Diablo II saga Nindölu Act III part IV: Blóðuga konan

“Þutta ur “Qualia unch-cha!” Jaðe stutta sum uð jug ur búnað
lauta lungi uð!”
Ég stóð þarna á bryggjunni og var að tala við Meshif um jaðe
styttuna sem að ég hafði náð af skógar-körtunum. Hann Cain
hafði greinilega haft rétt fyrir sér um það að Meshif safnaði
þessu. Enda stóð hann þarna og þuldi upp efni um þessa
styttu sem hefði vel getað fyllt 30 leiðinleg bókasöfn…

“Jahá! Uh… hérna hvað geturðu látið mig fá í staðinn fyrir
hana?”
Spurði ég og kramdi flugu sem var hálfnuð með það að moka
sem flestu ætu úr handleggnum mínum.
“Ug svu kum guldrakullin muð stuttuna…. Huh? Urtu uð bjuða
mjur þutta?”
Augun hans glenntust upp eins og á smástráki sem að hefði
frétt það að hann yrði að lifa á eftirréttum það sem eftir var.
“Það var nú meininginn…”
“Núh… ur…. Jug huld uð jug augi autthvað…”
Hann kallaði á einn skipsmanna sinna sem að hélt á kistli,
sem að helst minnti á hálf-drukknaðan skókassa úr tré:
Meshif opnaði hann og tók upp aðra jaðe styttu, miklu fallegri
en sú sem ég hélt á:
“Naugir þutta?”
Ég labbaði glöð í bragði í burtu. Með glænýja jaðe styttu í
annari hendi.

Allteinu heyrði ég hræðilegt óp. Ég spretti af stað til þess að
gá hvað þetta væri:
“Hvað er í gangi?!?!?!?” Ég kom að konu, innfæddri, öll sundur
stunginn og blóðug, minnti einna helst á gatasigti sem notað
hefði verið til að sigta allt það blóð sem að hefði af einhverjum
ástæðum hefði yfirgefið eiganda sinn síðustu hundrað ár.
Ég reyndi lífgunar tilraunir, ég vissi vel að hún var dáin, ég
bara vildi ekki sætta mig við enn einn dauða, enn aðra sál…
Natalya hljóp í áttina til mín:
“Hvað gerðist?”
Natalya leit alvarlega á mig.
“É-é-ég veit það ekki…” Blóðugar hendur mínar skulfu.
Hún labbaði aðeins nær og varð mjög undarleg á svipinn,
blanda af hræðslu og undrun ásamt algeri yfirvegun.
“Ormus veit ekki hvað en hann veit afhverju.” Ormus steig inná
torgið.
Það varð alger þögn. Ormus gekk nær, kraup, og snart enni
hennar og umlaði eitthvað á Skatsimi málinu forna…
“Myrk stund þetta er…”
Ormus virtist svitna.
“Hvað meinarðu?”
“Stolið einhver Gidbinninum hefur….”
Natalya tók andkaf. Og Tior bættist í hópinn
“Gidbinn? Hljómar eins og veitingahús fyrir grænmetisætur…”
Ég var búnað setja upp svipinn minn.
“Gidbinninn ævafornt og göldróttur Skatsími hnífur er.
Hættulegur í höndum óvinarins sem nú hann ber. Gidbinninn
var það sem hélt skrímslunum frá. Án hans þau komast inn
og vísum dauða má spá.” Mælti Ormus.
“Natalya, þýddu þetta á Íslensku…” Sagði ég, skiljandi ekki orð
af þessarri undarlegu vitleysu sem að á einhvern hátt hafði
tekist að mjaka sér útúr munninum á skartskripaskríninu
honum Ormusi
“Það sem að hann á við er það að Gidbinninn er það sem að
heldur galdrinum uppi sem að hefur haldið skrímslunum frá
höfninni. Án Gidbinnsins erum við jafn dauð og höfuðlaus
risaeðla…” Sagði hún og furðaði sig á því hversu littla virðingu
ég bar til Ormusar.
“Ertu semsagt að segja að það sé enginn leið til þess að
bjarga höfninni?” Ég beindi orðum mínum til Ormusar.
“Aðeins ef Gidbinninum aftur, þið náið.” Sagði hann,
standandi þarna dularfyllri en full dós af mat frá Aranoch.

“Ætli við þurfum þá ekki að fara að leggja í hann aftur?” Spurði
ég og leit á Tior.
“Ég kem með í þetta skiptið…” Natalya steig fram.

Þrem tímum síðar komum við kominn inní skóginn. Ég endaði
líf einnar körtunar með einni snöggri handarhreyfingu. Ég
glotti. Þetta átti eftir að verða gaman.
Við gegnum í gegnum skógin hægt og rólega, alveg yfirveguð.
Örfáar hindranir þar. Nokkrar ofvaxnar Moskító flugur og þrír
hálfdauðir Kurast búar.
Eftir að við vorum búnað ganga í gegnum þessa endaleysu í
nokkurn tíma komum við að rjóðri. Ég ætlaði að labba skrefinu
lengra en var föst í einhverju.
“Hvað er að Nindala?” Spurði Natalya
“Ég steig í eitthvað gums og nú er ég FÖST!” Sagði ég frekar
pirruð.
“Heh, þú varst alltaf klaufi…” Sagði Natalya og beygði sig niður
til að gá hvað þetta var. Ég brosti.
“Eh, stelpur… Ég held að við höfum eitt aðeins stærra
vandamál en köngulóarvef á skógarbotninum…”
“Hvað ertu að tala um Tio… Óh, hæ sjelob….” Risastór
kónguló stóð fyrir framan mig, öllum átta augum var beint í
augun á mér. Þetta var svo stressandi að ég var næstum því
búinn að játa hvar ég faldi ránsfenginn. En hætti snögglega
við þegar um 30 aðrar af hennar líka hópuðust bak við hana
með þaulslípaðar tennur og 80 ára reynslu í mann-kappáti.
Ég dró fram katarana mína, áður en ég vissi af var ég búin að
gefa einni köngulónni djúpa holu þar sem að grauturinn sem
að átti að kallast heili hafði áður verið. Þá urðu hinar
snarvitlausar og hlupu á mig eins og að ég væri heilar
ársbyrgðir af forbökuðum flugum.
Natalya hljóp fram fyrir mig. “JÆJA! VÍGTENNTU FITUKEPPIR!
NARTIÐI Í ÞETTA!!!”
Hún rak katarinn í hausinn á einni óheppinni könguló sem að
misskildi eitthvað og hélt að Natalya væri á matseðlinum. Tior
hjóp fram með skjöldinn sinn trausta og rak allan afturbúk
köngulóar sem að var á vitlausum stað uppí tré.
Ég beygði mig og rétt komst hjá því að verða miðdegisverður
einnar köngulónnar. Ég losaði mig loksins úr
köngulóarvefnum. Hann átti eftir að sjá eftir þessu…
Ég hljóp fram og rak katarinn af öllu afli í bakið á köngulónni
sem að reynt hafði að stökkva á mig. Hún tók einn dauðakipp.
Alltíeinu fékk ég sjokk, ég leit niður:
Stór könguló hafði rekið klóna af öllu afli í gegnum magan á
mér. Ég leit aðeins til hliðar, svo hneig ég niður….

———-To Be Continued———-

Jæja Fury minn, vona að þetta hafi verið þér að skapi. Annars
fara jólaprófin að hella sér yfir mannskapinn og held að ég
sendi ekki inn annan hluta fyrr en eftir jól.
Allavega, gangi ykkur vel og ég óska ykkur öllum
Gleðilegra jóla!

HackSlacka