Jæja, þá er spuninn minn búinn að fá nafn, annað en nafn aðalpersónunnar, Á stöðugum flótta, einhvernveginn fannst mér þetta bara passa svo vel við söguþráðinn… En endilega segið ykkar álit á nafninu og sögunni í heild =D Gerist þetta nokkuð of hratt?

Ég veit að ég var beðin af stjórnendum um að skipta ekki milli persóna en það verður að vera svona en ég reyndi að fara snirtilegra í það, en sumt fynnst mér bara þurfa annað sjónarhorn á. Sérstaklega seinna í spunanum…

P.s. Það verða SPOILERAR í framtíðinni í köflunum, svona viðvörun fyrir þá sem verða húkkt en ég merki þá þegar þar að kemur ef það verður en spoilervarnaskilda… Það er bara sumt sem ég gét ekki litið framhjá, eins og hver kennir vörn gegn myrku öflunum…












3.kafli. Það er aldrei of varlega farið!

(Sjónarhorn Dartan’s:)

Ég veit ekki afhverju en fljótlega eftir að Alex fór, fór ég að efast um að það væri rétt að bíða. Hvað vissi ég um hann annars? Kannski var þetta gildra? Gat ég treyst honum? Afhverju var ég svona tortryggin? Þrátt fyrir að allt benti til þess að ég gæti treyst honum, umbreyttist ég og stökk upp í næsta tré með Tieo í kjaftinum, vá það var rétt, ég fór létt með há stökk. Ég lá þarna gjörsamlega ósýnileg fyrir laufum trésins og fylgdist með öllu sem gerðist. Einhver maður fór að snuðra á milli húsa 10 og 14, líklega var hann ekki galdramaður heldur tók bara eftir því að hús nr 12 vantaði.

Þegar þrír menn, líklaga galdramenn, Alex og tveir aðrir komu gangandi úr bakgarðinum gekk snuðrarinn rösklega í burtu tautandi eitthvað um þjófa og óþjóðalýð.

Þegar þeir komu nær bar ég kennsl á annan þeirra, þetta var einn mannanna sem tímaritin voru að hneikslast á, hvað hét hann aftur? Já, þetta var ábyggilega Dumbledore. En við það eitt að líta á hinn manninn, ég vissi ekki afhverju, en urrið var komið upp í kok! Mér rétt tókst að þagga það niður. Svo skyndilega datt mér það í hug, var hann varúlfur? Ég hætti þesum pælingum snarlega og byrjaði að hlusta á samræðurnar.
,,Herra Olivander Sagðirðu ekki að hún biði fyrir utan?” spurði “úlfurinn.”
,,Jú, ég hélt það.” svaraði Alex svo vandræðalegur að ég sá næstum eftir að hafa farið í felur, en ég varð að vita hvort þeim væri treystandi.
,,Hún hefur líklega ekki farið langt, en veistu nokkuð fyrir hvað hún sat inni? Mér finnst það svolítið skrítið að Cornelius Fudge hafi látið loka inni aðeins 16 ára barn.” svaraði Dumbledore svo sannfærandi að ég fékk það sterklega á tilfinninguna að ég gæti treyst honum.
,,Ég er ekki viss, hún talaði aldrei um það, skyggnar sem komu þarna minntust á ófyrirgefanlegar bölvannir, en ég get svarið það að þó áhugi hennar á öllum bölvunum hafi verið ótakmarkaður þá hafði hún ekki hundsvit á þeim, vissi varla hvað galdrar væru þegar henni var stungið inn.”
Uppi í trénu barðist ég við að halda niðri gleðinni, Alex raunverulega trúði á sakleysi mitt, hafði það samt verið svona augljóst að ég hefði ekkert vit á göldrum þegar ég kom?

Alex leit flóttalega í kringum sig og bætti svo við:
,,En hefur eitthvað mikið gerst meðan ég var í burtu?”
,,Já, það var innbrot í galdraráðuneytið, spádómurinn eyðilagðist og við misstum Sirius.” svaraði Dumbledore. “Varúlfurinn” leit niður virtist mjög leiður, þessi Sirius hafði þá líklega verið góður vinur hans. En svo virtist eitthvað renna upp fyrir honum en ég heyrði ekki orðaskil af því sem hann sagði við þá en Dumbledore svaraði:
,,Það sakar ekki að reyna Remus.” og rétti honum lítinn bréf miða og þar með gengu Alex og Dumbledore inn. Þegar þeir voru komnir úr augnsýn kallaði Remus upp í tréð til mín!
,,Dartanía? Hvað ertu að gera þarna uppi? Komdu niður!”

