úff gott dæmi um mann sem hefur greinilega sofið í listasögutímum.. hann talar um 2500 ára sögu “góðrar listar” það voru nátturúlega rómverjarnir fyrir 2500 en svo til c.a. 1600 mátti helst ekki mála neitt nema íkona.. hann gleymir líka að listamenn fyrir 1900 voru oft að mótmæla einhverju sem mátti ekki mótmæla opinberlega svo þeir földu það í listaverkunum.. á 20. öldinni eru listamenn að mótmæla þessu formi listar sem hefur verið til í 2500 ár og gera uppreisnir á sínum sviðum.. var ekki annars kominn tími til að breyta?

Loksins gaf ég mér tíma til að lesa þetta…

Jú það er kannski margt til í þessu, -en þetta hljómar samt á köflum eins og <i>foringinn</i> á úrkynjunarsýningunni frægu.

Eitt sem ég skil ekki, af hverju er hann á móti póstmódernisma? Er pomo ekki einmitt það sem tekur við af alræði módernismans, þegar allt verður aftur leyfilegt, líka hlutbundin málverk? Hann fellur í gryfjuna að segja að eitt sé gott og annað vont, og ofuráhersla á “fegurð” finnst mér svolítið vafasöm. Hann talar líka um að listin eigi að snúast um hið hversdagslega og mannlega, allt sem okkur finnst eðlilegt og fallegt. Þessu er ég ekki sammála. Listin hefur nær alltaf snúist um óeiginlegan veruleika, hvort sem um er að ræða gríska guði, persónur Biblíunnar, hrylling Hieronymus Bosch eða innblásnar myndir William Blake. Ef um eftirlíkingu náttúrunnar var að ræða var einhvers konar túlkun til staðar, oftast þannig að henni var lyft á hærra plan en skynjun “venjulegs” manns bauð upp á. Áðurnefndur Blake hafði andstyggð á módelteikningu og raunverulegum uppstillingum. Hann horfði aðeins á guðlegar höggmyndir Forn-Grikkjanna og eigin “guðs”-innblásna ímyndunarafl. Nálægðin við “guðdóminn” í manninum er það sem flestir bestu listamenn sögunnar eiga sameiginlegt.

Ókei módernísk myndlist sannaði að striginn er flatur, velti fyrir sér eigin tilvist og komst að því að allt getur verið list. Ég næ gagnrýninni, en þessi Fred breytir því ekki að við höfum myndavélina, kvikmyndavélina, tölvur, Photoshop, 3D Studio og Maya! Til hvers að mála? Það er ekki tilviljun að flest “séní” nútímans eru að vinna í kvikmyndum en ekki myndlist. Myndavélin/kvikmyndavélin tekur við af eftirlíkingu veruleikans, ef hann þarfnast (ó)fegrunar eða fínstillingar sér Photoshop/Maya um það. Hvað er hægt að sýna með málningu á striga sem tölvan ræður ekki við? Hugsanlega áferð og jú meiri eða minni flatneskju strigans.

Það væri annars athyglisvert að sjá túlkun manna eins og Bobby Fischer á listasögu 20. aldar. Við höfðum jú list sem virti hefðina, en það var áróðurslist Þriðja ríkisins og félagslegt raunsæi Sovíetríkjanna, þ.e.a.s. fasísk list. Kúbistar, expressjónistar og súrrealistar voru hafðir að háði og spotti í Þýskalandi nasismans og urðu að hrökklast úr landi. Eftir stríð fengu þessir listamenn uppreisn æru og voru hafnir í guðatölu, en flestir þeirra voru jú gyðingar. Þegar gömlu nasistahundarnir urðu að éta ofan í sig að þeir höfðu rangt fyrir sér en hinir rétt, það væri ekki fallegt að útrýma heilum kynþætti, varð heimurinn að taka afstöðu með hinum útskúfuðu, gefa þeim land og viðurkenna list þeirra. Þetta er kenning sem ég hef engan áhuga á að reifa frekar, en hljómar einhvern veginn viðeigandi í öllu þessu tali um góða og slæma list.

Er þetta ekki allt gott? Það er svo mismunandi hvað höfðar til fólks, almenningur sem og listamennirnir hafa mismunandi smekk. Er ekki fegurð afstæð og getur ljótleiki ekki verið fallegur á sinn hátt? Öll kredda verður ósjálfrátt hættuleg. Það er ekki kominn tími til að skipta neinu út og taka annað inn. Það getur aðeins orðið meiri breidd og fjölbreytileiki, því öld stóru hugmyndafræðanna er lokið.

En hvað meinar hann með að stiginn sé flatur? Flatur sem málverk? Er hann að tala um fjarvíddina í honum sem blekkir með því að gera skugga ofl.?