Já, því miður finnast ennþá þessir fordómar gagnvart fötluðum einstaklingum. Sorglegt en satt.

Ég deili fjölskylduböndum með fötluðum einstaklingum og þeir eru allir alveg jafn mikilvægir í þeirri fjölskyldu eins og við hin.

Ég hef einmitt heyrt þetta með einstaklinga með Downs syndrome að þetta eru oft ofsalega skemmtilegir og glaðir einstaklingar. Hver man ekki eftir Corky úr sjónvarpsþáttum sem voru sýndir á RUV fyrir nokkrum árum (man ekki hvað þeir heita en lagið í þeim var Obladí-Oblada)? Hann var ofsalega glaður oftast og skemmtileg persóna, algjörlega uppáhaldið mitt í þáttunum.

kveðja,
chloe

Ég sá þátt í imbanum um daginn um hjón sem þurftu að taka þessa ákvörðun, mongólítabarn á leiðinni og hvort áttu þau að láta eyða eða ekki. Þau spurðu hvað flestir aðrir gerðu en læknirinn þeirra neitaði að segja þeim. Hann sagði að þau yrðu að ákveða sjálf. Þau létu ekki eyða og voru mjög ánægð með það en hins vegar höfðu þau frétt það eftir á að 9 af hverjum 10 hjónum sem standa frammi fyrir þessari ákvörðun láta eyða. Læknirinn þeirra vildi ekki segja þeim þetta því hann var hræddur um að það hefði áhrif á þeirra ákvörðun.

Hins vegar hef ég heyrt fólk segja að það myndi láta eyða í svona tilfellum og það væri þá ekki að hugsa um sig heldur hin börnin sín sem myndu verða útundan þegar eitt barnið er fatlað. Hins vegar finnst mér það ekkert stór vandamál. Það getur alltaf komið fyrir að yngsta barnið veikist eða eitthvað, jafnvel líka eitt af þeim eldri og þá verða hin útundan.

Í sambandi við fordóma fólks vegna útlits, þá heyrði ég um það einhvern tímann að foreldrar mongólítastelpu settu hana í lýtaaðgerð til að hún liti minna mongólítalega út og þau sögðu að það hefði hjálpað henni vegna þess að fólk kæmi allt öðruvísi fram við hana, það væri ekki glápt á hana o.s.frv.

Þroskaheftir einstæklingar eru auðvitað ekkert nema góðvildin uppmáluð og gefa mun meira til okkar en við til þeirra.
Því miður leynast fordómar í garð þeirra, en ég held og vona að það sé að breytast.

Ég get samt mjög vel skilið foreldra sem taka þessa afdrifaríku áhvörðun. Þó svo að fólk með þennan sjúkdóm sé alveg yndislegt fólk þá er ekki hægt að neita því að þetta er mjög erfitt fyrir alla. Bæði einsæklinginn með sjúkdómin svo og fjölskylduna alla.

Foreldrarnir eru öruglega hrædd við að leggja svona mikkla “byrgði (fann ekki rétta orðið)” á fjölskylduna og ákveða að eyða.

Ég veit að það sem ég er að fara að segja núna, hljómi mjög íllhvittnislega. Ég segi þetta með fullri virðingu og meina ekkert íllt með þessu.
-
En er einstæklingnum greiði gerður að hleypa honum í lífið, þegar hann er með þennan sjúkdóm.

Ég á ekki barn þannig að ég get ekki sett mig í þessi spor, en ég held að ég myndi leggja fram mitt athvæði um að eyða fóstrinu mínu ef að það væri með þennan sjúkdóm eða einhver annan sem að reynir á barnið.
Ég tel þetta ekki vera eigingirni ég mér. Þar sem þetta myndi reyna mikið á einstæklinginn.

Ég ætti kannski að láta það koma fram að ég sé fylgjandi fóstureyðingum í svona tilvikum, og nokkrum öðrum reyndar líka.

Þetta er jú að sjálfsögðu fólk eins og þú sagðir og á auðvitað að fá alla þá ást sem við upp á að bjóða.

Maður verður að taka áhvörðun um fóstureyðingu með hagsmuni barnsinns í fyrir rúmi, númer 1, 2 og 3.

En hagsmunir barnsinns endurvarpast í ánægju þinni um einstæklinginn.

Barnið getur aldrei orðið hamingjusamari en foreldrið.

Ég vill bara enda á því að segja það að ef til þess kæmi að ég eignaðis þroskaheft barn þá myndi ég taka á móti því sem hæst ánægður faðir og gefa því alla mína ást.

Það er fullt af fólki sem eignast heilbrigð börn og fer illa með þau.

Ef fólk telur að það verði slæmir foreldrar ætti það fólk ekki að eignast börn.

Ég tel að flestir sem taka þá ákvörðun að láta eyða fóstri, sama hver ástæðan er, sé sannfært um að barninu sé ekki borgið.