Ég hugsaði mig um andartak, hafði hann séð mig? Ég komst ekki niður í mannslíki, gæti ég treyst honum? Afhverju var ég svona viss um að hann væri varúlfur? Ég stökk niður, sleppti Tieo og ætlaði að hlaupa burt en hljóp á vegg! En þegar ég leit upp var enginn veggur þarna! Hvað gerðist?
,,Hey, slappaðu af, þetta er allt í lagi…Kyrr!” í þessu kom lögregluþjónn gangandi eftir götunni. Þegar hann sá mig reiddist hann og öskraði á Remus.
,,Veistu ekki að lausaganga hunda er stanglega bönnuð í borgum! Svona stórir hundar geta verið stór hættulegir! Svo er fullt af fólki hrætt við hunda. Ef þú setur hann ekki strax í band þá verð ég að taka hann af þér!”

Úff, gangi honum vel, hvað ég hataði lögregluþjóna sem voru nýkomnir úr lögregluskólanum og þóttust vera eitthvað! En til að bjarga Remusi greip ég keðjuna hennar Tieo í kjaftinn, lét líta út fyrir að ég hefði bara slitið mig lausa og gekk til hans, lagðist niður og setti aðra löppina yfir trýnið á mér. Svona eins og ég dauðskammaðist mín, stökk upp og rak upp greinilegt “drullastu burt” gelt! Ég fann að það var gripið í hnakkadrambið á mér, ekki fast en með meiningunni róaðu þig.

Lögregluþjónninn var fljótur að forða sér, hann var greinilega einn af þeim sem voru hræddir við hunda… Ég gat varla haldið niðri í mér hlátrinum meðan hann kom sér í burtu. En þegar hann var kominn úr sjónmáli umbreyttist ég og sprakk úr hlátri. Það var ekki hægt að hlæja án þess að hugsa um eitthvað gleðilegt. Ég var greinilega ekki komin með fulla stjórn á umbreytingunni.
,,Sástu svipinn á honum? Hann virtist halda að ég ætlaði í raun og veru að ráðast á sig.” sagði ég, algerlega laus við tilfinninguna sem hafði gripið mig rétt áður.
,,Það leit þannig út.” svaraði hann og brosti.

(sjónarhorn Remus Lupin’s)

Hvernig Remus hafði tekið eftir því að einhver væri upp í trénu gæti hann varla útskýrt, kannski vegna þess að Sirius hafði sagt honum frá því, þegar móðir hans reiddist honum, þá hafði hann alltaf falið sig þarna! Né hvernig stóð á því að það kom honum ekkert á óvart að sjá hana sem úlf, kannski jafnvel hálfúlf, það gæti útskýrt afhverju þessi tilfinning kom upp um leið og hann varð var við hana að honum ætti að líka illa við hana! En þegar Remus hafði séð prakkaraskapinn og “hvolpalætin” gat hann ekki annað en brosað, þetta var eitthvað sem vinum hans hefði funndist mjög sniðugt á þessum aldri.
,,En þú svaraðir ekki spurningunni, hvað varstu að gera uppi í trénu?”
,,Æi, ég vildi bara vera viss um að vera örugg, hvað átti ég að halda þeger Alex, segir mér að heimilisfangið sé nr 12 og það reynist vanta í götuna, og svo hvarf hann bara milli húsanna þarna!”

Þessi stelpa minnti hann óneytanlega mikið á einhvern, en hvern?

(Sjónarhorn Dartan’s)
,,Vel skiljanlegt, Alex sagði samt að þú hefðir ekki hundsvit á göldrum, það þarf samt helvíti mikla kunnáttu til að verða kvikskiptingur, geturðu útskýrt þetta eitthvað nánar? Var herra Olivander kannski að misskilja eitthvað?”

