Ég var í Danmörku um helgina og kíkti á bílasýningu thar. Bílasýning er eiginlega of vaegt til orda tekid, thetta var meira eins og útihátíd sem snerist um bíla.
Thad voru tugthúsundir manns tharna og thúsundir bíla. Svo voru nokkur hundrud bílar til sýnis og meira af flottum píum í stuttum pilsum med auglýsingar en thid getid ímyndad ykkur.
Thetta var allt haldid á gömlum flugvelli, djamm í flugskýlum á nóttunni og spyrnur, burnout, tilbod og allur andskotinn á daginn.
Mér var náttúrulega hent út fyrir of hradann akstur.
Málid var tad ad ég var ad keyra BMW 525D fyrir fraenda minn. Alpine graejur uppá ca 500.000 krónur, opid púst, sól og logn, ísskápur í skottinu og hörkustemmari.
Thannig ad vid fundum okkur tóma flugbraut langt frá adalsvaedinu og settum bílinn í 140km/klst og sáum thá vörd koma á eftir okkur. Hann rak mig út og klippti armbandid mitt.
Vid reddudum thví ad vísu med endunum af böndum vina minna og tonnataki;)
En ég vill spyrja ykkur, finnst ykkur ekki ad thad aetti ad vera eitthvad sér svaedi tharna til thess ad keyra hratt og fá útrás?
Hámarkshradinn á svaedinu var 20km/klst, og vid fengum ekki ad vita thad fyrr en eftir ad hann klippti armbandid mitt.
Bauksi
“Og hana nú” sagði graða hænan.