ég er alveg sammála þér mér finst að það er komið of mikið af fólki sértaklega byrjendur komi bara til þess að vinna og fá verðlauninna, og komi bara með her sem er gerður bara til þess að vinna.
Maður á að koma með her sem er skemmtilegur og fölbreittur maður á að sjá í húmorinn t.d þegar impar retnigs snipers ( kann ekki að skirfa þetta) sem eru hoppitar koma og lemja SM sveit í spað í návígi haha vinur minn var með sniperanna og annar vinur minn með SM kallana mína báðar sveitirnar voru fimm manna sniperarnir eru með WS 2 S 2 T 2 og þeir mistu ekki kall. Þetta kallar maður húnor

P.S ég mana ykkur alla sem vilja bara vinna að prufa að koma með fjölbreittan her sem andstæðinginum myndi finnast gamann að spila við

Sko held að næstum allir spili til að hafa gaman af. Það er hinsvegar mismunandi hvað fólki finnst gaman að svo að eðlilegt er að það hafi mismunandi áherslur. Sumum finnst einfaldlega skemmtilegt að rampagea í gegnum 1000 punkta óvina herinn með 3 wraithlords á meðan öðrum finnst skemmtilegra að koma með balanceaðri heri.

Ég spila útá ánægjuna og gamanið, en það er líka partur að vinna.<br><br>wake my up before I kill myself

“Just because I´m paranoid it doesn´t mean that people aren´t still fallowing me”

Ég spila til að spila. Það að vinna er bara bónus ;)

Alveg hiklaust og eindregið bæði. Ég spila warhammer eingöngu af því að mér finnst það skemmtilegt. Það er alltaf skemmtilegast að berjast bardaga þar sem hart er barist og úrslitin ekki ljós fyrr en undir lokin. Það er gaman að vinna, en samt skemmtilegra að berjast bardaga sem er tæpur (jafnvel þó maður tapi) en að vinna einhvern ‘rútínu’ sigur geispandi.

En ég er samt gamall role-playeri og mér finnst líka mun skemmtilegra að berjast bardaga þar sem einhver forsaga er, í staðinn fyrir að rífa upp kallana og láta þá lemja hina kallana ‘af því bara’.

Mér finnst líka skemmtilegra að berjast við aðra sem hafa svipaðar skoðanir á spilinu og ég. Þeir sem gera hvað sem er til að vinna (Tzeentch dreki með ward save, all-out shooting, uber-magic o.þh.) eru ekki skemmtilegir mótherjar. Ekki heldur þeir sem svindla. Þá er ég að tala um að svindla viljandi, ekki ef maður gleymir einhverju í alvöru. Ég spilaði til dæmis við Jón Húsvíking í gær, og var eitthvað svo mikið að flýta mér að ég gleymdi tvisvar að kasta upp á animosity (annað skiptið mundi hann það svo það gleymdist ekki alveg)! Annars gleymi ég því mjög sjaldan… Mér leið eins og skít, en huggaði mig við það að þetta var ekki viljandi. Vona að hann hafi fattað það líka ;)

Ég fíla best að spila bardaga við taktíska andstæðinga sem kunna að ‘takmarka’ sig við fluffy og balanseraða herji.

Þetta var lengra en ég hélt að það yrði…

Brjánn

Bara til að spila. Að vinna er bara bónus, í þau fá skifti sem það gerist.<br><br>Gorkamorka