Hver fjandinn var kvikskiptingur? Hvernig átti ég annars að svara þessu? Lítil kaldhæðin rödd hvíslaði að mér, vertu bara þú sjálf!
,,Nei, nei, Alex misskildi ekki neitt, vissulega hef ég ekki hundsvit á göldrum, ég hef hvolpavit á þeim! En hvað er kvikskiptingur?” svaraði ég hálf kaldhæðin en meinti þó hvert orð.
Remus hristi bara hausinn, virtist vera að pæla í því hvort ég vissi raunverulega ekki hvað kvikskiptingur væri, hafði ég veðjað á rangan hest var kvikskiptingur eitthvað sem allir áttu að vita hvað væri? Úff, myndi ég einhvern tíman fá svör við hlutum eins og hvað “þú veist hver”, ófyrirgefanlegar bölvannir, kvikskiptingur, blóðníðingur og fleira þýddi?
,,Kvikskiptingur er einhver sem hefur lært að umbreytast í eitthvað ákveðið dýr, yfirleitt eitthvað eftir skapgerð eða útliti, það er mjög flókinn galdur.” Svaraði hann og virtist fylgjast með hverri hreyfingu minni. Ég gat varla leynt undrun minni og gleði, loksins hafði ég fundið einhvern sem raunverulega datt í hug að útskýra eitthvað fyrir mér og varð ekki fúl yfir því að ég skildi ekki eitthvað. Hverju átti ég að svara? Vilji minn til að koma með gáfuleg svör vék fyrir forvitninni.
,,En hvað um þá sem umbreytast eftir tímanum eða skapsveiflum, ef þeir verða mjög óöruggir, hræddir eða reiðir? Eru það líka kvikskiptingar? Eða hvað?”
,,Umbreytasteftir tímanum, áttu við varúlfa?”
,,Já! Hálfúlfa, varúlfa og kannski eitthvað fleira?”
,,Úlfar flokkast yfirleitt ekki til kvikskiptinga, en hvernig veistu eitthvað um hálfúlfa en ekki hvað kvikskiptingur er?” svaraði Remus og virtist bara hafa gaman af forvitninni í mér. En ég fattaði hverju hann var að fiska eftir, hann hafði nú séð mig í úlfslíki…
,,Ég veit bara hvað ég er, þú sást mig áðan svo ég held ég neyðist til að treysta þér til að hafa hljótt um það!” sagði ég og leit í augun á honum og um leið vissi ég að honum var treystandi.
,,Við eigum öll okkar leyndarmál, svo ég segi ekki orð, ég lofaði Dumbledore að hleypa þér inn ef ég finndi þig svo eigum við að koma?” sagði hann og rétti mér miða sem á stóð:
“Höfuðstöðvar Fönixreglunnar, Hroðagerði 12
– Albus Dumbledore.”

Samstundis sá ég hús milli húsa 10 og 14, númerið 12 sást greynilega. Ég hafði þá raunverulega hlaupið á húsið…
,,Svo það var veggur þarna allan tíman? En annars gleymdi ég að kynna mig ég er Dartan Derów Séreca svo hver í fjandanum ert þú?”
Þó orðbragðið á mér kæmi honum líklega á óvart þá, hló hann bara og svaraði ,,Remus J. Lupin.”

Remus lofaði að vist mín í Askaban myndi líkleg bara vera milli hans, Dumbledore og Olivanders, en annars ekki fara út fyrir veggi reglunnar og að hann myndi ekki segja nokkrum manni frá hálfúlfskunni í mér nema að hann kæmist ekki hjá því. Þar með sannfærðist ég, kallaði á Tieo og við fórum inn með honum.

Dumbledore heilsaði okkur glaðlega þegar við komum inn og spurði Remus hvort það hefði einhverja kosti að vera varúlfur, Remus leit snöggt á mig eins og til að vita hvernig ég myndi taka þessum fréttum, ég hló bara.. Hvernig vissi ég það?

Þó svo húsið væri mjög drungalegt, fullt af hlutum sem var ekki hægt að fjarlægja, og ókunnugir voru greinilega óvelkomnir í alla staði, þá fannst mér ég vera komin heim! Tieo virtist eining kunna bara vel við sig í þessu húsi. Fljótlega kom rauðhærð vingjarnleg kona sem var kynnt fyrir mér sem Molly Weasley.
,, Það er að koma matur viltu ekki fá þér eitthvað með okkur?”
,,Já takk, lestu nokkuð hugsanir?” svaraði ég hamingjusamari en ég hafði verið lengi, maturinn í Askaban var vægast sagt skelfilegur. Þó öðrum sem voru í mat virtist finnast þetta bara eðlilegt, þá fannst mér þetta veislumáltíð, það voru lambalæri og hryggir, kótelettur og kjúklingur, bara allt! Jafnvel áður en ég fór til Askaban mundi ég ekki eftir slíkri veislumáltíð. En ég fór að skilja það betur þegar ég sá hvað það voru margir í mat, flestir rauðhærðir sem hétu ættarnafninu Weasley. Fjórir unglingar og maðurinn hennar sem hét Arthúr. Yngst var Ginny, hún var ári yngri en ég, Ron var jafngamall mér og Fred og George sem voru 3 árum eldri, tvíburar. Stelpa sem hét Hermione og var vinkona Rons. Svo bættist Moody við, ein undarlegasta manneskja sem ég hafði séð, það vantaði part í nefið á honum og var með gerfifót og auga sem gat séð í gegnum hluti.

