Það er nú ekkert því við hjónin erum nú ekki neitt lítið búin að hneykslast undanfarið ár.
Við búum í litlu fjölbýli og einu börnin sem að búa í húsinu er dóttir okkar og tvö önnur systkini og þau 8 og 10 ára gömul eru með lykil af íbúðinni en ekki af sameigninni og svo hanga þau á bjöllunni hjá okkur eins og þau fái borgað fyrir það og vinir þeirra líka.
Ég meina til hvers að láta barn hafa lykil af íbúðinni ef það kemst ekki inná stigaganginn því ég er enginn dýravörður eins og ég sagði við þau.
Þetta kalla ég ekki skynsama foreldra.
Hreinlega heimska.
En auðvitað er ekki gott að börnin komi heim í tóma íbúðina. Mér finnst reyndar ekkert að því að fólk gefi sér tíma í að ala upp börnin fyrst þau eru að eiga þau. Ég ætla allavega að vera heima hjá minni stelpu fyrst að fjárhagurinn leyfir.
Þetta er reyndar mín skoðun eingöngu.
Krusindull

Svona er nútíminn og lífið.

Reynið að kynnast þessum krökkum og ala þau upp sjálf. Eða kannski reyna ná trausti þeirra. Með því að hlusta á þau hafa þolinmæði fyrir þeim osfrv. Það er það sem þau vilja. Ef enginn foreldri getur það afhverju ekki þú?

Hefur einhver séð Benjamín Dúfu? í henni er góð vísidóms perla um athygli barns. Takið eftir feita drengnum (man ekki hvað hann hét í myndinni) það segir manni margt eða kannski ekki neitt.

Ég er ekki sammála því að lyklabörn verði automatiskt einhverjir villingar. Ég var sjálf eitt af þessum lyklabörnum frá því ég var c.a. 9 ára og fæ ekki séð að ég hafi borið neinn skaða af því (er 18 núna).
Báðir foreldrar mínir unnu mikið þegar ég var yngri og ég var því stundum ein heima fram að kvöldmat, samt fæ ég ekki séð að ég hafi verið agalaus eða illa upp alin.
Ég held það sem skipti máli sé miklu frekar sá tími sem maður ver með foreldrum sínum og hvaða kröfur voru gerðar til manns þegar maður var ekki með þeim. Það var til dæmis alltaf skýrt að ljótur munnsöfnuður var ekki í lagi. Í staðinn fyrir allskonar svona óskráðar reglur var önnur regla að ég mátti gera það sem ég treysti mér til, hvort sem það var hversu langt ég mætti fara frá heimilinu eða hvað (ég átti heima í Eskihlíð, rétt við tvær stærstu umferðargöturnar í RVK: Skógarhlíð (sama umferð og fer núna Bústaðarveg) og Miklubraut og allar vinkonur mínar máttu bara fara eitthvað ákveðið langt).
Semsagt skýrar reglur og tíminn sem börn verja með foreldrum sínum skiptir að mínu mati meira máli heldur en hvort það sé einhver heima þegar þau koma heim úr skólanum.

Tezla
-The happy well adjusted person.

ég var nú þetta svokallaða lyklabarn, en ég var nú alls engin villingur og er ekki enn.. ég er algjört yndi *hóst*
en reyndar var ég nú eitthvað í sona.. það hét frístund.. fór þangað þegar ég var búin í skólanum og til kl 5 eða þar til mamma kom heim eða eitthvað…

Svona staðhæfingar eru út í bláinn hjá þér og þú ættir að skoða þetta aðeins betur. Ég sjálfur var lyklabarn og er í góðu lagi. Og jú ég var það heppin að eiga ömmu sem var heima en það var langt langt í burtu og það þurfti að taka 2 strætóa þangað. Þannig að maður var ekkert alltaf að fara. En það eru ekki allir það heppnir að eiga afa og ömmu sem eru heima. Ég veit um veit um mikið af lyklabörnum sem ekki hafa þau þægindi að hafa afa og ömmu en þau eru ekki svelt eins og þú gefur til kynna að öll lyklabörn séu.

'Eg var lykla barn varð ekki afbrota maður né eitthvað því um líkt reyndar var ég alltaf gáfaðri en börnin þar sem að mamman beið heima með vöflur þau börn einangruðust mikið félagslega
þegar að við urðum eldri
hetjan

ok, það eru endilega ekki allir þeirra villingar.. en þau hafa engan tíma með foreldrum sínum… mér finnst það bara leiðinlegt fyrir þau.. en ég náttla greinilega þekki þetta ekki nógu vel… ég var ekki lyklabarn.. en allavega veit um mikið af krökkum sem eru það…

Ég var lyklabarn frá 8 ára og mér leið ekkert vel að koma heim að tómu húsinu. Ég sá draug í hverju horni og læsti mig inni í herberginu mínu og þorði ekki einu sinni að fara á klóið fyrr en mamma og pabbi komu heim. Stundum hringdi ég grenjandi í vinnuna til mömmu og þá sagði hún mér bara að taka pening og fara útí sjoppu og kaupa nammi, enda varð ég algjör bolti. Svo bara komst maður yfir þetta og ég varð ekki villingur og bar engan varanlegan skaða af þessu svo ég viti fyrir utan kannski viktina sem ég er alltaf að berjast við síðan, enda mér innprentað að nammi lagi öll vandamál.

Hins vegar voru mestu villingarnir í götunni með heimavinnandi mömmu og þau voru alltaf grútskítug og alltaf útí búð stelandi. Ég hitti mömmu þeirra um daginn og hún sagðist nú bara þakka fyrir að hún hefði verið heimavinnandi svo börnin hennar hefði ekki orðið villingar. Þá glotti ég. Tvö af börnunum hennar gengu meira að segja út á glæpabrautina og hafa hlotið dóm en hún lítur á þetta sem einhver prakkarastrik.

lyklabörn eru ekkert verri en önnur.. það þroskar þau að gefa þeim smá ábyrgð á þeim sjálfum… ég var svona lyklabarn og hef nú ekki hlotið neinn skaða af því… í raun þótti mér þetta yndislegasti tími dagsinns sem ég hafði fyrir mig aleina og heilt hús.. gat verið í friði smá stund.

Verð nú að taka undir það sem aðrir hafa sagt hér að ofan. Lyklabörn eru ekki sjálfsagðir villingar. Mamma og pabbi unnu bæði úti frá okkur systrunum alla tíð og frá því að ég var 6 ára þá hafði ég lykil að húsinu. Ég var reyndar svo heppin að systir mín er ekki nema 2 árum eldri en ég svo að við vorum ekki alltaf aleinar. Ég tel að þau vandamál sem ég hef í dag hafi ekki neitt með það að gera að ég var lyklabarn.
Ég held að villingar verði ekki heldur séu bara, þ.e. það er í skapgerðinni ekki ytri ástæðum!

diaphanous
…sem er og hefur alltaf verið óþolandi engill!

Ég var lyklabarn og það er nú barasta allt í lagi með mig í dag! Og mamma eða pabbi eru ekkert óábyrg hún skrifaði alltaf miða fyrir mig á eldhúsborðið og sagði hvenær hún kæmi heim og símanr. í vinnunni og svo skildi hún eftir bakka af mat fyrir mig.

ég var lyklabarn og er búinn að vera inn og út úr fenglesi síðustu 10 árin þannig að þetta getur alveg passað.