Jæja, jæja, ég er búinn að vera að vinna að TILLÖGU (ekki staðfest, bara tilgáta) að síðustu tveim köflum síðustu bókar Harry Potter, ég vil ítreka að þetta er bara komið sem hugdetta, byggð á kenningum, hugmyndum OG fyrsti hlutinn er ekki saminn af mér. Það gætu leynst smá-spoilerar inn á milli sem upplýsingar. Æjá, þið sem eruð ekki búin að lesa HP4. skulið kannski halda ykkur frá, soldill spoiler varðandi það.
Þannig að hér er það:

smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler, smá-spoiler.


næst-síðasti kafli
Einvígið
Harry vaknaði og sá að hann lá með andlitið í jörðu í herbergi sem hann hafði aldrei séð áður. Þegar hann settist upp og nuddaði andlitið velti hann fyrir sér hvað hefði rotað hann. Hann mundi eftir að hafa séð nokkra drápara í kringum skóginn, labbað í forsalinn með Ron og Hermione, og áttað sig á því að hann hafði gleymt bókunum í stóra salnum. Harry hafði sagt Ron og Hermione að hann myndi hitta þau hjá feitu konunni, og áður en þau gátu sagt nokkuð hafði hann komið sér í burtu að stóra salnum. Hann var tilbúinn með sprotann sinn og þegar hann var kominn niður heyrði hann eitthvað fyrir aftan sig, og áður en hann gat snúið sér við fann hann fyrir einhverju hörðu á hausnum og hafði misst meðvitund augnabliki seinna. Harry stóð upp af gólfinu og reyndi að skýra sjónina en áttaði sig á því að einhver hafði tekið gleraugun hans. Harry fálmaði eftir sprotanum sínum en hann var líka farinn. Hann vissi að hann væri í vandræðum, því að hann gat ekki séð og hafði ekki sprotann sinn til að verja sig. Þá fann Harry fyrir kunnuglegum sársauka í örinu. En hann hafði aldrei fundið svona mikið fyrir sársaukanum, honum fannst hausinn á(sér) honum vera að springa, hann leit í kringum sig því að hann grunaði að Voldemort væri í nánd fyrst hann fyndi til í örinu. Harry reyndi að einbeita sér að því að sjá en án gleraugnanna og með ótrúlegan sársauka í örinu var hann nærri blindur. Hann gat bara séð ógreinilegar myndir sem líktust ekki neinu. Harry vissi að endinn nálgaðist, og þegar þessi hugsun barst honum í huga fann hann heitan andardrátt á hnakkanum sem lét honum líða í örinu eins og höfuðið væri logandi. Harry neyddi sig til að snúa sér viðog reyndi að sjá hvað var fyrir framan hann. Hann reyndi að tala en gat það ekki. Hatty leitaði að leið til að flýja en hann vissi að án sjónarinnar var það gagnslaust.
“Harry Potter” sagði kuldaleg, hörð rödd. Hann þekkti röddina en það var ekki Voldemort.
“Lucius Malfoy, hvernig… hvar er ég, af hverju er ég hérna?”.
“Hvar helduru að þú sért, heimski strákur? Í húsi meistara okkar, Delgome-húsinu!” sagði Lucius. “En hvernig komst ég þangað án þess að nokkur tæki eftir því?” Og þá hljómaði rödd sem Harry þekkti of vel; “Mínir tryggu dráparar leiddu kennarana frá Hogwarts-skóla svo að Malfoy gæti rotað þig með leyðarlyklinum, þessari einföldu pönnu” nú tók Harry eftir því að Ormshali var þarna líka, óöruggur úti í horni.
Harry tók nú til máls; “En Dumbledore sagði að ég væri öruggur í kastalanum, hann sagði að það væru varnir sem hvorki þú né drápararnir þínir kæmust ekki í gegn um!”
“Ertu virkilega svo vitlaus að þú haldir að ég þróist ekki, að ég komist ekki í gegnum einfaldar varnir Hogwarts-skóla?! Auðvitað gat ég brotið þær og sent dyggan þjón minn að ná í þig” sagði Voldemort.