(Sjónarhorn Fred Weasley)
Fred tók upp nammipokann, loksins nýtt fórnarlamb! Hann leit til George til að vita hvort hann væri að hugsa það sama, hann var að því! Svo hann rétti pokann yfir borðið og bauð henni karmellu…
,,Já takk, er þetta nokkuð eitrað?” svaraði hún og velti namminu tortryggin milli fingranna.

Þetta var ekki alveg viðbrögðin sem hann bjóst við, hverju átti hann að svara?
,,Eh…Eiginlega ekki.”
,,Einhver galdur þá?” svaraði hún og leit full tortryggni á þá…
,,Ja… Reyndar…” svaraði George.
,,Hélt það líka!” sagði hún og át karmelluna! En einhverra hluta vegna virkaði það ekki.
,,Dammit, afhverju virkaði þetta ekki?” spurði George.
,,Hvað átti að gerast?” spurði hún forvitin.
,,Þetta átti að vera tröllatungukarmella, tungan í þér ætti að hafa stækkað talsvert..” svaraði Fred.
,,Nú, kannski ætti ég að prufa að éta þetta þá?” sagði hún hlæjandi og leit á karmelluna sem skyndilega var í hendinni á henni. Fjandinn hafi það, hún var kannski ekki svo vitlaus.

(Sjónarhorn Dartans)

Ég hafði verið í miðjum samræðum við Hermione og Ginny, var að reyna að útskýra hver ég væri, þegar ég heyrði skrjáf, gat það verið? Já, þetta var örugglega skrjáf í nammipoka, ég leit í áttina til Freds og sá það á svipnum, hann ætlaði sér eitthvað, en hvað? Svo var mér boðið nammi, ósjálfrátt byrjaði ég á gömlum einkahúmor og spurði hvort þetta væri eitrað, þegar þeir urðu hálf vandrærðalegir, tók ég eftir varúðar augnarráði frá Moody og vissi að það var eitthvað athugavert við karmellurnar.. og ákvað að þykjast éta hana til að sjá viðbrögðin, ég varð ekki fyrir vonbrigðum.

Molly bauð mér að vera eins lengi og ég vildi… Ég brosti bara og þáði boðið. Alex var ekki lengi þarna, en áður en hann fór rétti hann mér sprotann sem hann bjó til í Askaban og sagði mér að passa vel uppá hann. Ég hékk mikið dags með Fred og George, þeir sögðu mér frá allskonar hrekkjum sem þeir höfðu gert meðan þeir voru í skóla, sem hét Hogwart, frá óteljandi leynigöngum þar og fleiru milli óstöðvandi hrekkjanna og fyndinna uppátækja sem þeir fundu uppá. Þeir voru komnir með sína eigin hrekkjavörubúð í götu sem hét Skástræti, þetta var aðeins farið að skýrast.. Ég hélt áfram mínum eigin æfingum á göldrum, núna með sprota.. Það gekk samt ekkert svo vel, en þegar Fred og George komu að mér við “æfingarnar” fóru þeir að leiðbeina mér og allt gekk betur. Fljótlega hafði ég náð tökum á galdri til að kalla hluti til mín og svo til að henda hlutum frá mér. Við æfingarnar rakst ég á bók sem hét: Úlfar alheimsinns eftir Sókrates “Sjakala Vargin” Black. Ég las nokkrar blaðsíður og heillaðist gjörsamlega af bókinni (hún var rúmlega 5000 bls.). Ég fékk að eiga hana, því að af einhverjum undarlegum ástæðum var ég sú eina sem skildi hana.

Svo kom að því að það var boðað til fundar í Fönixreglunni, okkur unglingunum var ekki leift að vera með svo við fórum að plana hvernig við gætum heyrt hvað færi fram á fundinum.
,,Taný, það er vonlaust, við höfum reynt það allt!” sagði George.
,,En hlerunnarbúnað?”
,,Höfum gert það, mamma setti varnargaldur á hurðina svo “framlengingareyrun” komast ekki í gegn” svaraði Fred í uppgjafartón.
,,Nú, þá notum við bara gluggann!”
,,Mamma sér það og lokar glugganum meðan á fundinum stendur.”
,,Má ég sjá þennan búnað?” svaraði ég komin með áætlun.






Hvernig fynnst ykkur?