Ég held að hugsanir hljóti að teljast sjálfstjáning. Ég er reyndar svo einfaldur að trúa því að öll hugsun fari fram í orðum og sé tungumálinu tengd órofa böndum. Auðvitað er til ýmis hugarstarfssemi, nátengd hugsun, sem ekki fer fram í orðum. En hvað um það… þetta er útúrdúr.

En þetta er skemmtileg pæling hjá þér.<br><br>__________________________
Aut tace aut loquere meliora silentio.

Athygliverð pæling. Ég er á þeirri skoðun að um leið og þú ferð að “hugsa upphátt”, þ.e.a.s. að “gera” hugsunina þína, þá sértu að tjá þig. Hvort sem þú ert bara að tala um það eða að skapa eitthvað. Ég lít á það að tala sem “gjörð” (act). Þ.a. skv. mínum skilningi er flest sem við gerum að einhverju leyti tjáning á okkar eigin innri “ferlum”, þ.a. já ég lít á sem svo að list sé yfirleitt alltaf einhverskonar tjáning, hvort sem það er ætlunin eða ekki.
Erum við ekki alltaf að tjá eitthvað, ef við skoðum það í dáldið breiðum skilningi?<br><br>Kveðja,

Lynx

“You have a right to experiment with your life. You will make mistakes. And they are right too.” (Anaïs Nin)