“Hvernig líður þér núna, varnarlaus; án gleraugnanna og sprotans þíns?”
“Ja., mér finnst heimskulegt af þér að halda því fram að þú sért betri en ég ef að þú þarft að hafa mig hálf-blindan og vopnslausan til að sigra mig!” sagði Harry.
Harry var hræddur og furðaði sig næstum á dirfsku sinni en datt í hug að þetta myndi höfða til hans.
“jæja? Ég ætlaði ekki að hafa þig svona allan tímann, Lucius; gefðu honum sprotann sinn og gleraugun, við skulum heyja annað einvígi, og vona að sprotarnir okkar verði ekki til vandræða núna”, “En meistari, er ekki viturlegra að drepa hann án mótspyrnu, fá að skemmta sér aðeins?”, Harry sá glott á Luciusi sem hann kannaðist við af syni hans; Draco.
“Ertu að segja að ég geti ekki skemmt mér með hann þó hann sé vopnaður, helduru að hann sé svo öflugur?!” æpti Voldemort.
“Nei, alls ekki meistari, fyrirgefðu meistari, ég hugsaði ekki, ég biðst innilega afsökunar, meistari” sagði Lucius með smeðju- og hræðslu tón sem Harry fannst hálf-gaman að heyra í honum.
“Jæja, gefðu honum þá sprotann sinn og gleraugun” sagði Voldemort.
“Já meistari, auðvitað meistari” sagði Lucius, rykkti Harry á lappir og lét hann fá gleraugun sín og sprotann.
“Jæja, þá er komið að öðru einvígi okkar, Harry, síðast flúðiru en nú geturu það ekki; húsið er verndað með göldrum. Hneigðu þig nú” Harry hugsaði um að afvopna hann en þá hefði hann brotið einvígis-reglurnar og þá hefði Lucius gert eitthvað, þannig að hann starði bara á Voldemort með sprotann tilbúinn. “Sama, gamla tregðin, ha? Jæja, ég nenni ekki að standa í því að neyða þig til þess núna, einvígið hefst á þremur; Einn- tveir - þrír!”
Voldemort byrjaði, eins og Harry bjóst við, á að æpa “Crucio”, en þó að hann hafi búist við því náði hann ekki að víkja sér undan, og yfir hann helltist ótrúlegur sársauki sem hann hafði fundið fyrir tvisvar áður, honum fannst hann vera að deyja af sársauka og mundi í þessum ólýsanlega sársauka eftir foreldrum Nevilles Longbottomar sem höfðu orðið vitstola eftir að Voldemort hafði lagt þessa bölvun yfir þau. Voldemort og Lucius hlógu, en ekki Ormshali. “Jæja, nóg komið af leik” sagði Voldemort “best að vinda sér í alvöruna; Avada Kedavra!!” öskraði hann, en Harry hafði í annað sinn á ævi sinni náð að stökkva undan því að hann vissi að hann þurfti að gera það. Þetta kom Voldemort þó nokkuð á óvart þannig að Harry gafst tími til að æpa “Expelliarmus!”, og Voldemort missti sprotann sinn og flaug um það bil metra aftur á bak. “Þú heldur kannski að ég sé háður sprotanum mínum” sagði hann um leið og hann stóð upp, Harry sá rosalega einbeitingu í andliti Voldemorts og áður en hann náði að stöðva hann fleygðist hann í veggin. Voldemort beygði sig eftir sprotanum sínum og Harry vissi að hann mátti ekki ná sprotanum sínum, og ákvað, þó það væri líklega heimskulegt og gagnlaust, að gera það sama og hann hafði gert við frænku sína á Runnaflöt fyrir fjórum árum; hann blés hann upp. “Ava….” byrjaði Lucius en Voldemort öskraði tryllingslega en hálfkæft: “NEI, þetta er einvígi milli okkar Potters!”, Lucius hætti treglega við, á meðan reyndi Harry að muna og telja upp allar bölvanir og