Sjálf hef ég þá afstöðu til fóstureyðinga að sá sem notar fóstureyðingu á sama hátt og getnaðarvarnir eigi að hljóta refsingu, ef maður verður óléttur fyrir kæruleysi eða drykkjuskap hlýtur maður að verða að axla þá ábyrgð.

Veikindi, fæðingargallar og fóstur sem eru tilkomin vegna nauðgunar eru þeir flokkar sem sjálfsagt er að staldra við og geta réttlætt fóstureyðingu.

Mér þykja þessar hugleiðingar einstaklega þarfar, sérstaklega þar sem tæknin til þess að greina erfðargalla á fósturskeiði á örugglega eftir að verða meiri og meiri. Hvenær er maðurinn farinn að leika “Guð” og hvenær eru það mannréttindi að hafa það val að stöðva meðgöngu?

Nú er ég sannarlega fylgjandi fóstureyðingum. Konur eiga að hafa val um það hvort þær gangi með og ali upp barn, eingin getnaðarvörn er 100% örugg og þetta er í flestum tilfellum neyðarúrræði sem tekur verulega á þá konu sem notar það, hefur langvarandi sálræn áhrif. Vissulega eru til konur sem nota fostureyðingar sem “getnaðarvörn” en þær eru í miklum minnihluta. Kannanir hafa sýnt að fóstueyðingum hefur fækkað töluvert eftir að neyðargetnaðarvörnin kom á markað hér.

Nú höfum við þess tækni að geta vitað hvort fóstur er með Downs heilkennið. Konum sem eru 35 ára og eldri er boðið upp á það að láta greina þetta þar sem líkurnar aukast með aldri móður. Ég hef mikið spáð í hvað ég mundi gera í þeim sporum að standa frammi fyrir því að eignast barn með Downs. Í sannleika sagt þá get ég ekki svarað því!… Held að það sé útilokað að fullyrða eitthvað um það án þess að hafa reynt það. Þroskaheft fólk er vissulega manneskjur eins og aðrir, en það er erftitt að setja sig í þau spor að vera foreldri mikið fatlaðs einstaklings. Ég hef heyrt konu sem er móðir eins slíks segja að stundum vildi hún að barnið hefði bara dáið! En auðvitað elskar hún barnið!

En þetta er vissulega þörf umræða, því eins og ég sagði áðan þá eiga örugglega eftir að koma upp ótal spursmál varðandi siðferði þess að grípa mikið inn í “gang náttúrunnar”

En það að taka þá ákvörðun að eyða fósti vegna þess að einstaklingurinn bera alvarlega erfðagalla eins og Downs snýst ekki um að einstaklingar með Downs séu almennt lífsglaðir og yndislegir, þetta er miklu flóknara mál en svo!

fólk má alveg eyða fötæuðum fóstrum ef það vill, það er þeirra val

Ég er alfarið á móti fóstureyðingu!
Munduð þið vilja að foreldrar ykkur hefðu íhugað að eyða ykkur!
Ef ég myndi eignast fatlað barn myndi ég bara taka á móti því eins og það er. Þetta eru hamingjusömustu einstaklingar sem ég hef séð, alltaf glöð og kát og til í allt. Ég á frænda sem er fatlaður og hann er bara mjög góður vinur. Alltaf trúr og traustur.
Og það fólk sem hefur orðið ólétt “óvart” og vill láta eyða fóstrinu getur bara sleppt því að stunda kynlíf, það er bara mín skoðun á þessu máli.

það er ótrúlegt hvernig litið var á þroskaheft fólk áður fyrr. síðasta sumar vann ég á sólheimum og ég get svarið að þar var ekkert nema yndislegt fólk sem var einlægt og gott og jákvætt. það var gaman að kynnast þeim og sjá heimin með þeirra augum:)

Það er verið að eyða “heilbrigðum” fóstrum á hverjum degi, og því ætti ekki að eyða þeim sem er eitthvað að sérstakelga þegar nú er hægt að sjá það mjög snemma.

Kannski harðneskjulegt að segja það en þau munu aldrei lifa eðlilegu lifi, og oft erfiðu eins og þú bendir á. Svo á endanum þarf oft hið opinbera að taka við þeim og það er ekkert sjálfsagt að þjóðfélagið sé að sjá fyrir helling af fötluðum einstaklingum bara af því að mamman vildi eki eyða fóstrinu.

Svo er þetta fólk sjálft að eignast börn og það sama á við og að ofan, og það er líka rangt gagnvart börnunum, því þessir foreldrar eru ekki líklegir að geta veitt þeim nauðsynlegt uppeldi og þá erum við að tala um að kalla á meiri þjónusu hins opinbera.

Ég segi bara,erum við ekki í nógu miklum vandræðum með okkar “eðlilegu” börn ? Geðveiki virðist vera orðinn landlæg hjá þeim.