Drepfer hugsaði með sér, hmm ótrúlegir fjársjóðir og allt sem við þurfum að gera er að láta Durg spila´a einhverja flautu.
Hann tók um steininn sem hann hafði um hálsinn, pabbi hans hafði gefið honum steinin þegar hann var ungur og sagt að hann myndi marka framtíð Drepfers.
“Ég tek því” Sagði Drepfer og rétti Voltranosi steininn, “En nú vill ég að þú hlúir að vini mínum honum Durgi, hann er í býsna slæmu ástandi eftir þennan bölvaða riddara.”

*Þau höfðu fengið hesta hjá Alkoni hvíta hesta merkta með Druid tákni sem Alkon hafði sært fram með göldrum. Hestarnir dugðu þó einungis í einn dag og eina nótt.*

Aldrei hafði Drepfer séð slíka þeysireið á fákum, þeir sprettu sem vindurinn og í stað þess að það heyrðist í hófum þeirra dynja á jörðinni heyrðist hljóð sem líktist vindhviðum.
Drepfer varð hugsað til gjafanna sem Alkon gaf þeim. Hann sjálfur hafði fengið gott og traust sverð sem á höfðu verið lögð álög svo í hvert sinn sem höggvið var í eitthvað blossaði eldur upp.
Durgur hafði fengið bakpoka sem mátti koma nær öllu í. Hann var þeim göldrum gæddur að utan á virtist pokinn alvenjulegur en að innan mátti rúma heilt vopnabúr.
Sú gjöf sem Dinai fékk var skikkja sem í var ofið munstur af úlfi, uglu, ljóni og dádýri. Með þessari skikkju gat hún auðveldlega snúið öllum dýrum yfir á sitt band. Einnig verndaði skikkjan hana gegn ýmsum göldrum sem tengdust náttúrunni. Þessa gjöf mat Dinai mikils, því Dinai sem var Drúidi og hafði oft komið til Faher-skógs dáði hann og Drúidana þar áður illskan helltist yfir skóginn. Aðeins Drúidar frá Faher-skógi sem höfðu sýnt að þeir bæru virðingu fyrir móður jörð og öllu hennar lífi fengu slíkar skikkjur.
Að lokum hafði hafði Voltranos fengið flösku með einkennilegum glóandi vökva, en hann vildi ekki segja til hvers vökvinn væri. Einnig hafði hann talað við Alkon undir fjögur augu.
“Aldrei vildi Voltranos segja neitt eins og til hvers vökvinn væri” hugsaði Drepfer.
Einnig höfðu ferðalangarnir fengið nokkuð af gulli, sem fór ofan í nýja poka Durgs.

Þegar þau sáu loks bæinn hægðu þau á ferðinni.

“Segðu mér Voltranos, hvað var þetta þegar þú breyttist í engil eða eitthvað álíka. Þú hefur gert það núna tvisvar” mælti Drepfer upp úr þurru.
Voltranosi brá augljóslega en sagði svo með tregðu: “Mér hefur verið veitt gjöf frá gyðjunni Irtara. Sú gjöf er að ég get beitt sálu minni í stað líkamans í bardaga, en þó má ég einungis gera þetta í neið. Sál hvers og eins er mun sterkari en líkaminn og aðeins fáir útvaldir geta notað sálina til fullnustu, þar á meðal ég.”
“En hvers vegna veitti hún þér þessa gjöf?” spurði Durgur agndofa.
“Það byrjaði þannig að hún kom til mín í draumi og veitti mér sýn um áform Etelandanna. Hún var sú að ná Eretarusha til að opna hlið á milli okkar heims og djöflaheimsins og veita þeirra líkum og alls kyns djöflum yfir í okkar heim. Hvers vegna ég var valinn skal ég segja ykkur. Ég var einn Etelandanna og vissi um dýpstu leyndarmál þeirra. Ég hafði aldrei viljað vera einn af þeim og Irtara sá það og veitti sálu minni frelsi frá djöfullegum fjötrum Etelandanna, ef ég yrði henni hliðhollur. Ég var meira en viljugur að þjóna henni.”
Þau voru öll sem eldingu slegin. “Varstu…einn…þei-þeirra?” spurði Dinai.
“Þið getið treyst mér, ég vil ykkur ekkert illt. Einnig sagði Irtara mér frá því hverja ég skyldi velja mér sem ferðafélaga. Og það voruð þið.”
“Uhh, ég held ég sé ekki búinn að fá dagskammtinn minn af mjöði, þess vegna hlýt ég að heyra eitthvað rugl” mælti Durgur og skellti í sig einum gúlsopa úr pyngju sinni.
“Það sem þú heyrðir er jafnsatt og það að sólin sest á kvöldin og kemur aftur upp á morgnana kæri dvergur” mælti Voltranos.
“Svo, þegar þú ert í ham sálu þinnar, gætirðu ráðið við einhvern eins og Fírion?” spurði Drepfer.
“Varla. Við þurfum að nota flautuna til þess.”
“En hví höfum við ekki notað hana?” mælti Durgur.
“Ekki er alltaf hægt að spila á flautuna heldur einungis þegar steinninn frá Jil lýsir og það er aðeins þegar flautan vill það. Hún hefur sjálfstæðan vilja” svaraði Voltranos. “Hún veit samt hvenær er ætlast til af henni að spila og ég hugsa að hún muni lýsa þegar við mætum Fírion.”
“En hvað gerum við við Eretarusha þegar við náum því, það er að segja ef við náum því. Varla verðum við alltaf á flótta undan Etelöndunum?”
“Nei, við munum klífa Bugðufjall þar sem musteri Irtaru er. Þar munum við fá enn frekari upplýsingar um örlög sverðsins.”

Þau komu loks inn í bæinn þar sem fólkið flúði í ótta sínum vegna hinna dularfullu fáka og knapa. Lítil herdeild kom á móti ferðalöngunum.
Forsprakki þeirra var hálfnakinn í engu nema loðbrókum og með risastóra tvíblaða exi. Hann mælti: “Hver eruð þið og hvað viljið þið?”