árásagaldra sem hann hafði lært öll þessi ár, hann kallaði meira að segja fram tvær slöngur sem trufluðu Voldemort þó að hann gæti stöðvað þær, hann virtist eiga í vandræðum með að bæla niður og afturkalla allt sem Harry gerði. Harry hugsaði um að draga sprota Voldemorts að sér en datt í hug að Voldemort gæti gripið sprotann á leiðinni þannig að hann hætti við. Harry öskraði af öllum mætti og einbeitti sér eins og hann gat til að reyna að skaða eða trufla Voldemort meðan hann væri ekki með sprotann sinn. Og þá gerðist nokkuð sem kom Harry algjörlega í opna skjöldu; Ormshali, sem hafði verið þögull allan tímann, steig fram og öskraði, sem virtist vera af öllum lífs og sálar kröftum;“Avada kedavra!” (og skeytti ekkert um þegar Voldemort æpti “NEI”), en hann beindi sprotanum sínum ekki að Harry; hann beindi honum að Voldemort. Voldemort virtist ekki dauður, en hann var særður, og æfareiður, en áður en Lucius náði að grípa inn í hafði Harry beint sprotanum sínum að honum og öskrað “Expelliarmus” og galdraði því næst spotta, bönd og reipi út úr sprotanum sínum sem að bundu og kefluðu Lucius , svo að sprotinn flaug frá Luciusi og hann sjálfur hentist nokkurn spotta frá, ennþá bundinn. Voldemort var enn lifandi þrátt fyrir stanslausar bölvanir Ormshala, þannig að Harry æpti: “Accio töfrasproti”, sem að varð til þess að sproti Voldemorts flaug til Harrys, “þessir sprotar eru bróður-sprotar” hugsaði Harry með sprota sinn og Voldemorts í hendinni “ef að þeir vilja ekki kljást getur verið að þeir geti unnið saman”. Hann rétti báða sprotana fram og öskraði eins ákveðið og hátt og hann gat: “Avada kedavra”, sprotarnir mynduðu sömu gullnu línu og þeir höfðu myndað fyrir þrem árum, út úr miðri línunni skaust grænt leiftur að Voldemort og Ormshali hafði á sama tíma öskrað “Avada kedavra!” og grænu leiftrin úr sprotum Ormshala og Harrys lentu bæðu á Voldemort, sem hafði verið meiddur fyrir, á sama tíma. Það heyrðist hátt, ískalt, skerandi öskur sem bergmálaði um allt húsið; Voldemort var dauður.



































Næstsíðasti kafli

Heimkoman

Harry trúði þessu varla; hinn mikli Voldemort virtist loksins sigraður, maðurinn sem hafði verið valdur að dauða fleiri manna en nokkur annar, og Ormshali hafði átt mjög mikinn þátt í því, hinn dyggi þjónn Voldemorts sem hafði lífgað Voldemort við og átt sök á dauða foreldra hans og líklega fleira fólki. Hann vissi ekki alveg hvernig hann átti að líta til Ormshala, hann hafði hatað hann mest allra á eftir Voldemort fyrir aðeins klukkustundu, en var vissulega þakklátur fyrir að hann hafði líklega bjargað lífi hans áðan, Ormshali brosti dauflega en vingjarnlega til hans, svo Harry brosti á móti, óöruggt og, eins og Ormshali, dauft. “Við getum talað saman á eftir” sagði Ormshali “en núna ska.. æ, bíddu aðeins (hann beindi sprotanum að Luciusi)
; rænulaus!” Lucius sem hafði barist um í nokkurn tíma lokaði augunum og virtist rotaður. “Jæja, nú skaltu taka um mig og Lucius, og ekki sleppa “ Hann greip sjálfur um Voldemort og því næst um pönnuna, Harry sá allt hringsólast í kringum sig og var fljótlega kominn aftur í Hogwarts-skóla.

