Blessuð Hildur
Börnin mín eru reyndar ekki lengur 2ja ára heldur 3ja og 7 ára en ég skil alveg hvað þú ert að ganga í gegnum. Þetta er eðlilegt, drengurinn er að sjá hversu langt hann kemst og hvort hann getur stjórnað heimilinu. Tæklaðu vandann og vertu svolítið ströng við hann svona til að hann sjái að hann kemst ekki upp með neina vitleysu og sé ekki sá sem ræður á heimilinu. Ekki gefa honum aukna athygli útá slæma hegðun heldur haltu þínu striki. Þú ert ekki slæmt foreldri þó barnið væli aðeins.
Nú er ekki rétti tíminn til að vera góð við hann og sveigjanleg, börn vilja aga og það er það sem hann er að biðja um. Ef þú tekur á þessu líður það fljótt hjá og gerist ekki aftur fyrr en eftir nokkur ár…uþb 6-7 ára.
Gangi þér vel
Með kveðju
Katty

Taktu bara krakkan og lúberðu hann!!
…
nei bara lélegt djók ;) kannast samt við þetta. Eina sem þú getur gert í þessari stöðu er að vera svoldið ströng við hann, sýndu honum að hann komist ekki upp með að láta svona, ef þið gefið alltaf eftir og látið undan honum og frekjunni í honum þá sér hann að hann á alltaf eftir að komast upp með þetta og það viljum við ekki ;)
Dr. Ruth has spoken ;)

Sæl Hildur

Jú, ég á tveggja ára dreng, sem verður þó þriggja ára næsta desember.

Eins og þú hefur þegar heyrt frá öðrum þá virðist hegðun barnsins þíns alveg eðlileg, þ.e. í takt við það sem aðrir foreldrar hafa upplifað.

Strákurinn minn hefur skap og getur bæði verið óþekkur og yndislegur, allt eftir aðstæðum.

Það er mikilvægt að láta börnin ekki ráða! Settu barninu einfaldar reglur sem þú veist að það getur farið eftir og réttlætanlegt og sanngjarndt er að setja.

Ef hins vegar barnið verður algerlega brjálað er ekkert óeðlilegt að þú brjálist sjálf! En gættu þín þó á því að fara ekki yfir strikið! Samt skaltu meðvitað láta barnið finna fyrir óánægju þinni, t.d. með því að útiloka það um stund. Þetta er þó auðvitað ekki rétt að gera til lengdar, en a.m.k. þegar hann lætur sem allra verst. Rassskelling kemur til álita þegar öll önnu brögð hafa brugðist, en bara þá!

Hins vegar er það trú mín að börn læri mest það sem þau læra af okkur, foreldrunum. Þannig er ég almennt á þeirri skoðun að það sé betra að sýna barninu umhyggju, eins og þú sjálf gerir. Það er einungis á “tilraunastundum” barnsins, þ.e. þegar barnið er að prófa hversu langt það kemst á frekjunni, sem þú verður að beita brögðum.

Mikilvægt er líka að vera dipló við barnið. Vilji það ekki tannbursta sig er t.d. gott að fara að tala um eitthvað sem það hefur gaman af og læða svo tannburstanum upp í það og hjálpa því með tannburstunina á meðan, gera kannski smá hlé meðan barnið vill segja eitthvað, leggja eitthvað til í umræðunni. Svo er líka gott að kenna barninu allt um karíus og baktus og minna það á söguna um þá, og jafnvel þykjast sjá karíus þarna milli tannanna og segja barninu að nauðsynlegt sé að bursta hann í burtu svo tennurnar skemmist ekki.

Einnig er mikilvægt að muna að börnin þurfa meiri tíma til að gera hlutina en við hin fullorðnu. Það er svo margt sem vekur athygli þeirra í umhverfinu að það er ofureðlilegt þótt ekki sé hugurinn hafður stanslaust við það sem á að vera gera.

