Einu sinni kom drengur vestan úr Dölum í Skálholt á laugardaginn fyrir páska og bað að lofa sér að vera þar fram yfir hátíðina, og var honum heitið því. Það orð hafði leikið á um þennan dreng þennan, að hann væri ekki vandaðir til handanna og væri jafnvel sauðaþjófur: þó fór það ekki í hámælum, og aldrei hafði hann orðið uppvís að stuldi.

Þetta vissu skólapiltar þeir, er voru úr sama byggðarlagi og hann, og ásettu þeir sér að gera honum einhverjar glettur eða kinnroða ef verða mætti.

Þega farið var að hringja til hámessu á páskadaginn, var, eins og lög gera ráð fyrir, hringt þremur klukkum, einni ákaflega stórri og hljóðdimmri, einni nokkuð minni og hljómhvellari og hinni þriðju, lítilli bjöllu, en ákaflega hljómskærri. Þegar hringingarnar byrjuðu, fór skólapiltar út fyrir staðinn og höfðu drenginn með sér og voru að tala við hann á víð og dreif, meðan á hringingunum stóð. En þegar farið var að samhringja með öllum klukkunum í einu, beiddu þeir hann að taka vel eftir, hvað klukkurnar segðu. Strákur gerir svo og hlerar til, en þykist ekki heyra neitt annað en venjulegt klukknahljóð. Þá sagði einn af skólapiltunum:
“Gáðu að þér, maður; heyrirðu ekki, að stóra klukkan drynur með dimmri rödd:
”Þjófur er hann Dalamann
Dalamann, Dalamann.“

Miðklukkan tiltekur, hvað mörgu fé þú hefur stolið:
”Tólf tók hann lömbin,
tólf tók hann lömbin,
tólf tók hann lömbin.“

En þó er litla hljómhvellasta klukkan verst; því segir í mjóa rómnum:
”Takið ‘ann,
takið ’ann,
takið 'ann."

Þá beið strákurinn ekki lengur boðanna, hljóp úr páskaveislunni og þorði aldrei að koma á staðinn upp frá því.