Saga Nindölu Act III part III: Myrkir skógar Kehjistans

(Fury sættu þig við það, ég er EKKI giggicool)

Í fyrsta skipti, á mínum langa ferli…Ég var frosin af ótta. Tior
stóð þarna eins og lamaður, en þó aðeins í nokkur sekúndu
brot. Ég var að horfa í augu Diablo: Drottinn óttans…

Ég veit ekki alveg hvað, eða hvernig það gerðist. En það var
sem eitthvað breyttist inní mér… Eins og kerti, sem hefur ekki
verið notað hundrað ár, og það hafi kviknað á því aftur. Hendur
mínar fóru í bardagastöðu, og án þess að hugsa mig tvisvar
um, hljóp ég af stað.

“HEFURÐU EINHVERN TÍMA PÆLT Í ÞVÍ HVERNIG ER AÐ
VERA SÚPA ?!?!?!” Ég lyfti köturunum til þess að þá undir
kröftugasta högg lífs míns. “RAAAAAAAH!!!!!!!”

“Hm?” Alltí einu stóð ég þarna nýbúnað höggva útí loftið,
umkringd einhverskonar littlum djöflum. Þeir stukku allir á
mig, eða réttara sagt: Á hendina mína…

Ég rak einn í tvennt með katarnum mínum sem að hafði gert
þau hræðilegu mistök að reykna með að löppin mín væri
kvöldmatur. Svo reyndi ég að höggva í einn með hægri katar
sem að reyndi að hoppa á hendina mína. Ég hitti ekki, ég sá
það að þessi undarlegu salamöndru skrímsli ætluðu ekkert
að vera neitt þæg, svo a ég tók upp exina og bjó mig til
höggs… Ég var hálfnuð í því ferli að skera einn þeirra í tvo bita
þegar einn þeirra hoppaði uppí hendina mína og beit stórt gat
á hana. Blóðið lak út í stríðum straumum og mynnti helst á
Nyliut foss á skovos.
Ég hjó í littla andskotan sem hafði staðið í þessum
virkjanaframkvæmdum og sparkaði svo í annan sem að hafði
mistekist að bíta af mér löppina. Mig var farið heldur mikið að
svima, þar sem að þessi blessaði líkami var ekkert að reyna
að hindra blæðinguna neitt. Ég datt niður á hnén, og hjó
hausinn af einum djöflinum með þeim árángri að höfuðið
hans bætti heimsmetið í 30 metra slettu kasti.
Ég var hartnær hálfnuð með allar þær blóðbyrgðir sem að
líkami minn hafði vald á, þegar Tior komst loksins úr lostinu
og fór að hjálpa mér. Hann smurði hinum 3 sem voru eftir
auðveldlega á nálægt tré…

“Er alltílagi?” spurði hann áhyggjufullur og teygði sig í
heilsumixtúru (healing potion) “Já, alltílagi með mig, ég er
bara svona næstum blóðlaus…” svaraði ég í kaldhæðni. Hann
hellti uppí mig þessari ágætis heilsu mixtúru, og á hálfri
mínútu, var líkamin búnað byrgja sig upp af nýjum birðgum af
blóði…

“Eigum við ekki að fara aftur niður á höfn?” Spurði Tior, hálf
undrandi á því hversu fljótt ég hafði náð mér… “Nei! við erum
ekki einu sinni hálfnuð með kvótann í dag….” Ég slíðraði
exina, tók upp katarana, og labbaði á brott.

Carver, var kominn aftur….

Við löbbuðum yfir niðurnídda brú, mynnti helst á úfinn rekavið
sem hafði staflast bara einhvernveginn saman, ég flissaði,
einhvern tíma var Kurast stórkostleg borg. Ég labbaði aðeins
lengra inní skóginn.