“Hvar heldurðu að hann sé” heyrði Harry sagt “helduru að honum hafi verið rænt?” mælti önnur rödd sem Harry þekkti sem rödd Rons. “Ég veit það ekki” sagði hin röddin sem Harry kannaðist nú við frá Hermione. Dyrunum á stóra salnum var lokið upp og Hermione og Ron birtust í dyragættini, fyrst virtist þeim létt, en fljótlega færðist yfir andlit þeirra mikið magn af reiði, hræðslu og undrun. “Láttu Harry vera!” æpti Hermione og dró upp sprotann sinn, Ron fór að ráði hennar “Nei, róleg, þetta er allt í lagi” æpti Harry, Ron og Hermione virtust undrandi en létu svo sprotana síga treglega. “Haaaa?” sagði Ron. “Hann hjálpaði mér að sigra Voldemort!” sagði Harry í flýti, “bíddu.. ég á erfitt með að trúa því, þú gætir verið undir samsinnis- eða stjórnunar bölvununni” sagði Ron, við þessi orð reisti Hermione aftur upp sprotann sinn, hún hélt það greinilega líka. “Stjórnunar-galdurinn virkaði ekki á mig þegar Voldemort gerði hana, helduru virkilega að ég sé undir henni núna?” Harry var nokkra stund að sannfæra þau, en tókst það loks. Í því komu nokkrir særðir aðilar inn, sumir með aðra á öxlunum; þetta voru eldri nemendur, kennarar og starsmenn úr ráðuneytinu sem höfðu veruð að berjast við dráparana. “VOLDEMORT?!!” öskraði Cornelius Fudge yfir sig af undrun “og Lucius Malfoy, og Peter Pettigrew?!”, “já” sagði Harry andstuttur. “Slepptu honum, slepptu Luciusi!”
“Ég og Snape sáum hann rota Harry,” sagði Dumbledore og Snape kinkaði kolli til samþykkis “hann er drápari, Cornelius”. Cornelius virtist þurfa að sætta sig við þetta me Peter (Ormshala), Snape, Harry og Dumbledore sem vitni. “Jæja,” stundi hann loks “farið með hann í réttarhöld og gæsluvarðhald”, Harry kom auga á Draco Malfoy í stiganum niður í setustofu Slytherin; æfareiðan, hneykslaðan og hræddan. “Nei, hann er búinn að hreinsa nafn sitt” æpti hann “Ekki lengur, Draco” sagði Dumbledore og hvessti á hann augun. “En, en” reyndi Draco, en enginn hlustaði. Nú sneri Dumbledore sér að Ron, Harry, Peter og Hermione; eftir útskýringar Harrys og Peters sagði hann: “Þú hefur gert heiminum gott, Harry, og þú líka, Peter,” “þó að þú hafir líka gert honum margt vont” bætti hann við þó nokkuð hvessra. “Ég veit,” sagði Peter “þú getur ekki ýmindað þér hvað ég sé eftir því” sagði hann og virtist meina það. “Jæja þá, en að öðru;” sagði Dumbledore “við unnum dráparana en hlutum mikil mannsföll; Mcgonagall, Spíra, Flitwick og tveir sjöunda árs nemar létust” sagði hann afar niðurdreginn, Harry fannst hann fá vægt áfall, hann hafði ekki haldið að þeir myndu vinna án mannfalla, en hafði ekki spáð almennilega út í það, Dumbledore bætti við: “og mér finnst afskaplega leitt að þurfa að ykkur það, en annar af nemunum var Seamus Finnigan” áfall Harrys jókst til muna. “og;” hélt hann áfram “Lupin og Trelawney slösuðust, fröken Pomfrey er sjálf nokkuð meidd, en þau eru ekki í lífshættu, og vinur okkar, Hagrid er meiddur en ekkert til að hafa áhyggjur af, bara svipað og ég” sagði hann og benti á sprungna vör, rifin föt og glóðurauga. Nú sáu krakkarnir Ginny Weasly; systir Rons, sem kom hlaupandi að þeim og faðmaði þau. “Harry, Harry, þau sögðu að þau fyndu þig ekki, hvað gerðist?” spurði Ginny, Harry útskýrði enn og aftur það sem hafði gerst og eftir útskýringuna sagði Ginny titrandi af hrifningu; “Ó Harry, ég vissi að þú gætir sigrað hann, þú hefur gert það áður!” og eftir þessi orð faðmaði hún hann aftur. Sirius kom hlaupandi að þeim en snarstoppaði þegar hann sá Peter, dró upp sprotann sinn, með hatursfyllra augnaráð en Harry hafði séð, og gerði sig líklegan til að drepa Peter “NEI” æpti Harry og útskýrði hlutina í fjórða sinn sagði Sirius: “Jæja þá, en þú hefur núna tvisvar svipt mig þeirri ánægju að drepa hann” sagði hann og glotti. Nú kom Cornelius Fudge að þeim og sagði “Sirius Black, loksins ertu fundinn!”. Harry stundi og með hjálp Dumbledores, Peters, Siriusar, Rons og Hermionar útskýrði hann hlutina enn og aftur, auk þess að útskýra málið með Peter, Sirius og James. Cornelius virtist eiga bágt með að trúa þessu en hann gerði það fyrir rest og sneri sér að Peter “Jæja, ef allt þetta er satt þá hefuru gert hræðilega hluti, en jafnframt dásamlega hluti, örlög þín verða ráðin í rétti, fylgdu mér” og Peter gerði það með engum mótbárum.