Að auki langar mig að segja þér frá því að ég trúi því að mikilvægt sé að annast börnin og sína þeim áhuga og athygli eins mikið og maður getur. Börn hafa mikla þörf fyrir þetta og afar mikla námshæfileika, jafnvel mun meiri en við hin fullorðnu. Strákurinn minn kann alla stafina, kunni þá um tveggja ára gamall, og er löngu farinn að skrifa stafina. Núna er ég að kenna honum að skrifa einföldustu orðin. Kannski finnst einhverjum langt gengið, en þeim er ég algerlega ósammála. Því eins og áður segir hefur barnið mikla hæfileika sem ber að virkja því lengi býr að fyrstu gerð.

Og ef ég má teygja lopann örlítið lengra vil ég segja að mér finnst margir foreldrar í dag gefa börnum sínum heldur lítinn gaum. Það er eins og börnin séu orðin fyrir þeim enda er margt sem foreldrarnir vilja gera, og þó einkum í tækifærislifnaði á borð við helgarskemmtanir. En fyrir mér er staðreyndin þannig að barnið skiptir mestu máli, ekki ég. Ég ætla að reyna að sinna barninu eins vel og ég get með það að markmiði að það komist sjálft sem best til sjálfstæðs manns og geti sinnt sínum börnum með sama hætti. Hér er ég þó ekki að segja að fullorðnir eigi að hætta að lifa lífinu, langt í frá. Áherslurnar verða hins vegar að breytast þegar barn er komið í spilið enda fylgir því mikil ábyrgð að ala upp börn.

Gangi þér vel.

Kær kveðja

“Rassskelling kemur til álita þegar öll önnu brögð hafa brugðist, en bara þá!”

????

Ég er á þeirri skoðun að rassskelling komi aldrei til álita, það hefur sýnt sig að rassskellingar eru engan vegin góð uppeldisaðferð og ekki vænleg til að fá barnið til að hlýða.

En þessi hegðun fylgir akkurat þessum aldri. Þetta er oft kallað “the terrible twos”. Reyndu að halda ró þinni þegar hann tekur svona frekjuköst og ekki æsa þig. Það er mjög gott ráð sem er bent á hér á undan að vera svolítið dipló og beina athyglinni annað. Ef hann er með frekju og mótþróa þá getur líka verið gott að sýna honum sem allra minnsta athygli, jafnvel setja hann bara upp á stól eða út í horn í 2 mínútur án þess að veita honum nokkra einustu athygli á meðan. Því meiri athygli sem hann fær fyrir þessa hegðun sína því oftar mun hann haga sér svona.

Þetta myndi ég sérstaklega nota þegar hann lemur, bara segja NEI, svona gerir maður ekki, nú ferðu í hornið (svínvirkaði á mína tveggja ára, tók bara nokkur skipti), setja hann í hornið (eða á einhvern annan leiðinlegan stað þar sem þú getur samt haft auga með honum) og veita honum enga athygli í 2 mínútur. Þetta verðuru að gera í hvert einasta skipti sem hann lemur, annars missir þessi aðferð marks. En ef þið eruð staðföst þá get ég eiginlega lofað ykkur að hann hætti þessu. Ef hann fer af staðnum sem hann á að vera á, þá setjið þið hann bara þar aftur. Stundum gæti annað ykkar þurft að halda á honum þar, EN EKKI VEITA HONUM NEINA AÐRA ATHYGLI þessar tvær mínútur sem hann á að vera í einverunni.

Annað sem ég notaði á mín börn er að þykjast ekki skilja eða heyra þegar þau töluðu við mig með frekju eða væli. Þá sagði ég bara “ég bara skil ekki hvað þú ert að segja, þú verður að tala fallega”. Það virkaði líka mjög vel.

Sæl Hildur. Ég á einn 2ja og bróðir minn líka. Sonur hans fórn að láta svona eftir að hann fór á leikskólann því þar er eitthvert barnið með ofsaskap og stríðni. Sonur minn fær að finna aðeins fyrir honum. Getur verið að það sé einhver í kringum hann sem lætur svona? Bara hugmynd!