Saga Jhamez Bonte partur 3 af Act 1

Næsta dag vaknaði ég við það að ég heyrði raddir sem að virtust koma frá hliðinu. Ég ákvað að fara upp að hliðinu til að gá hvað væri að gerast.
Við hliðið voru tvær manneskjur að tala saman. Önnur manneskjan var hávaxinn og sterklegur karlmaður, sennilega um það bil þrjátíu vetra. Við hlið hans var telpa, sennilega bara sautján vetra. Sú var mun lágvaxnari og léttari.
Ég heyrði manninn ávarpa telpuna “systu”, svo að ég gat mér til að þau væri systkin. Ég gekk upp að þeim og heilsaði þeim. Sá stóri sagðist vera frá Burann, bæ við rætur Mt.Arreat. Nati hét systir hans, og var lærlingur í Æðstu Listinni. Þau orð hljómuðu undarlega í mínum eyrum, aldrei hafði ég heyrt um “Æðstu Listina”. Ég spurði Nati:
“Hvað í ósköpunum er ”Æðsta Listin“?
Nati varð á svipin eins og hún væri að springa úr fyrirlitningu á mér fyrir að vita ekki hvað þessi List er.
”Galdrar, auðvitað, hálfviti!“ svaraði hún í einhverjum dónalegasta tón sem völ var á.
”Gættu tungu þinnar, þú gætir tapað henni.“ ansaði ég eins og ég hefði ekki heyrt þessa móðgun.
”Nati, þetta er rétt hjá honum. Þú ættir ekki að sýna svona hroka.“ sagði stóri maðurinn við systur sína.
”Ansans, gleymdi ég að kynna mig? Ég heiti Berzt, berserkur af lífi og sál.“ sagði stóri maðurinn og rétti út höndina. Hann var mun hógværari og rólegri en systir hans.
Þau byrjuðu að segja frá sér, og eins og mér datt í hug, var Berzt mjög hógvær í frásögn sinni, á meðan Nati gortaði af sér og bróður sínum hægri-vinstri.
Ólíkt mér, voru þau ekki þarna fyrir sig sjálf, heldur voru þau þessir týpísku ævintýramenn, í leit að frægð og frama.
Ég ákvað að halda skoðunum mínum á þannig fólki fyrir sjálfan mig, betra að hafa fólk með heldur en á móti. Eftir að þau höfðu fengið smá upplýsingar um stöðuna, það að ég þyrfti Cain til að fá mótefni við vampírismanum, og að hann væri nauðsynlegur fyrir Systurnar, ráku þau bæði tvö upp óp sem hljómaði einhvern veginn svona:
”Ó, nei! Svona illsku verður að uppræta! Fyrir þessar manneskjur, þennan mann, þennan heim, þá erðum við að gera þetta!“
Ég hugsaði með sjálfum mér að þetta yrði heldur þreytandi. ”Flón“ var það eina sem kom upp í hugann.

Sama dag tók ég Veghliðið út á Köldu slétturnar ásamt Berzt og Nati. Það beið hinn venjulegi flokkur móttökunnar við hliðið, nokkrar Spilltar, nokkrar fylkingar Fallna, ekkert sem var að einhverju leyti erfitt. Það var ekki fyrr en að í Grýtta svæðið var komið að djöflarnir fóru að verða áreynsla.
Nokkrir Fallnir komu öskrandi á móti mér þegar ég var kominn nokkra kílómetra inn í sléttuna. Ég tók eftir því að þeir voru ekki rauðir eins og venjulegir Fallnir, og ein sverðsstunga dugði ekki til að drepa þá líkt og Fallna. Eftir engu að síður auðveldan bardaga spurði ég Berzt, (þar sem að mér var en dálítið í nöp við Nati) hvaða kvikindi þetta væru. Hann svaraði:
”Tálgar. Andstyggileg kvikindi. erfiðari en venjulegir Fallnir, þótt að árastofninn og Myrkvar séu mun öflugari.“
Seinna um daginn ákváðum við að skipta liði og leita að hellinum.
Nú var ég einn míns liðs, þannig leið mér best.
En aðeins fáeinum stundarfjórðungum seinna fann ég eitthvað lenda svo harkalega á andlitinu á mér að ég datt aftur fyrir mig. Þegar ég opnaði augun var eitthvað það alógeðslegasta kvikindi sem ég hafði séð, að naga á mér handlegginn. Ég var kominn með stórt og ljótt sár þarna, skil ekki afhverju ég fnn ekki fyrir því. ég bandaði kvikindinu frá mér og reyndi að standa upp. Þessi fljúgandi vanskapningur sem líktist mest því sem kæmi ef svín og fugl nytu ásta, hélt fjarlægð sinni af hræðslu. Ég drakk einn lækningadrykk, og sárið fór að gróa. Svo hljóp ég í helvítið. Það var ekki auðvelt, þar sem að þetta fyrirbæri var sífellt á iði, enda er það auðvelt þegar fætur manns snerta ekki jörðu. Ég ákvað að beita e-u öðru. Með sveiflu handar frysti ég kvikindið í sporum sínum, það var lamað af galdramættinum, Augnaráði Trag'Oul. Svo, með einni stungu í gegnum það sem ég hélt að væri höfuðið (erfitt að sjá, andlitsdrættir eru svipaðir og þeir á bakpoka) skildi ég við þennan fljúgandi vanskapning.
Eftir innan við mínútna göngu sá ég ”hreiðrið“ sem þessi fugl var frá. Stórt og ljótt, gert í sama stíl og ”fuglinn“. Samt virtist þetta svokallaða hreiður ekki beinlínis vera hvíldarstaður, frekar staður sem hefur þann eina tilgang að búa til nýja fugla.
Ég hljóp að hreiðrinu, sem var umkringt þessum fuglum, og beitti Augnaráði Trag'Oul. Það náði að frysta flesta fuglana. Svo gerði ég stökkshöggið mitt fræga, og bókstaflega skar hreiðrið í sundur. Svo gerði ég út af við hina fuglana, flesta lamaða og því auðvelda. Hinir fengu á sig stórt gat þegar tennur Trag'Oul fóru í gegnum þá.
Stutt hjá var Veghlið og hellirinn em Akara sagði mér frá. Ég kveikti í skálunum sem setja það í gang, en notaði það aldrei. Ég reyndi ekki heldur að finna Berzt og Nati.
Í staðinn fór ég beint inn í hellinn.