Eftir að allt hafði verið útskýrt fyrir galdraheiminum og Harry hafði séð í spámannatíðindum (auk aragría af fréttum um Voldemort og Harry) að Lucius hefði verið dæmdur til ævilangrar vistar til Azkaban (sem var nú í vörslu galdramanna og trölla eftir að vitsugurnar höfðu verið drepnar), og Peter til þriggja mánaða, hafði fröken Pomfrey loks sagt að Lupin væri nógu hraustur til að hægt væri að hitta hann. Dumbledore, Harry, Ron, Hermione og Sirius fóru til hans, töluðu við hann og útskýrðu. “Jæja, ég veit ekki hvað mér finnst um Peter, en ég held að ég fyrirgefi honum nú samt” sagði Lupin “er í lagi með þig Harry?”, Harry játti því, “Gott, fyrirgefuru Peteri?”, þetta hafði Harry verið að hugsa um í langan tíma, og gerði það líka þarna, en sagði loks: “Ég held það, hann bjargaði mér, en, þið sögðuð að hann myndi alltaf fara til þanns sem að hann héldi að væri að vinna, eða gáfuð það a.m.k í skyn. Helduru að það hafi ráðið einhverju þarna?”.
“Það getur verið” sagði Lupin hugsi “varstu að vinna Voldemort þegar hann greip inn í?”
“Ja, hann var án sprotans síns og ég var að leggja yfir hann bölvanir, en þær virtust bara trufla hann, ég held að hann hefði unnið fyrir rest, ég kann ekki nógu mikið, hef ekki æft mig nóg, svo var ég líka svo þreyttur, og jafnvel þó ég hefði unnið voru Lucius og hann þarna”, eftir þessi orð hugsaði Lupin sig um “Ég vil byrja á að hrósa þér fyrir að standa þig svona vel” sagði hann og brosti “en ég held að Peter hafi gert þetta af velvild, bæði það að ég er sammála þér um það að hann hefði líklega unnið fyrir rest, og það að hann stóð í þakkarskulld við þig, en ég þarf að ræða við hann eftir þrjá mánuði”.
Hermione, Ron og Dumbledore fóru, en Harry og Sirius urðu eftir.
Þrem mánuðum seinna stóð Lupin við orð sín; hann, Harry og Sirius hittust á skrifstofu Dumbledores (hann var við kveðjuveisluna) og ræddu saman:
“Halló Peter” sagði Lupin með hálf-kuldalegri röddu, “hæ” svaraði Peter. “Ég held að það sé má að við tölum saman” sagði Lupin alvarlegur, “Já ætli það ekki” svaraði Peter jafn alvarlegur. “Við erum ekki vissir um af hverju þú bjargaðir Harry (Peter opnaði munninn en Lupin þaggaði niður í honum), hvort að það var út af því að þú hélst að Harry væri að vinna og að þú myndir losna undan allri sök, eða að þú stæðir í skuld við Harry, þannig að við fengum lánað sannleiks-meðal, mjög sterkt” sagði hann og lyfti upp flösku, “væri þér sama þó að þú drykkir það og við spyrðum þig spurninga?”
