Ég held nú að fæstir séu bara með einhverja sýndarmennsku í bókakaupum. Heima hjá mér eigum við bæði Laxness safnið og Þórberg Þórðarsson, og höfum átt síðan ég man eftir mér, en það hefur enginn lesið það allt. Hinsvegar ætluðu ma og pa alveg frá upphafi að lesa það þegar tími gæfist til… sem hefur ekki gefist ennþá, þó að undanfarin tvö ár hafi þau verið ögn duglegri við að glugga í allar þær bækur sem við eigum. Ég hef líka verið duglegur við að grípa í þessar “fullorðnu bækur” eftir því sem ég eldist, því þegar ég var krakki þótti mér þetta þungar bækur að horfa á, hvað þá lesa. Í augnablikinu er ég að lesa Stríð og Frið eftir Tolstoj sem varð á vegi mínum í heimilisbókasafninu, og rakst á Vesalingana og Glæp og Refsingu í sömu hillu; bækur sem ég hafði hreinlega gleymt að við ættum, en varð ógnarglaður þegar ég fann þær.
En semsé, ég held að ástæðuna fyrir því hve margir “menningarvitar” á Íslandi hafi ekki lesið bókasöfnin sín sé að mörgu leyti hægt að rekja til timaleysis í stað einhverrar sýndarmennsku.

Það er vitað mál að fólk kaupir Laxness í sentimetratali svo hann passi í nýju bókahilluna!

Ég hef mjög gaman að því að lesa bækur og á mikið af þeim. Fyrir rúmu ári keypti ég sem samsvarar heilli hillu í bókaskápnum mínum af “heimsbókmenntum” frá Wordsworth útgáfunni (ódýru bækurnar sem fást oft í Bóksölu stúdenta). Ég hef ekki lesið helminginn af þeim, en ástæðan fyrir því að ég keypti þær var að ég vildi eiga þær og lesa við tækifæri. Þessar bækur eru mjög ódýrar (höfundarréttur í lestum tilvikum fallinn niður) og ef mig langar að grípa í bók er úr nógu að velja.
The bottom line er að ég á fullt af bókum sem ég hef ekki lesið, en þær flokkast nú samt varla til “sýndarbóka”!
Ég veit samt um nokkur heimili þar sem bókahillurnar eru til skrauts, ferlega hallærislegt, en eru það semt ekki skárri heimili en þau sem engar bækur eiga?