafa fengið tækifærið en svikið traustið… það er allt annað!

jæja læt þetta nægja (loksins)

kv Tenchi :)

ég á þrjú frændsystkini, 11, 14 og 17 ára, sem fengu ekki að vera ein heima í nokkra klukkutíma í einu þartil nýlega, og það þráttfyrir að búa í smábæ og með fullt af frændfólki og afa og ömmu í næsta nágrenni. Þau eru keyrð nánast hvert sem þau fara, og foreldrarnir eru tilbúnir að “lána” þeim pening fyrir nánast hverju sem er. Það jaðrar við ofdekur. Já, er þetta ekki bara ofdekur og ekkert annað?

Annars eru þetta alltsaman frábærir krakkar, og þau eru öll góðir mjög vinir mínir þó þau búi svona langt í burtu:)

Og mamma er líka sæmilega þungt haldin af ofverndunarheilkenni. Þegar ég var sexára gekk ég sjálfala frá átta á morgnana til fimm á daginn (var reyndar í skóla fyrir hádegi) og það gekk bara frábærlega. (reyndar bjuggum við þá í tvöhundruðmanna bæ, og ekki miklar hættur þar. hehe.) En núna, í hringiðu stórborgarinnar, hringir mamma í mig ef ég er ekki komin heim klukkan sjö, og spyr hvar ég sé og hvort ég sé ekki að fara að koma. Ætli henni þyki annars ekki bara svona óskaplega vænt um mig… :)

Hún treystir mér samt alveg í vinakvöld (þýðing: snakk, nammi, pizza, gos, vídjó og hellingur af vinkonum) þó að ég komi stundum ekki heim fyrren eftir miðnætti (úff… þvílíkt djammljón). En, jæja, þá er maður búnað koma þessu frá sé.

Kveðja, Vanillavanillavanilla.

Mínir foreldrar eru nú alveg hræðileg….alltaf að skipta sér að því hvernig ég mála mig og hvernig ég klæði mig og segja mér að ég megi ekki eiga kærasta og eitthvað sjitt. Það þýðir nú ekki að maður fari eftir þessu, ég tek bara af mér málninguna áður en ég fer heim, skipti um föt á klóstum einhvers staðar og segi þeim að ég sé að fara í bíó með vinkonu minni þegar að ég er að fara í bíó með kærastanum mínum. En svo er það þetta með vera-komin-heim tímann. Það er nú alveg fáránlegt. Þarf alltaf að vera komin heim 8-9, ég er nú 14 ára halló. Ég á nú reyndar heima í Danmörku og það er nottla hættulegra og allt það en samt…bottom line er að þetta er asnalegt, þau eru ekkert að fá út úr þessu nema bara að ég ljúgi og svoleiðis, því að glætan að ég fari eftir öllum þessum fáránlegu reglum þeirra.