“Já” svaraði Peter ákveðinn.
“Allt í lagi, það var gott, þakka þér fyrir” sagði Lupin og rétti honum flöskuna. Peter drakk og varð tómlegur í augunum. “Jæja,” sagði Lupin “af hverju bjargaðiru Harry, Peter?”
“Út af því að Voldemort var að fara að drepa hann, ég sá að ég hafði gert rangt af mér, verið veikburða, svikið James, og gat ekki horft upp á strákinn sem ég á líf mitt að launa drepinn. Ég var í rauninni ekki illur, ég var veikburða og hræddur. Ég sá að ég hafði orðið valdur að dauða besta vinar míns, 12 ára Azkaban-dvöl annars besta vinar míns, og dauða fjölda fólks, og iðraðist þess niður í dýpstu rætur hjarta og sálar”
Harry, Lupin og Sirius litu á hvorn annan, því næst á Peter, brostu og létu hann fá mótefnið.
“Ertu ennþá hlynntur myrku öflunum?” spurði Lupin.
“Nei” sagði Peter.
“Jæja, Peter, það sem þú gerðir var nærri ófyrirgefanlegt, en þú gerðir það sem komst næst því að duga fyrir fyrirgefningu, mér líkar ekki við þig, en ég fyrirgef þér” sagði Lupin, Sirius kinkaði kolli til samþykkis.

Harry hitti Hermione og Ron þegar þau komu úr salnum eftir kveðjuveisluna. “Harry, Gryffindor vann heimavistarbikarinn” æpti Hermione af kæti, þetta fannst Harry frábært því að Gryffindor hafði líka unnið Quidditch-keppnina; þvílík leið til að enda skólagönguna hugsaði hann. “Útskriftin fyrir sjöunda árs nemendurna fer fram rétt bráðum” sagði Ron, í því labbaði Dumbledore brosandi út úr stóra salnum “Blessaðir krakkar,” sagði hann glaðlega “mætti ég fá smá næði með Harry?”, Hermione og Ron kinkuðu kolli og gengu inn í stóra salinn.
“Fylgdu mér, Harry” sagði Dumbledore -ennþá geislandi af gleði. Harry skokkaði á eftir honum inn á skrifstofuna hans, en á leiðinni ræddu þeir saman;
“Þetta var frábært afrek, Harry, heimurinn var einmitt af vonast eftir einhverju svona af þér! Ég frétti að Peter hefði gert þetta í góðum tilgangi” Þeir brostu báðir út að eyrum “Nú ertu orðinn sautján ára, og deildir galdramálaráðuneytisins börðust um þig” hélt hann áfram og blikkaði Harry, “þær eru þér allar í boði og þú þarft bara að ákveða hvað þú vilt. Þú færð að búa hjá Siriusi, og ég held að framundan sé þér gott líf. Ron vinur þinn fékk mjög góðan skólastyrk og fer líklega líka að vinna hjá stofnun um muggavernd, einnig fékk Hermione frábæran skólastyrk og fer að vinna í stofnun um misnotkun galdra”, nú voru þeir komnir á skrifstofuna og sestir.
“Hvar helduru að þú viljir vinna?” spurði Dumbledore, svarinu velti Harry lengi fyrir sér en sagði loks :”Ég held að stofnun um veiðar á drápurum og fylgjendur myrkra aflsins sé fín fyrir mig”
“Fínt,” sagði Dumbledore hressilega “þú, Hermione og Ron vinnið öll saman þó þið séuð hjá mismunandi stofnunum, það er ekki hægt að hafa þær á mismunandi stöðum, allar deildir og stofnanir galdramálaráðuneytisins eru á sama stað” bætti hann við.
“Harry, á alvarlegri nótum; þá vil ég að þú vitir að Voldemort vildi drepa þig vegna þess að hann var pabbi James, pabba þíns, og fannst skyldmenni hans ógn gagnvart valdi sínu, þess vegna hafði hann engan áhuga á því að drepa mömmu þína”.