Þar var ekkert ljós, ekki tíra. Ég gerði lítinn ljósagaldur þannig að höndin á mér lýsti bláum loga í myrkri.
Innan í hellinum fór ég að heyra alls konar hljóð, urr, glefs og fótspor. Kannski var það bara ýmindun í mér, sennilega ekki.
Skyndilega fékk ég stóra hvíta kúlu í mig út úr myrkrinu. Ég datt kylliflatur aftur fyrir mig. Þá sá ég nokkur stór og ógeðsleg skrímsli koma út úr myrkrinu, eitthvað sem ég man eftir úr æsku þegar ég var heima í litla bænum. Hinir vansköpuðu. Vondar minningar þyrluðust um í kollinum á mér. ég gat ekki hreyft mig af hræðslu, og skrímslin komu nær og nær. Allt í einu, skaust blá kúla út úr myrkrinu sem frysti skrímslið sem var næst mér. Hin slrímslin litu í kringum sig eins og þau ættu hálfpartinn von á því að það færi að snjóa. Út úr myrkrinu heyrðist svo öskur, en þetta var mannlegt öskur. Stökkvandi út úr myrkrinu komu Nati og Berzt. Berzt sýndi mér nú hvaða listir hann kunni í bardaga í fyrsta sinn. SLACK! SLACK SLACK! Og þrír Vanskapaðir voru dauðir. Nati stóð sig ekki heldur sem verst. Hún beitti Inferno galdri til að grilla tvo Vanskapaða. Svo hjálpaði Nati mér á fætur aftur, hjartað í mér hamaðist enn.
Með Berzt og Nati mér við hlið var fátt sem kallaðist mátti erfitt.
Reyndar var eitt þarna sem var erfitt: Það að umbera gortið í Nati. En ég ákvað að vera kurteis þar sem að ég átti þeim líf mitt að launa.

Eftir um klukkustundar göngu, og ánægjulegar samræður komum við að útganginum.

Þar beið mín ótrúleg sjón.

Framhald kemur…einhverntímann.<br><br><i>If George Washington would have used snails in stead of dogs to pull his sleigh, then we'd have no trees to cut down for wood!</i>

Það eru þeir… sem gróðursetja mosann milli flísanna á veröndinni. Það eru þeir…sem rækta geitunga. Það eru þeir…sem sýra mjólkina. Það eru þeir…sem að einrækta leiðinlega kennara með innbyggðum svefngasskút. Það eru þeir…sem grófu furðulregu skurðina sem hafa þann eina tilgang að láta mann keyra ofan í þá. Það eru þeir…sem sömdu handritið og leikstýra Teletubbies. Það eru þeir…sem settu götin í ostinn. Það voru þeir…sem myrtu John Lennon og John Kennedy.
Þeir ganga um í hvítri skyrtu, í svörtum jakkafötum, með svart bindi, vatnsgreitt hár og sólgleraugu. Þeir kalla sig…

<font color=”blue">Sjálfstæðisflokkinn.</font>

<b>Þess má til gamans geta að ég heiti ekki Jón Jónsson.</