“Suss!” Ég snarstansaði
“Hvað?” spurði Tior
og hjó niður pirrandi moskítóflugu sem að hafði verið að stela
frá honum blóði í nokkurn tíma
“Ég heyrði eitthvað…”

Ég gekk á hljóðið, sem að líktist mjög mikið kvaki í froskum…
Tior elti mig eins og ráðvillt kind. Ég stansaði, við vorum
komin að littlu rjóðri: þar sátu 7 ofvaxnar körtur sem að
kvökuðu eins og þeir væru að æfa fyrir Barbara kvartettinn
sinn…
“Sérðu birtuna í augunum þeirra?” Spurði Tior “Já, eins og
logandi eldur. Diablo hefur greinilega farið hér um… Bíddu!
Sérðu þetta?” Ég benti á eitthvað gulleitt og glasandi, sem að
var staðsett í rétt hjá körtunum. “Ætli þeir séu að vakta þetta?”
Spurði Tior, en of seint. Ég var þegar farinn að athuga það:
“Góðan dag, ég heiti Carver og ég er að gá hvort að ykkur sé
sama um þótt að ég skoði mig aðeins um…”
Körturnar voru á svipinn einsog að þeir hefðu verið að frétta
það að það væri farið að selja tannbursta fyrir körtur, en þeir
hristu hann fljótt af sér og bjuggu sig til stökks.
“Nú? Jæja, þá held ég að ég taki mín viðskipti eitthvert
annað….”
Ein kartan hoppaði á mig svo að ég datt kylliflöt á bakið. Ég tók
upp hnífinn sem ég náði af Yetanum í Khanduras (Act I) og
stakk í barkann á honum, svo að vinir hans fengu væna gusu
af körtu-gumsi yfir sig. Ég reis á fætur stakk katarnum mínum í
munnin á einni körtunni, sem að hafði sýnt mér þá ósvífni að
reyna að borða mig. Tior kom hlaupandi úr skóginum í fullum
herklæðum með brosið sitt óviðjafnanlega og skildi á milli
höfuðs og búks á einni körtunni.
Það voru núna þrír eftir, nei… Þeir voru sjö, hvar er sá fjórði?
“AAAAH!!!” Ég hneig niður… Fjórða kartan hafði hoppað á mig
og brotið báðar lappirnar mínar. Og var núna að undirbúa sig
til þess að fara að borða þessa girnilegu máltíð, ég gat ekki
hreyft mig alminnilega. Ég hafði dottið á katarana mína og
vopnin voru á bakinu, þar sem að stór karta stóð núna með,
líklegast til með hníf og gaffal í höndunum og salt stauk á
löppinni. Og Tior virtist vera of upptekin við það að halda sér á
lífi á móti þremur ofvöxnum, feitum, flugnaétandi skriðdýrum.
Ég leit til hliðar, þarna var þetta gula glóandi sem ég sá áðan,
ég nennti ekki að eyða tíma í það að skoða það. Þess í stað,
tók ég það upp slammaði því í hausinn á körtunni svo að
heilinn (sem að mynnti helst á ofsoðin hafragraut), skaust út
um lítið op sem að virtist vera eyrað á körtunni, ég ýtti þungu
líkinu af mér og fékk mér sopa af heilsu mixtúru, innan þriggja
mínútna gat ég risið á fætur.
“Jæja, Nindi mín þú náðir þá að minnsta kosti þremur…”
Sagði Tior, og þurrkaði af sér vel-yfir nokkur kíló af körtu
innyflum.
“Hmpf, ég náði þó allavega þessu sem að þeir voru að
vakta…” Sagði ég og stóð upp.
“Hvað er þetta eiginlega?
Ég leit í hendina mína:

“Ég held að þetta sé jaðe stytta.”

——-To be continued——

Vá, hvað ég er kominn í mikið skrifistuð, ég var að finna aftur
ritstílin sem ég týndi í acti II ég er að hugsa um að endurskrifa
söguna alla einhvern tíma síðar, en núna verður þetta bara að
duga…

Ég vona samt að ég fái ekki 3/10 frá Fury aftur… En maður
verður að kunna að taka gagnrýni, er það ekki annars?

Og afsakiði líka hvað þetta var stutt, næsti hluti verður a.m.k
uppað gidbinn

Kveðjur, yðar 5 stjörnuhöfundur og kaldhæðnisasni:
HackSlacka