Harry hafði sóst eftir þessum upplýsingum í sjö ár, en vonaði að þau hefðu verið allt önnur, Voldemort var afi hans!
“En Voldemort var síðasti afkomandi Slytherins, ég get ekki verið skyldur honum, þá væri ég skyldur Slytherin!”, Dumbledore kinkaði hægt kolli en sagði svo: “Engin vissi að hann ætti börn, ekki einu sinni pabbi þinn, en ættingjar þínir ráða ekki persónuleika þínum, en ef svo væri, þá get ég sagt þér að Lily, og jafnframt þú, var afkomandi Codrics Gryffindor, þannig að þú ert blanda, en Gryffindor hefur greinilega tökin í þér, ásamt James og fleirum”
“Þannig að ég er erfingi Gryffindors?”, Dumbledore játti því. Harry létti örlítið við þessar fréttir
“Þú hefur reynst Hogwarts-skóla mjög vel í gegnum árin -og raunar öllum heiminum- og stöðvað Voldemort nokkrum sinnum, þú mátt vera mjög stoltur af því og ég þakka þér fyrir hönd allra, ég vona að ég eigi eftir að sjá þig oft aftur. Og ég er viss um að foreldrar þínir væru -og jafnvel eru- stolt af þér, vertu sæll, kæri vinur” eftir að hafa sagt þetta réttin hann höndina út brosandi, en sorgmæddur. Harry tók í höndina á honum og sagði: “Bless, prófessor….”
“Kallaðu mig Albus” greip Dumbledore brosandi fram í.
“Allt í lagi; bless, Albus, takk fyrir árin, hrósin, vináttuna, upplýsingarnar og fræðsluna, ég vona líka að ég eigi eftir að sjá þig aftur” Þeir brostu báðir, en fóru svo þegar þeir mundu eftir útskriftinni.

Þegar þeir komu niður settist Dumbledore við kennaraborðið og Harry við Gryffindor borðið.
“Jæja, nemendur, nú er framtíðin framundan og mörg ykkar hafa fengið góða styrki fyrir hana, hin eru líklegast nógu snjöll til að eiga samt bjarta framtíð, ég kveð ykkur glaður, ekki það að ég sé glaður að losna við ykkur” bætti hann við og blikkaði hópinn “heldur er hinn mikli Voldemort dáinn, og það var framkvæmt af einum nemanda hér, með hjálp Peter´s Pettigrew, og nemandinn er hinn þekkti Harry Potter, við viljum þakka þeim báðum fyrir að enda þessa myrku tíð, Harry Potter lifði af árás Voldemorts fyrir 16 árum og endaði tíð hans í nokkur ár, og aftur endaði hann tíð hans núna, vonandi fyrir fullt og allt, ég sé ekkert sem bendir til annars. Ég vil biðja ykkur að standa upp og skála fyrir Peter Pettigrew og Harry Potter!”, allir gerðu eins og hann bað um, flestir af miklum ákafa.
“Harry Potter hefur lent í ýmsum hremmingum um árin, Voldemort hefur verið staðráðin í að drepa hann, og hann hefur lokað leyniklefanum, hindrað Voldemort, veitt Siriusi Black réttlátt frelsi og hreinsað nafn Hagrids hér” sagði hann og benti á Hagrid sem stokkroðnaði.
“Það er leiðinlegt að missa þvílíka hetju úr skólanum, en ef eitthvað illt gerist næstu áratugi, verður það líklega hann sem stoppar það”.
“Ég bið ykkur öll að muna nafn hans, ég veit að ég geri það” bættu hann við.
“En; nú eruð þið öll búin að fá einkunnirnar ykkar og ég óska ykkur góðs gengis í lífinu, nú megið þið taka til matar, einnig vil ég minna þá á sem fatta það ekki að nú megið þið galdra í fríinu” bætti hann við og blikkaði hópinn aftur.
Eftir matinn hitti Harry Draco úti á gangi, eldrauðann í framan, hann vorkenndin honum ekki -næstum- en ekki.
