1. Partur sögunnar
2. Partur sögunnar


“Ertu búinn með matinn, Nonni?”
“Jamm, hann var mjög góður. Má ég ekki fá eftirmat?”
“Jájá, hvað viltu?” svaraði faðir hans honum brosandi.
“Bara ís eða eitthvað,” sagði Nonni og honum virtist vera nokkuð sama, “en fara mamma og Ríta ekki að koma bráðum?”
“Jújú, þú veist hvernig konur eru þegar þær eru saman á klósettinu,” svaraði faðir hans og blikkaði hann.
“Ætli það ekki,” sagði Nonni og hló vandræðalegum hlátri. Allt í einu kom þjónninn sönglandi úr eldhúsinu: “I’m singing in the rain, I’m singing in the rain.” Jóhann kallaði kurteisislega á hann: “Geturðu nokkuð komið?” Þjónninn hætti samstundis að raula og gekk alvarlegur að Jóhanni og Nonna. “Hvað get ég gert fyrir ykkur herramennina?”
“Ég vil fá eftirmat,” sagði Nonni hátt. “Ehh…já, allt í lagi,” sagði þjónninn og leit á hann með hálfgerðri fyrirlitningu, “eitthvað sérstakt?”
“Æj, bara ís eða eitthvað einfalt,” sagði Nonni og geispaði. “Má bjóða þér eitthvað herra minn?” sagði hann til Jóhanns. “Ég ætla bara að fá annað rauðvínsglas, eða nei, hafðu þau tvö, eitt handa frúnni.”
“Já, herra,” sagði þjónninn og brosti á meðan hann páraði eitthvað niður í skrifblokkina sína. Svo hvarf hann inn í eldhúsið. Jóhann hallaði sér aftur í stólnum og spurði Nonna: “Hvað segirðu, áttu einhverja kærustu, Nonni?” “Pabbi! Ég er sjö ára, ég á enga kærustu.”
“Allt í lagi, allt í lagi, maður veit bara aldrei upp á hverju unga fólkið tekur upp á næst,” sagði faðir hans og lyfti höndum eins og hann væri að reyna segjast vera saklaus.

“Er hún tilbúin?” Kokkurinn kinkaði kollinum hægt og rólega. “Gott, gott,” svaraði þjónninn, glotti og labbaði með fram borðinu, sem mæðgurnar láu á, að Rítu. Hann horfði lengi á hana og byrjaði svo að strjúka henni um lærið. Hún lá bundin niður og gat því ekkert gert en hún horfði á hann með fyrirlitningu. Svuntan sem lá ofan á henni huldi hana alla svo hún sá ekki alla skurðina sem láu alls staðar á líkamanum. Búið var að líma varir hennar saman með sterku fljótandi lími svo ekki gat hún gefið frá sér hljóð, hún reyndi þó en bælt hljóðið sem barst úr iðrum hennar fór ekki langt. Mamma hennar lá við hliðina á henni, bundin niður eins og Ríta. Hún var byrjuð að ranka við sér. Hún var með einn stóran skurð þvert yfir magann og marga litla í andliti og á höndunum. Búið var að skera af henni allan vinstri kálfann svo taugar og sinar héngu út og einn og einn blóðdropi draup enn úr sárinu. Stóran part af vinstri kinninni vantaði einnig svo þegar Elsa andaði út frussaðist munnvatn út úr henni. Saumað var fyrir munninn hennar og annað augað með grófum plastsaum. Hún reyndi að öskra þegar hún leit niður á sjálfa sig með því auga sem ekki var saumað fyrir og sá alla skurðina. Hún lokaði auganu og hallaði höfðinu aftur á stálborðið með uppgjöf.

Nonni lá með höfuðið fram á borðið og reyndi eftir fremsta megni að halda sér vakandi. Hann var byrjaður að dotta og við það að detta inn í annan og betri heim en þann venjulega, draumaheiminn. Hann hrökk upp þegar eldhúshurðin skelltist aftur og þjónninn kom út. Hann hélt á stórum, svörtum bakka í vinstri hendinni og stórri rauðvínsflösku í þeirri hægri. Hann gekk léttum sporum að þeim feðgum. “Hérna er maturinn þinn, litli minn, njóttu hans vel,” sagði þjónninn og glotti til hans. “Í boði hússins,” sagði hann og rétti Jóhanni rauðvínsflöskuna, sérmerkta veitingahúsinu. The Licabanns stóð grænum stöfum á brúnum miða sem límdur var á flöskuna. Fyrir neðan nafnið var mynd af veitingastaðnum á milli trjánna. Jóhann tók við flöskunni og brosti til þjónsins. “Takk, þetta er virkilega fallegt af þér. En ekki hefurðu rekist á konu mína og dóttur?”
“Dóttir þín fór út áðan, svo nokkrum mínútum seinna sá ég konuna þína líka ganga út.”
“Er það já…jæja, ég kíki þá út á þær,” sagði Jóhann frekar hissa. Þjónninn svaraði honum ekki, bara horfði stíft á hann og glotti.
“Ég ætla að koma með þér, pabbi.”
“Nei, þú bíður bara hérna inni hjá honum…afsakið, hvað heitirðu?”
“Nafn mitt skiptir ekki máli,” sagði þjónninn skuggalega, “en hann getur beðið hér inni hjá mér.”
“Já, segum það þá,” sagði Jóhann léttur í bragði og fór frá þeim út á gang. “Viltu ekki bara koma inn í eldhús með mér? Þú færð eftirmatinn þinn þar.”
“Ha? Jújú,” svaraði Nonni sakleysislega og elti þjóninn inn í eldhús, grunlaus um það sem beið hans þar inni.