Klukkan 5.20 braust fyrsta hrinan af skriðdrekum 5. léttvopnuðu herdeildarinnar óáreitt í gegnum skarð sem sprengt hafði verið í vírgirðinginu sunnan við Tobruk. Ástralíumennirnir í jarðvirkjunum höfðu enga tilburði til að takast á við skriðdrekana - en jafnskjótt og þýska fótgönguliðið fór fram hjá virkjunum, dundi á því banvæn skothríð aftan frá. Skriðdrekarnir vissu ekkert um blóðbaðið sem fram fór fyrir aftan þá, heldur ruddust áfram. Innan skamms voru þeir komnir þrjá kílómetra inn fyrir ystu varnirnar og sóttu enn fram - lengra og lengra inn í lævísa og banvæna gildru sem þeim var þarna búin.
Allt í einu voru skriðdrekarnir staddir milli tveggja elda. Fallbyssusveitir sem fluttar höfðu verið í skyndingi frá vígstöðvum í næsta nágrenni skutu á þá frá báðum hliðum af aðeins 500 metra færi. Eitt skotið reif rammefldan turninn á Panzer IV skriðdreka hreinlega af. Gustav Ponath undirofursti, sem hafði gerst svo djarfur að leggja í orrustuna akandi í bifreið sinni, beið bana þegar sprengikúla úr skriðdrekabana tætti bifreiðina í sundur. Skriðdrekarnir þvældust fram og aftur í reiðuleysi, því ryk og reykur blinduðu jafnt ökumenn og skyttur. Þegar þeim var loks skipað að hörfa, urðu þeir að brjótast gegnum sömu svipugöngin til að komast út fyrir jaðarvarnirnar. Þjóðverjar misstu 17 skriðdreka í þessum átökum, þar á meðal einn sem Ástralíumaður gerði óvirkan með því að reka klaufjárn í beltistannhjólin. Í 8. vélbyssufylki féllu eða særðust þrír af hverjum fjórum. Þýskur skriðdrekaforingi lýsti orrustunni síðar sem “iðandi röst”. “Við vorum heppnir að sleppa lifandi”, sagði hann.

Eyðimerkurstríðið eftir Richard Collier. Ritröð AB. Bls. 67