Hann gekk til hans og sagði:
“Draco, pabbi þinn var einlægur fylgjandi myrku aflanna og líklega þú líka, ég verð í stofnun um veiðar drápara galdramanna myrku aflanna þannig að við hittumst líklega aftur, pabbi þinn fékk það sem hann átti skilið, þetta er áreiðanlega ekki kveðjustund, Malfoy, en ég er glaður að losna við þitt skítlega andlit úr daglegri sjón” Draco urraði, blótaði Harry og lét rigna yfir hann móðgunum og andsvörum en Harry hlustaði ekki.
Einnig hitti hann Hagrid og þeir kvöddust afar innilega og föðmuðust, svo hitti hann Lupin en það var í raun ekki kveðjustund, þeir myndu áreiðanlega hittast oft í framtíðinni. Hann hitti líka Snape sem baðst afskunar á sordómunum síðustu ár og þakkaði honum fyrir að hafa drepið Voldemort, þeir kvöddust líka. Trelawney kom líka að honum og afsakaði alla spádómana um dauða hans, spáði örugglega fyrsta jákvæða spádómnum varðandi hann; að hann myndi eiga hamingjuríkt líf, og í Harry trúði þessum spádómi, þa kvöddust og hann labbaði upp í lestina þar sem krakkar flykktust að honum til að fá eiginhandaráritanir og hrósa honum og þakka- eins og hann væri bara a byrja að vera frægur núna. Uppi í lestinni sagði Harry Ron og Hermione frá því sem Dumbledore hafði sagt, þau göptu.
“Þannig að þú ert síðasti afkomandi Slytherins” sagði Ron,
“já, en líka Gryffindors” sagði Harry glaður í bragði,
“Engin furða að þú skulir vera svona góður galdramaður, þú ert síðasti afkomandi tveggja stofnenda Hogwarts-skóla” sagði Hermione og loksins var að færa lotning í hana.
Áður en lestin tók fyrstu beygjuna litu þau á Hogwarts-skóla, með svolítilli eftirsjá yfir því að vera að fara.
Lestarferðin var frekar viðburðarlítil, Harry eyddi megninu í að kveðja nemendur skólans og þau léku sér öll að því að galdra.
Þegar lestin stoppaði við brautarpall níu og þrjá-fjórðu kvöddust þau Ron, Hermione og hann innilega, þó að það væri ekki í síðasta sinn.


Vernon sótti hann og sagði “Jæja, nú ertu loksins búinn í þessum bévítans skóla, þú ferð sko ekki út úr herbergi næstu ár!” sagði hann illkvittinn.
“Ég myndi ekki vera svo viss um það, ég er að fara að flytja til guðföðurs míns strax og ég kem heim, manstu? Dæmda fjöldamorðingjanum”, andlit Vernons fylltist skelfingu en svo sagði hann:
“Nei, við hleypum þér sko ekkert til hans”.
“Jæja?” sagði Harry fullur af reiði “Ég má sko galdra og ég hika ekki við það!”
Bíllinn stoppaðist og Vernon æpti öskureiður: “Þú hótar mér sko ekki! Þú getur bara gengið restina af leiðinni, hrokafulli strákur! En ekki halda að þú fáir að stíga feti inn í okkar hús!”.
“Ég þarf ekki að ganga” sagði Harry “en þú ættir kannski að vita að Sirius er saklaus, ég gleymdi víst alveg að segja þér það” sagði hann, glotti og tilfluttist heim í herbergið sitt eftir að hann hafði sett tímabundinn kýrhala á Vernon.
Þar tók hann dótið sitt til, æpti að Petuniu og Dursley (sem dauðbrá): “Ég er farinn, dvöl mín hérna var hræðileg og þið eruð andstyggilegt, fordómafullt fólk!”.
Hann galdraði líka á þau tímabundinn kýrhala, fór út með allt sitt dót, kallaði á Riddaravagninn og sagði honum að fara heim til Siriusar, nú átti hann í vændum hamingjuríkt líf.


Jæja, vona að ykkur hafi líkað þetta.
Viktor :)